2 januari 2012, maandag
Er is weer een jaar voorbij, en wat ben ik daar blij mee! De laatste maand van 2011 was echt een chaos. Sinterklaas en kerst heb ik overleefd, maar echt gezellig was het (weer) niet dit jaar. Eigenlijk was ik gewoon heel blij dat ik kerstvakantie had, ik was daar zo onwijs aan toe.
In de eerste week van de vakantie had ik zelfs twee dagen achter elkaar tot half 11 uitgeslapen. Normaalgesproken sta ik in het weekend al voor 8.00 uur naast mijn bed, maar ik werd gewoon niet wakker. Mijn lichaam zegt me dat ik kan blijven slapen en gelukkig accepteer ik het ook eindelijk. Afgelopen maanden heb ik weer erg veel stress gehad en daardoor sliep ik ook slecht. Mijn hoofd maakte overuren en daar was niet eens een duidelijke reden voor. Wel was ik mezelf weer helemaal aan het opvreten en dat koste me heel veel energie.
Gelukkig was oud en nieuw onverwacht wel heel erg leuk. Eigenlijk had ik op de planning staan om te gaan slapen voor de jaarwisselingen mijn hoofd was al bij de dag erna. Maar… op het laatste moment werden er toch plannen gemaakt. Samen met mijn vriendinnen van de scouting heb ik overdag wat gegeten in een restaurant en ‘s avonds ging er onverwacht een vriendin met me mee naar huis. Samen met haar is het de hele avond super gezellig geweest. Ik heb zelfs nog een appelflap op en om 00.00 uur zijn we nog een rondje gaan lopen over straat. Dit was echt geweldig!
Alles verliep soepel, zelfs in mijn hoofd. Ik heb helemaal geen schuldgevoel gehad en er was geen stress. De hele dag door heb ik anders gegeten dan mijn eetlijst en ik wist niet dat ik ooit nog zou kunnen genieten van een appelflap.
Nu hielp het wel dat ik mezelf iedere keer wijsmaakte dat het een hele speciale dag was en dat ik de dag erna alles weer kon oppakken. Daardoor denk ik dat dit voorlopig eenmalig was, maar ik heb het wel gedaan! Al weken keek ik op tegen oud en nieuw, maar dit was helemaal niet nodig, want het was gewoon een hele fijne dag.
Ook op 1 januari sliep ik pas rond 01.00 uur ’s nachts, normaal slaap ik al om ongeveer 21.30 uur. Ik was echt kapot! Maar het is het waard geweest en dat realiseerde ik me.
Een jaar geleden, aan het begin van 2011, maakte ik de afspraak met mezelf dat 2011 mijn jaar ging worden en dat ik zou gaan herstellen van mijn eetstoornis. Nu is 2011 wel een iets beter jaar geweest dat 2010, maar nog steeds kan ik het omschrijven als een kutjaar. Ondanks dat ik echt wel wat stappen heb gezet en er ook echt wel leuke momenten zijn geweest, ben ik nog steeds minder ver dan ik had willen zijn.
Het is nog steeds overleven, iedere dag opnieuw, en ik kan niet voor mezelf zorgen. Nog steeds sta ik bijna iedere pauze alleen op het schoolplein en ook op de scouting begin ik me steeds meer het vijfde wiel aan de wagen te voelen. Soms gaat het heel even goed en kom ik mee in de groep, maar dit is altijd tijdelijk. En voordat ik het weet voel ik me weer onwijs eenzaam en onzeker.
Sociale contacten onderhouden is echt heel erg lastig en het lijkt ook alsof alles van mijn kant moet komen. Steeds vaker komt het voor dat ik niet meer word meegevraagd door vrienden. Achteraf kom ik erachter dat ze leuke dingen hebben gedaan, waar ik niets vanaf wist. Dan zit ik midden in een gesprek over dingen die ze hebben meegemaakt en hoe leuk het allemaal is geweest. Als excuus geven ze dan dat ze toch niet hadden verwacht dat ik mee had gewild. Dat doet pijn en ik kan er niet meer van maken.
Nu weet ik dat ik ook zeker geen goede vriendin ben geweest de afgelopen twee jaar, en het is best logisch dat ze zo reageren. Ik ga ook echt niet zo vaak meer mee, maar niet omdat ik niet mee wil, maar omdat ik er gewoon echt geen energie voor heb. Misschien is dit wel precies de reden waarom ze me niet meevragen; omdat ze zien dat ik meer rust nodig heb.
Het lijkt erop alsof ik gewoon erg ben veranderd. Ik kom niet meer mee in de gespreksonderwerpen. Allemaal worden ze ouder en maken dingen mee. De gesprekken gaan bijna alleen maar over het weekend, jongens waarmee ze daten en make-up. Ik besef me dat ik hier niet over kan meepraten, want ik zit alleen maar thuis met een kop thee op de bank of ik huil over een donut die me een trauma heeft bezorgd.
En ik snap het allemaal, want wie wil er nou een vriendin met een eetstoornis? Ik ben niet te begrijpen en ze hebben vast allemaal het beste met me voor. Alles duurt gewoon veel te lang en dat is voor hun ook erg moeilijk.
Het meest lastige is dat ik weer eet en dus lijkt het voor de buitenwereld net alsof het weer goed met me gaat. Er zitten alweer behoorlijk wat kilo’s aan en dit is natuurlijk erg positief. Alleen weet niemand dat het me alleen maar nog meer laat stressen. In mijn hoofd is het alleen nog maar een grotere oorlog geworden en er zijn nog veel meer zorgen bij gekomen, zoals sociale contacten.
Is dit mijn leven, moet ik het maar gewoon accepteren? Gaat het niet beter worden dan dit?
Iedere keer als ik iemand vertel dat het niet goed met me gaat, krijg ik het goedbedoelde antwoord dat het oké is om een slechte dag te hebben. Natuurlijk snap ik dat niet iedere dag even mooi kan zijn, en dat er downs nodig zijn om te kunnen genieten van de ups. Maar het lukt me gewoon niet om te genieten van de ups.
Hoeveel slechte dagen mag een mens hebben en in hoeverre mag je je gedachten laten gaan als je je kut voelt? Is het normaal dat de zelfmoordgedachten in me opkomen en is het normaal dat dit bijna dagelijks is?
En wat is eigenlijk een slechte dag? Zit ik op dit moment meer in een slechte fase en kan ik het eerder een depressie noemen?
Wanneer mensen mij vertellen over leuke dingen die ze gaan doen of hebben gedaan, dan doet dat me vrij weinig. Ik ben niet jaloers en wil eigenlijk maar één ding: terug mijn bed induiken. Mijn veilige vertrouwde bed, waar niks fout kan gaan en compleet binnen mijn comfortzone zit.
Laat ik het nog één keer proberen… 2012 gaat mijn laatste poging worden om te genezen. Nog één keer ga ik mijn best doen om aan de goede kant van het leven te komen. Nog één keer ga ik vechten tegen alle stemmen in mijn hoofd en het duiveltje op mijn schouder. Ik ga er proberen achter te komen waarom ik leef.
2012 als-je-blieft, wees een goed jaar!
Wil je op de hoogte blijven van al mijn dagboekverhalen en blogs?
Schrijf je hier in voor mijn nieuwsbrief en ik stuur jou 1 keer per week een update.
Reactie plaatsen
Reacties