#14 Dagboek: Dit is wat ik wil doen wanneer ik ben hersteld! Mijn motivatie.

Gepubliceerd op 15 september 2020 om 07:25

31 augustus 2011, woensdag 

Op de eerste schooldag van dit schooljaar zag ik mijn klas voor de eerste keer. Gelukkig was de eerste indruk best positief. Wel had ik gelijk door dat een aantal meiden in mijn klas niet echte vriendinnen zullen worden. De tweede dag had ik een gesprek met mijn mentrix. Tijdens dit gesprek besloot ik haar te vertellen over mijn eetstoornis en dat ik het graag aan de klas wil vertellen. Maar dan wel op een manier dat er de minste kans is dat er geroddeld gaat worden in de wandelgangen.

We besloten dat ik een PowerPoint zou maken, waarin ik laat zien wat Anorexia precies is. Mijn belangrijkste boodschap is: ‘een eetstoornis gaat niet over eten.’ En dat wil ik graag proberen duidelijk te maken. Want op het moment eet ik, en veel ook. In de pauzes gaan ze dit zien en daardoor lijkt het alsof het prima met me gaat.  Ik hoop dat ik ze kan uitleggen wat een eetstoornis doet en dat het op een aantal punten hetzelfde werkt als met een verslaving.

Vandaag was het zover en heb ik mijn PowerPoint voor de klas gehouden. Het is lastig om te begrijpen wat deze ziekte precies is, en dus heb ik goed nagedacht over wat ik precies wilde vertellen in het half uurtje dat was uitgetrokken voor de PowerPoint.

Natuurlijk was ik zenuwachtig! Ik had het nog aan niemand uit de klas verteld. En toen onze mentrix mij tijdens de Nederlands les naar voren riep, keek iedereen met een schuin hoofd mijn kant op. Voordat ik opstond moest ik eerst even diep in- en uit ademen en dat moest ik nog een keer doen voordat ik begon met praten.

Het spreken voor de klas ging stukken beter dan ik had verwacht, ook al vond ik het best lastig om alles te vertellen wat er in de PowerPoint stond. Er zijn zoveel dingen die komen kijken bij Anorexia. En het is ook niet het leukst onderwerp om over te hebben.

Ik ben eerlijk geweest; door niet of veel te weinig eten, raak je ondervoed. En dat kan behoorlijke consequenties hebben voor je lichaam. Zoals dat je haar uitvalt, je botten broos worden en dat je blijvende schade kan krijgen aan je organen. Daardoor kan je dan bijvoorbeeld onvruchtbaar worden. Veel meiden reageerden best geschrokken over de gevolgen. Toen bedacht ik me dat ik dit allemaal ook niet wist toen ik een jaar geleden begon met afvallen. Misschien had ik me dan wel twee keer nagedacht voordat ik begon met afvallen.

Ook heb ik het kort gehad over het mentale gedeelte, want het is nog altijd een psychische ziekte. Dit vond ik een stuk moeilijker om uit te leggen. Voor mezelf klinkt het zo logisch: het engeltje op mijn linkerschouder en het duiveltje op mijn rechterschouder. De tweestrijd die ik iedere dag, iedere minuut heb, dat als ik in de spiegel kijk, mijn spiegelbeeld iets anders zegt dan de realiteit, dat ik me zorgen maak over hoeveel calorieën er ergens in zitten en wat ik nog van mezelf mag eten die dag. En dat terwijl mijn klasgenoten bezig zijn met jongens en hun make-up.

Toen ik klaar was met vertellen reageerde iedereen heel verbaasd over het feit dat ik zo vecht tegen de eerstoornis. Ze vinden me allemaal wel erg dun, maar ze zagen me wel gewoon eten in de pauzes. Doel geslaagd!


Ik was opgelucht toen ik hun reacties hoorde. Er kwamen zelfs wat vragen, wat ik juist heel fijn vond. En toen ik terugliep naar mijn stoel en we verder gingen met waar we gebleven waren in onze Nederlands boeken, voelde ik een warme stroom door mijn lichaam gaan. Voor het eerst in heel lange tijd was ik trots op mezelf.


Ik heb mijn verhaal verteld aan een groep mensen en dat vond ik eigenlijk heel fijn. Ik kon nog maar aan één ding denken: “dit is wat ik wil, dit is mijn motivatie om beter te worden! Ik wil mijn persoonlijk verhaal vertellen en mensen helpen herstellen.”

Er waren nog een heleboel andere dingen die ik had willen vertellen en ik was best aan het stotteren, maar het is goed zo. Na de les kwamen er wat meiden naar me toe om te vertellen dat ze het heel knap van me vinden dat ik dit heb gedaan. Deze positieve aandacht is nieuw voor mij en ik wist niet hoe ik moest reageren. Maar wat deed het me goed!

Morgen ga ik ook weer meedoen met schoolgym en hier heb ik erg veel zin in! Het doet me goed om weer naar school te gaan. Het thuiszitten in de vakantie was lekker om op te laden, maar het is fijn om weer onder de mensen te zijn. Natuurlijk is het soms ook wel lastig op school. En dan heb ik het niet over het schoolwerk, want dat is allemaal onwijs makkelijk voor mij.

Mijn klasgenoten kunnen erg druk en vermoeiend zijn. Sommige mensen vragen veel aandacht en zijn altijd en overal aanwezig. Ook is het verleidelijk om minder te eten op een schooldag, omdat de pauzes zo snel voorbij gaan en niemand me in de gaten houdt. Die gedachten gaan wel iedere dag door mijn hoofd, maar ik heb nog nooit mijn brood weggegooid. Alle vier de boterhammen gaan gewoon naar binnen, ondanks dat ik eigenlijk te weinig tijd heb ik de pauze.

Steeds vaker heb ik het idee en het vertrouwen dat ik ooit ga herstellen van deze rotziekte en ben ik zelfs een beetje trots op mezelf.



Wil je op de hoogte blijven van al mijn dagboekverhalen en blogs?
Schrijf je hier in voor mijn nieuwsbrief en ik stuur jou 1 keer per week een update.

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.

Maak jouw eigen website met JouwWeb