#20 Dagboek: Op wintersport met mijn eetstoornis.

Gepubliceerd op 27 oktober 2020 om 08:00

25 maart 2012, zondag 

Twee weken geleden zijn mama, papa en ik op wintersport geweest. Met mama had ik afgesproken om op een bepaald gewicht te zitten voordat we weg zouden gaan. Helaas is het me (weer) niet gelukt om deze belofte na te komen. Ik was helemaal niet sterk genoeg om een week lang op ski’s te staan, maar toch heb ik het gedaan.

Met de nachtbus reden we naar Oostenrijk. Alles bij elkaar duurde de rit ongeveer 11 uur en ik had het geluk dat ik twee stoelen voor mezelf had. Hierdoor was de reis prima te doen en volgens mij heb ik zelfs een paar uurtjes kunnen slapen.

Wel heb ik nog steeds vaak pijn in mijn heupen, waardoor ik op een gegeven moment niet meer weet hoe ik moet liggen of zitten. Vaak word ik wakker door de pijn en het enige wat helpt is dan om een paar minuten gaan staan.

Daarom kwam ik de volgende ochtend als een stijve hark de bus uit en ik wilde niks liever dan een paar uurtjes gaan liggen op bed. Maar mama en papa wilden gelijk ski’s gaan huren en de piste opgaan. Ze hadden al een hele planning gemaakt en ze wisten precies waar we naartoe moesten omdat ze hier al drie keer zijn geweest.

Voordat ik het wist stond ik dus in mijn skikleding op de kinderpiste om te oefenen met mama. In het begin vond ik het best spannend, maar mama wist me goede tips te geven. Gelukkig scheen het zonnetje en ik was blij dat ik mee naar buiten was gegaan in plaats van dat ik me had opgesloten in de hotelkamer.

Ook besefte ik me op de piste hoe knap ik het van mama vind dat ze gewoon weer op wintersport gaat! Een jaar geleden brak ze haar arm op drie plekken en ze heeft een half jaar thuis moeten revalideren. Ze kijkt haar angsten nu in de ogen en laat zich daardoor niet stoppen. Een voorbeeld voor velen en zeker ook voor mij…

Je moet vechten voor de dingen die je wilt, en als je dingen wilt bereiken moet je over je angsten heen stappen.

 

Skiën in de bergen van Oostenrijk is echt heel anders dan in de hal in Nederland. De buitenlucht en het uitzicht maken het echt geweldig! Maar het is ook wel erg zwaar. De rest van de week kreeg ik iedere dag vier uur skiles en na de eerste dag was ik al helemaal kapot. Mijn hele lichaam deed pijn en iedere ochtend, als de wekker ging, wilde ik niets liever dan me nog een paar keer omdraaien.

Het scheelde dat het iedere dag een beetje beter ging en ik het skiën leuk vind. Dit motiveerde me om toch op te staan. Het is me gelukt om de zes dagen af te maken en op een gegeven moment ging het allemaal zelfs best lekker. 

Mijn skileraar was erg aardig (en stiekem best leuk). Het klasje waar ik in zat was gelukkig klein en gezellig. Alle mensen waren een stuk ouder dan ik en dat vond ik juist heel fijn. We zaten alweer in het laagseizoen en dus waren er bijna geen jongeren op de pistes. Dit gaf me een gevoel alsof ik minder moest presteren.

Het is echt waar. Zodra ik iets doe waar minder druk op staat, is het een stuk leuker om te doen…

Gelukkig hebben we de hele week mooi weer gehad. De zon werkt als een soort therapie voor mij. Hoe depressief ik me ook kan voelen, de zon zorgt er altijd voor dat mijn hoofd een stuk rustiger is, iedere keer weer. Als het de hele dag grijs en bewolkt is, zijn mijn gedachten dat ook.

En toch… Ondanks dat dit allemaal erg positief klinkt, sleepte ik mezelf iedere dag weer naar het klasje. Ik voelde dat ik veel te veel deed en dat ik niet klaar was voor al deze sportiviteit. Iedere dag was ik weer boos op mezelf. Iedere dag stoomden de tranen weer over m’n wangen, omdat ik niet kon doen wat ik wilde doen.

Het eten ging helemaal niet goed, het was iedere dag weer een grote strijd. Alles was zo anders dan thuis. In het hotel konden we iedere avond kiezen tussen drie verschillende maaltijden en de porties waren echt megagroot. Tussen de middag wist ik ook nooit wat ik moet eten op de piste en natuurlijk heb ik iedere dag veel te weinig gegeten…

Op de laatste lesdag is het goed fout gegaan. Ik werd onderuit geskied door een vrouw die niet wist hoe ze moest remmen. Mijn eerste reactie was boosheid. Boos op die vrouw, want wie gaat er nou van de blauwe piste als je niet weet hoe je moet remmen?
Maar al gauw ging die boosheid over in angst en verdriet.

Het duurde echt even tot ik weer bijkwam en daar lag ik dus op de grond midden op de piste. Er gingen gelijk veel te veel gedachten door mijn hoofd; dat ik moest opstaan en dat ik moest doen alsof het wel meeviel. Want ik kan niet voor langere tijd met een blessure zitten. Ik moet bewegen. Ik moet door…

Voordat ik het wist stond er een hele groep mensen om me heen, en gelukkig lukte het me wel om zelfstandig naar beneden te skiën. Toen ik beneden aankwam voelde ik pas echt hoeveel pijn alles deed.

Iedere minuut voelde ik mijn nek stijver worden en ik kon niks meer bewegen. Mijn nek voelde als een blok beton en nog steeds heb ik er veel last van. De rest van de tijd heb ik met een warme doek in het zonnetje gezeten en ik kon niks anders dan dit accepteren. Ik moest de controle loslaten en langzaam lukte het me om een klein beetje te genieten van de warme zonnestralen.

Het scheelde ook wel dat ik merkte dat mijn lichaam helemaal niets meer kon. Alle moeheid van de hele week kwam er meteen uit. Ik voelde me slap, mijn hele lichaam deed pijn en ik voelde me rot doordat ik me besefte dat de wintersport anders had uitgepakt dan ik had gehoopt.

De busreis naar huis was een hel omdat ik zoveel pijn had. En toen we eenmaal thuis waren was ik nog een week uit mijn ritme. Natuurlijk werd ik gelijk ziek, omdat ik niet goed voor mezelf heb gezorgd. Slapen ging niet goed door de pijn in mijn nek en ik was zo moe.


Natuurlijk heb ik een hele leuke vakantie gehad. Het ging goed tussen mama, papa en mij en het was meestal best gezellig. Dit is voor mij al een hele stap, want afgelopen jaren kreeg ik het vaak voor elkaar om ruzie te maken doordat mijn eetstoornis te veel aanwezig was. Laat ik dus maar de positieve dingen van deze vakantie onthouden.

Afgelopen tijd gaat het wel weer ietsjes beter met me. Ik blijf van het ene moeilijke moment in het andere moeilijke moment rollen. Die val tijdens wintersport heeft alles echt weer een stuk lastiger gemaakt…



Wil je op de hoogte blijven van al mijn dagboekverhalen en blogs?
Schrijf je hier in voor mijn nieuwsbrief en ik stuur jou 1 keer per week een update.

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.