28 november 2010, zondag
Sinds vorig weekend wil mama dat ik mezelf iedere week weeg waar zij bij is. Dat is echt verschrikkelijk! Toen mama vanmorgen zag dat ik minder woog dan vorige week, vertelde ze me dat met me naar de huisarts wil gaan als het zo doorgaat.
Dat is echt helemaal niet nodig en ik heb haar beloofd dat ik beter mijn best ga doen en meer ga eten. Dit heb ik mama nu al een paar keer beloofd en iedere keer zegt er iets in mijn hoofd dat ik het toch niet ga doen. Eigenlijk wil ik ook helemaal niet meer eten, laat me lekker mijn gang gaan… Om mama en papa gerust te stellen en om te voorkomen dat ze boos worden, beloof ik dingen die ik niet nakom…
Vandaag was echt een vreselijke dag!
Mama let veel op me als het om eten gaat. Sinds een paar weken ga ik iedere keer mee als mama boodschappen gaat doen. Dan weet ik wat we de hele week gaan eten, en soms lukt het me om wat anders te eten dat mama van plan was. Nu kwam mama ineens op het idee om donuts te halen. Van die grote, vette, dikke ronde donuts met een dikke laag glazuur eroverheen. Het lukte me deze keer niet om mama van gedachten te veranderen en ze wilde dat ik er eentje als middagtussendoortje zou nemen.
Vanaf het moment dat mama ze in ons winkelkarretje legde, zaten die donuts me met grote ogen aan te kijken. Nergens anders kon ik meer aan denken en ik probeerde allemaal redenen te bedenken zodat ik die middag geen donut hoefde te eten. Ik bedacht me van alles: “Misschien kan ik naar een vriendin, maar daar heb ik eigenlijk ook geen energie voor. Of als ik nou zeg dat ik me echt ineens heel ziek voel….” Shitt, ik moet echt weg hier. Ver weg van hier. Vluchten naar een plek waar iedereen me gewoon mijn ding laat doen.''
Het was me wel gelukt om iets minder te eten tijdens de lunch maar nog steeds keken die donuts me aan. Nu vanaf de keukentafel en iedere minuut kreeg ik het meer benauwd. Rond 14.00 uur kwam mama mijn kamer binnen om te vertellen dat het tijd was voor een kop thee met een tussendoortje. Zo langzaam als vandaag ben ik nog nooit de trap afgelopen, richting het pak met donuts in alle kleuren van de regenboog.
Huilend heb ik een donut met roze glazuurlaag en disco dip opgegeten. Bij iedere hap die ik nam, voelde ik me dikker worden. Er ging zoveel door mijn hoofd: “nu ben je dik, lelijk, niks meer waard.” Mijn hoofd maakte kortsluiting en papa vroeg me wat er zo erg is aan een donut. “Ze zijn toch juist onwijs lekker?” Het lukt me niet om antwoord te geven maar mijn gedachten gingen door. Wat er zo erg is aan een donut? Heb je wel eens bedacht hoeveel suiker, vet en calorieën en in z’n gefrituurde bal zitten?!
Toen ik DE HELE DONUT! op had, vertelde mama me dat ik het goed gedaan heb en dat ze trots op me is.
‘HOE KUN JE IN GODSNAAM TROTS ZIJN OP HET FEIT DAT JE DOCHTER EEN GEFRITUURDE BAL HEEFT GEGETEN ?!’
schreeuwde het van binnen.
Ik voelde me afschuwelijk! Dik, lelijk, kapot… Het enige wat ik nog wilde doen was bewegen.
NOOIT MEER EEN DONUT ETEN!
Waarom moest dit van mama? Waarom willen mensen mij dik en ongezond hebben?
De rest van de dag ben ik op mijn kamer gebleven, waar ik eerst een uur een paniekaanval heb gehad. Gelukkig werd ik op een gegeven moment wat rustiger en besloot ik om mijn hele kamer op te gaan ruimen. Zo kon ik bewegen zonder dat mama en papa er wat van zouden zeggen. Ze zullen denken dat ik me goed voel.
Die avond moest ik ook nog eens patat eten en dit had ik niet aan zien komen. Daar gingen we weer. Na een paar patatjes lukte het me niet meer en ben ik naar mijn kamer gegaan. Weer een paniekaanval. Waarom moest ik op één dag twee vette dingen eten? Vandaag kom ik sowieso aan en het gaat me nooit lukken om alles te verbranden. Waarom moet ik überhaupt al die dingen eten die slecht voor me zijn. De hele avond kon ik niks anders dan huilen. Huilen en bewegen.
De hele dag heb ik bewogen in de hoop dat ik zoveel mogelijk van die donut kon verbranden.
Nu lig ik in bed en ben doodmoe. Mijn hele lichaam doet pijn. Ik voel mijn heupen en mijn rug, terwijl mijn matras onwijs zacht is. Het lukt me niet om op mijn zij te liggen door de pijn en dit maakt me bang. Het word vast weer een slapeloze nacht…
Mijn hoofd loopt helemaal over en ik weet echt niet meer wat ik moet doen. Ik ben overal zo klaar mee!
Reactie plaatsen
Reacties