25 mei 2011, woensdag
Afgelopen weken voelde ik me op zich prima. Wel gebeuren er vaak dingen waardoor het verleidelijk is om minder te gaan eten. Iedere dag zit vol ups en downs maar heel langzaam ga ik iedere keer een klein beetje meer de goede kant op.
Mijn gewicht gaat echt onwijs langzaam omhoog, want mama heeft me nog steeds niet verteld dat ik op het gewicht zit wat we hadden afgesproken. En dat is maar een paar kilo meer dan waarmee ik ben gestart.
Ik maak me er niet eens zo heel erg druk om, want ik vind het nog steeds moeilijk om zwaarder te worden. Waar ik me meer zorgen om maak is dat ik geen passende bikini kan vinden voor de vakantie over twee maanden. Eigenlijk weet ik ook niet zo goed of ik wel in bikini wil en of het überhaupt een leuke vakantie gaat worden. Alles is inclusief en het eten gaat allemaal zo anders zijn dan thuis.
De vakantie is dan wel pas over twee maanden, maar daarom ga ik wel iedere keer in de fout. Ik denk dat ik tijd genoeg heb, maar de afgelopen 5 maanden zijn ook als een sneltrein voorbij gegaan en zelf ben ik stil blijven staan.
Mama heeft zelfs gezegd ik even geen nieuwe kleding meer mag kopen omdat het zonde zou zijn als die binnenkort niet meer pas. Hier heb ik mee ingestemd, want het is eigenlijk wel een goed doel en geeft me motivatie om te blijven eten. Maar ergens word ik er ook heel verdrietig van. Mijn kleding is op dit moment allemaal veel te groot en doordat ik het afgelopen jaar ook al weinig nieuwe kleren heb gekocht, is alles wat ik nu heb minimaal een jaar oud.
Maar op het moment ben ik liever verdrietig omdat ik geen leuke kleding heb, dan dat ik me kut voel omdat ik moet eten. Ook dit gevoel is iedere keer weer anders, ik weet nog steeds niet wat ik precies wil en er blijft een strijd in mijn hoofd.
Afgelopen weekend heb ik samen met mijn zus en mama een appeltaart gebakken. Ondanks dat het onwijs spannend was, heb ik toch een klein stukje genomen. Een paar maanden geleden had ik niet eens gedurfd om een klein hapje te proeven, dus dit was een hele stap. Ik denk dat het ook hielp dat het gezellig was, want dan is eten meestal toch al een stukje makkelijker. Mama vertelde dat ze trots op me is, maar na het eten van dat stukje appeltaart voelde ik me weer zo ontzettend rot!
Misschien was ik er toch nog niet helemaal klaar voor want mijn hoofd was, ondanks dat ik wel moest bekennen dat de taart lekker was, één grote chaos na de appeltaart. Het enige waar ik nog aan kon denken, was hoe ik zo snel mogelijk deze taart weer kon verbranden door middel van bewegen en compenseren. En dat heb ik dan ook gedaan…
De rest van de dag heb ik sowieso minder gegeten dan zou moeten volgens mijn eetlijst, maar die appeltaart zorgde ervoor dat mijn hele motivatie weg was. Het zat gewoon de hele dag in de weg in mijn buik, ik kreeg er onwijze buikpijn van en voelde me vet en vies.
Ik weet dat ik verkeerd bezig ben als ik ga compenseren, maar op het moment lijkt het alsof ik niks anders kan. Doordat ik de appeltaart compenseer, is het makkelijker om de dag erna mijn eetlijst weer ´normaal´ op te pakken. En daardoor kan ik ook rustiger slapen. Op korte termijn geeft het me rust maar zodra de weegschaal weer aangeeft dat ik nog steeds niet genoeg ben aangekomen, besef ik me heel goed dat ik mezelf in de maling neem.
Er zijn een heleboel producten die ik niet wil eten, omdat ik denk dat ik er dik van word. Appeltaart staat nu ook op dat lijstje, omdat ik me er zo slecht bij voelde. Maar ik denk dat ik het over een tijdje nog wel eens wil proberen, want appeltaart is toch wel lekker en het was mijn eigen keuze om het te proberen.
Donuts zijn het ergste! Omdat ik er een keertje één moest eten, raak ik nu al in paniek wanneer er één in mijn buurt is. Het duiveltje op mijn rechterschouder komt dan gelijk even kijken om er zeker van te zijn dat ik er niet één neem. Zoals ik me nu voel, zal ik nooit meer genieten van een donut, het gevoel is echt verschrikkelijk!
Wel merk ik, dat ik de laatste tijd meer beïnvloed word door de gevoelens van andere mensen Als het ergens gezellig is, gaat het eten makkelijk en voel ik me ook beter.
Omdat er tegenwoordig bijna iedere dag ruzie is op school en er veel wordt geroddeld, voel ik me er een beetje tussenin staan en dat voelt niet fijn. De sfeer is niet goed. Omdat er zoveel geroddeld wordt, weet ik zeker dat ze over mij ook roddelen. Zeker nu ik niet meer mee mag doen met gym, ze hebben er alle mogelijkheid voor.
Ik vind het moeilijk om contacten te onderhouden en ik merk dat ik me veel te veel aanpas aan andere mensen. Hierdoor loop ik iedere keer mezelf voorbij. Soms denk ik dat het gewoon beter is om geen vrienden te hebben, maar de eenzaamheid die ik nu ervaar is ook geen oplossing. Bij sommige mensen word ik altijd zo moe en dit werkt nadelig op hoe ik me voel. Ik snap er helemaal niks van.
Mijn tweestrijd gaat zeker niet alleen over het eten. Mijn hele leven is één groot gevecht op dit moment en alle keuzes die ik moet maken, maken me angstig. De afgelopen vijf maanden gaat het echt wel steeds een beetje beter, maar alles gaat veel langzamer dan ik had verwacht. Als ik had geweten dat dit zo moeilijk ging worden, was ik er nooit aan begonnen. Maar nu ga ik niet meer opgeven en ik ga genezen van deze rotziekte!
Wil je op de hoogte blijven van al mijn dagboekverhalen en blogs?
Schrijf je hier in voor mijn nieuwsbrief en ik stuur jou 1 keer per week een update.
Reactie plaatsen
Reacties