21 november 2012, woensdag
Mijn grootste droom gaat uitkomen! In juni 2013 kan ik iets van mijn bucketlist afvinken want dan vertrek ik richting Ghana. Ik ga da dertig dagen vrijwilligerswerk doen. Volgens mij besef ik het nog niet helemaal… ik heb gewoon een reis geboekt!
Omdat ik pas zestien jaar ben, was er niet heel veel keuze qua organisaties. Maar we hebben er één gevonden waarbij mama, papa en ik alle drie een goed gevoel hebben.
Ik heb gelijk een countdown gemaakt en ik droom meerde keren per dag weg naar dit moment!
Het wordt de eerste keer dat ik op reis ga zonder mama en papa. De zenuwen gieren nu al af en toe door mijn lichaam. Alleen vliegen, alleen de weg vinden en alleen ‘overleven’.
Het is een hele goede motivatie en ik snap dat het echt nog wel iets beter met me moet gaan voordat ik kan vertrekken. Toch zegt mijn gevoel dat het helemaal goed gaat komen.
En dat komt mede doordat er overal beweging in begint te komen rondom het televisieprogramma. Er is al een interview geweest en ook zijn ze bij ons thuis geweest om te filmen. Het betekent ook dat er ook professionele hulp gaat komen en dat er dus geen weg meer terug is voor mij.
Ik merk dat ik het allemaal heel erg spannend vind. Over de professionele hulp heb ik gemengde gevoelens. Het blijft een tweestrijd, omdat ik besef dat ik echt aan de bak moet. Ik kan mezelf en anderen dan echt niet meer voor de gek houden.
Met de druk van het programma erachter realiseer ik me dat ik het komende jaar verder moet komen in mijn herstel. Dat ik echt kan gaan werken aan mijn toekomst en hopelijk langzaam het leven weer kan gaan omarmen. Ik heb het lang geprobeerd, maar herstellen kan ik niet alleen Mijn littekens zitten te diep. Deze kans mag ik niet verpesten en ik weet zeker dat dit een heel mooi, maar zwaar begin van een nieuw hoofdstuk in mijn leven gaat zijn.
En ondanks dat ik nog niet altijd even gemotiveerd ben om te herstellen, mag ik trots zijn op het feit dat ik zelf deze grote stap heb genomen.
Het is vervelend dat ik mijn gevoelens en emoties niet onder controle krijg. In mijn klas op school blijft maar steeds spanning ontstaan. Nu al twee jaar ga ik met veel tegenzin naar school en het wordt steeds lastiger. Gelukkig heb ik sinds kort wel een vriendin op school, waardoor ik in de pauzes eindelijk niet meer alleen sta.
We hebben we het echt heel erg leuk samen, maar doordat ik een nieuwe vriendin heb, word ik toch weer onwijs onzeker. Het is angst om haar kwijt te raken. Het is voor mij zo moeilijk om contacten te onderhouden en daarbij kost het me ook veel energie.
Toen we een keer ruzie kregen, was ik er even helemaal klaar mee en het liefst wilde ik vluchten. Ik wil mijn energie niet wil verspillen aan boosheid en verdriet. Gelukkig hebben we het weer goed gemaakt en we spreken elkaar weer dagelijks. Toch kostte het me een tijdje om hier helemaal overheen te komen.
Met andere mensen praten, afspreken en interesse tonen in anderen, blijf ik moeilijk vinden. Altijd ben ik bang voor afwijzing en ondanks dat ik echt geïnteresseerd ben in de ander, vind ik gewoon nooit de juiste woorden om een goed gesprek te voeren.
Vroeger zat ik in een klas met bijna alleen maar jongens en ik was vrienden met de hele klas. Tegenwoordig ben ik zo verlegen dat ik niet eens meer mijn beste vriend van vroeger gedag durf te zeggen op het schoolplein.
Steeds maar weer krijg ik het voor elkaar om zoveel na te denken over situaties, dat ik nooit kan genieten. Alle dingen die leuk horen te zijn, zoals afspreken met vrienden, zijn bij mij altijd het tegenovergestelde van leuk, omdat ik zo in de knoop zit met mezelf.
Ook gaat het nog steeds niet goed met mijn gewicht. Op het moment hoop ik het meest dat het programma me veel goeds gaat brengen. Maar toch geloof ik nog niet helemaal dat ik in het aankomende jaar ga herstellen van mijn eetstoornis. Ik moet nog zoveel stappen nemen..
Reactie plaatsen
Reacties