#3 Dagboek: Wil ik dit wel?

Gepubliceerd op 30 juni 2020 om 09:30

30 november 2010, dinsdag


Gisteravond vertelde mama me dat ze vandaag vrij heeft genomen. Dit vertrouwde ik gelijk voor geen meter. De hele nacht heb ik hierdoor niet geslapen, want ik wist zeker dat ze me wakker zou maken om op de weegschaal te gaan staan.

Deze nachtmerrie werd werkelijkheid en toen ze zag dat ik, weer was afgevallen, heeft ze meteen de huisarts gebeld. Eerst vertelde ik dat ik dit echt niet wil maar het leek erop dat ik haar gedachten niet kon veranderen en toen heb ik me er maar bij neergelegd.

We konden bijna gelijk terecht en binnen een uur zaten we in een overvolle wachtkamer. Mijn hele leven komen we al bij deze huisarts, de praktijk is letterlijk achter ons huis en ik schaam me kapot dat ik nu hiervoor naar de huisarts moet.

 

In de wachtkamer keek iedereen me aan en ik zag ze denken ‘die heeft zeker Anorexia.’ Natuurlijk liep alles 20 minuten uit, waardoor ik alleen nog maar langer moest zitten op die harde stoel. Steeds hoorde ik voetstappen op de gang en wanneer ik hoorde dat de voetstappen dichter bij de wachtkamer kwamen, voelde ik mijn hart kloppen. Er bleven mensen in en uit lopen en iedere keer keken ze net iets te lang mijn kant op.

 

Het liefst was ik in huilen uitgebarsten. Ik wilde wegrennen, rennen totdat ik niet meer kon, rennen totdat ik niemand meer zag en ik voorgoed alleen kon zijn. Weg van alles en iedereen hier. Maar ik ben veel te zwak en dus besloot ik om mijn blik op de grond te richten. Van de zenuwen lukte het me niet om stil te blijven zitten en mijn handen gingen steeds harder trillen. Ik bleef maar friemelen aan de dikke trui die ik aan had en het zweet brak me uit.

Toen de dokter aan kwam lopen en mijn naam zei, schok ik onwijs en voelde ik mijn hart bonken in mijn ribbenkast. Ik had zweethanden en mijn keel was onwijs droog. De tranen stonden in mijn ogen maar het lukt me om ze weg te drukken.

Gelukkig was mama erbij, want ik had helemaal geen zin om te praten met de dokter.
Wat moet ik die man vertellen? Ik ben hier helemaal niet voor mijn plezier en hij kan me vast niet helpen. Mama vertelde wat dingen die de afgelopen maanden gebeurd zijn,
zoals de leugens die ik heb verteld en dat ik maar blijf afvallen, waar ik dan ook weer over lieg wanneer ik beloof aan te gaan komen.

 

Soms moest ik wat bevestigen of mijn mening geven en de dokter heeft een paar testjes gedaan, zoals mijn bloeddruk meten. Mijn bloeddruk is volgen hem veel te laag en ik moest op de weegschaal gaan staan. De weegschaal van de dokter gaf aan dat ik een kilo zwaarder was geworden dan op de weegschaal thuis vanochtend. Een hele kilo!

Ergens was ik opgelucht, want misschien vond hij mijn gewicht wel meevallen maar er kwam ook gelijk weer paniek omhoog. Hopelijk kan ik straks thuis checken of ik niet echt een kilo aan ben gekomen.

De conclusie van de dokter is dat ik te weinig weeg voor mijn lengte een leeftijd. Maar gelukkig heeft hij nog geen actie ondernomen. Over twee weken moeten we terugkomen, en hij vindt dat ik wel wat moet aankomen in de tussentijd. Hij heeft me pilletjes voorgeschreven die ik een half uur voor de maaltijd in moet innemen. Die gaan er blijkbaar voor zorgen dat ik meer honger krijg. Dit klinkt voor mij echt als bull shitt, want ook al zal ik meer honger krijgen ik ga toch niet meer eten!

Ook zei de huisarts dat als ik over twee weken niks ben aangekomen, ik misschien wel naar een kliniek moet. Ik weet echt helemaal niet wat ik met al deze informatie moet en voel me nu alleen maar nog rotter. Een kliniek? Waarom? Misschien heeft hij gelijk dat ik wat kilo’s aan moet komen maar ik ben niet gek! Dit kan ik echt wel zonder een kliniek waar ze me vast en zeker alleen maar gaan vetmesten.

Natuurlijk ben ik opgelucht dat hij niet gelijk een kliniek heeft ingeschakeld en dat hij me nog gewoon mijn ding laat doen. Hij vertelde me wel dat mijn bloeddruk gevaarlijk laag is en dit blijft maar door mijn hoofd gaan. Wat bedoelt hij met gevaarlijk laag? Ergens weet ik wel dat hulp inschakelen misschien een goed idee is, maar de dokter heeft me, in mijn ogen, nu alleen maar geholpen door te bevestigen dat ik wel erg weinig weeg. Met andere woorden “ga zo door”.

Op dit moment kan ik alleen nog maar denken aan het moment dat ik weer terug moet naar de dokter. Want mijn hoofd zegt de hele tijd dat ik niet mag aankomen en ik wil al helemaal niet naar die stomme kliniek. Wel heb ik mama gezegd dat ik het zelf ga doen, zodat ze zich minder met mij hoeft te bemoeien en heb ik beloofd dat ik meer ga eten.

Eigenlijk weet ik wel dat ik weer heb gelogen, want ik wil helemaal niet eten. Het voelt alsof mijn leven één grote marathon is, die ik aan het rennen ben en waarvan iedereen verwacht dat ik die ga winnen. Voor mij hoeft dat winnen helemaal niet en de marathon is eigenlijk ook veel te zwaar voor mij. Het voelt alsof ik wil opgeven, maar ik blijf rennen om niemand teleur te stellen.

Vandaag was ik niet op school omdat ik naar de dokter moest en ik kreeg gelijk een paar berichtjes van meiden uit de klas om te vragen of  het goed met me gaat. Andere mensen vinden dit misschien hartstikke leuk en lief maar ik wist totaal niet wat ik moest antwoorden en daarom heb ik dus ook niet gereageerd. De hele dag bleef ik op mijn kamer, huilend en dansend. Er ging van alles door mijn hoofd: het eten, mijn ouders, school, mijn toekomst. Kan ik dit wel? En misschien nog belangrijker: wil ik dit wel?

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.