#1 Dagboek: Gaat het dan echt zo slecht?

Gepubliceerd op 16 juni 2020 om 09:30

19 oktober 2010, vrijdag

Gisteren kwam mijn mentrix naar me toe omdat ze even met me wilde praten. Ze zei dat iedereen op school zich zorgen maakt om mij en ze vroeg hoe het met me gaat. Na een net iets te lange stilte zei ik: “prima”.  Mijn mentrix vroeg door naar mijn gevoelens en op een gegeven moment lukte het me niet meer om antwoord te geven. Hoe voel ik me? Daar heb ik al een tijd niet meer over nagedacht en het enige wat ik kon vertellen is dat ik wel eens vrolijker ben geweest, maar dat het nu prima gaat.

Mijn mentrix stelde voor om een dagboek bij te gaan houden. Leuke en minder leuke dingen van de dag op te schrijven en te vergelijken met elkaar.  Ik heb ermee ingestemd en volgende week wil ze weer een gesprek om de dingen te bespreken. Het was een moeilijk gesprek voor mij en kon ik me erna niet meer concentreren. Het enige wat nog lukte was denken aan dit gesprek en daarom ben ik ziek naar huis gegaan, om mezelf op te sluiten in mijn kamer…

 

Het leek erop dat dit gesprek me heeft wakker geschud, want ik weet eigenlijk helemaal niet hoe het met mezelf gaat. De laatste tijd ben ik inderdaad wat stiller en minder aanwezig, maar dat komt door mijn beugel. Die kreeg ik een paar maanden geleden. Door die beugel kan ik een heleboel dingen niet meer eten en het kauwen lukt ook niet goed. Er zit een grote plaat tegen mijn gehemelte aan en ik heb een lelijke buitenboordbeugel. Die twee zorgen ervoor dat praten lastig gaat. En daarom hou ik liever mijn mond en heb ik vaak geen zin om te praten.

Wat ook niet meehelpt, is dat ik steeds vaker pijn in mijn buik heb en misselijk ben. Ik eet maar kleine beetjes, maar toch zit ik zo snel vol. Het liefst eet ik niks en doe ik niks.
Dit is dan wel gunstig voor het afvallen, waar ik een paar maanden geleden mee ben begonnen.

Vandaag moest ik weer naar school van mama maar gelukkig was ik om 13.00 uur uit. We zouden muffins gaan bakken en eigenlijk had ik hier best wel zin in. Helaas heeft de dag anders uitgepakt dan gehoopt en er ontstond ruzie thuis, over mij. Het lijkt wel alsof het thuis steeds vaker over mij gaat.  
Het gaat altijd alleen maar over dat stomme eten en over hoe erg ik veranderd ben de laatste paar maanden. Zelf kan ik me bijna niks meer herinneren van afgelopen maanden en het liefst vergeet ik alles van de afgelopen jaren.

“Je bent jezelf niet meer en we hopen dat je snel weer de oude wordt”, werd me verteld vandaag. De oude? Ik wil helemaal niet meer de oude worden. Ik weet niet wie ik precies was en ik weet niet wie ik precies ben. Ik weet niet eens hoe ik me voel!

Op dat moment reageerde ik heel nuchter en vertelde dat er niks met me aan de hand is. Ook heb ik niks verteld over het gesprek met mijn mentrix op school, want dan gaan ze zich vast weer zogen maken. Uiteindelijk heb ik alleen muffins staan bakken en toen ze klaar waren ben ik snel naar mijn kamer gegaan, zodat het niet opviel dat ik geen muffin heb gegeten.

Vanuit mijn kamer hoorde ik weer stemmen van benden komen. Door een paniekaanval die ik op voelde komen, kon ik het gesprek niet helemaal volgen. Wel hoorde ik een paar keer mijn naam vallen.

Ik ben in bed gaan liggen met mijn kussen over mijn hoofd. En ik hoopte dat alles snel over zou zijn. Hier heb ik de rest van de middag gelegen, tot ik geroepen werd voor het avondeten. “Daar gaan we weer…”, ging er alleen maar door mijn hoofd.

Na het eten, wat weer een heel gevecht was, kwam mama naar me toe. Ze moest huilen… ‘Ik ben bang dat je niet meer thuis kan blijven wonen’ zei ze. Hier schrok ik van. Iedereen en overal maken ze zich zoveel zorgen om mij. Zo erg is het allemaal toch niet?

Komt het echt allemaal door mij? Er zijn alleen maar een paar kleine dingen veranderd. Ik ben wat kilo’s afgevallen, stiller geworden en zie mijn vriendinnen alleen nog maar op de scouting en op dansen. Misschien heb ik al die mensen ook gewoon niet meer nodig en red ik me prima alleen. Al die sociale contacten kosten me alleen maar energie.

Eindelijk bemoeien mensen zich niet meer met mij. Ze noemen me niet meer dik en lelijk en ze laten me gewoon met rust. In de pauzes op school zit ik tegenwoordig wel altijd alleen, maar ook hier vind ik iedereen gewoon veel te druk.

 

De rest van de avond heb ik op mijn kamer doorgebracht. Ik zat voor mijn spiegel, kijkend naar mezelf. Zoveel dingen kon ik opnoemen die ik haat aan mezelf. Er gingen zoveel dingen door mijn hoofd en het leek wel alsof ik voor de eerste keer in tijden weer kon voelen. De tranen bleven maar komen en ik wil niks liever dan verdwijnen…
Gaat het dan echt zo slecht met me?

Reactie plaatsen

Reacties

Ingrid
4 jaar geleden

Lieve Nancy,
Ik krijg er tranen van in mijn ogen. Gelukkig weet ik dat het nu stukken beter met je gaat.
Dikke kus,
Ingrid

Marian Van den berg
4 jaar geleden

Meisje wat heb ik een respect voor jou en voor Eddy en Astrid had het wel mee gekregen op afstand en ook pas een paar jaar geleden maar echt RESPECT ik hoop dat het beter gaat met jou nu en ga er van uit dat alles goed komt jullie zijn zo een warmte vol gezin en jij krijgt alle steun .

Hans
4 jaar geleden

Goed dat je dit KAN en WIL delen. Hier kunnen anderen mogelijk weer hoop uit putten.

Hans

Veroni
4 jaar geleden

Mooi geschreven Nancy!

Maak jouw eigen website met JouwWeb