#7-01 dagboek: En nu is het genoeg geweest!

Gepubliceerd op 27 juli 2020 om 09:15
hulp anorexia kliniek

24 april 2011, dinsdag 

Opeens zijn er drie maanden voorbij en ik denk dat ik eindelijk op het goede pad ben gestapt. Helaas moesten er daarvoor eerst wel veel dingen gebeuren. Ik bleef maar afvallen, smoesjes bedenken en bewegen. Het lukte me gewoon niet meer om te eten en ik raakte alle controle kwijt over mijn lichaam.

Met mama ben ik voor de tweede keer naar de dokter geweest en we kregen een verwijzing mee voor de kliniek. Wat we niet zagen aankomen was dat de kliniek vol zit en dat we op een wachtlijst kwamen te staan. Het kon nog wel twee maanden duren voordat ik opgenomen zou worden. Ondertussen ging het heel slecht met me en ik was helemaal op. Ook was ik bezorgd, want dit kon ik toch nooit nog twee maanden volhouden?

Gelukkig kregen mama en papa het voor elkaar dat er al wat dingen ik actie kwamen. Zo kreeg ik alvast verschillende onderzoeken om te kijken hoe mijn lichaam functioneert. Ook moesten we een heleboel vragenlijsten invullen en dit was erg confronterend, want bij iedere vraag realiseerde ik me weer dat mijn antwoord niet gezond is.

Tijdens het bloedprikken ging het helemaal mis. Ik viel flauw! In de afgelopen maanden ben ik wel vaker flauwgevallen, maar dit keer was het zo intens. Ik zag hoe mijn lichaam stopte met bloed geven en ik voelde me zo gek. Ik kan het niet beschrijven, het was alsof mijn hart stopte met kloppen en ik langzaam wegviel. Alsof ik buiten mijn lichaam stond.


Ik weet niet hoelang ik weg ben geweest, maar ik heb langer dan een uur in de stoel bij het bloedprikken gezeten. Het lukte zelfs niet meer om met een vingerprik voldoende bloed uit te krijgen. Het was in mijn hoofd één grote ruis.

 
Ik wist niet wat me overkwam. Op het moment zelf besefte ik het me niet goed maar achteraf was ik helemaal overstuur. Het heeft mijn ogen geopend en nu weet ik hoe slecht het met me gaat. Ondanks dat ik dit eigenlijk al wist, was dit echt de druppel.


Al maanden ben ik niet meer ongesteld, ik heb het altijd koud, ik krijg donshaartjes over mijn hele lichaam, mijn haar valt uit en op school zit ik op een zachte stoel omdat de normale schoolstoelen te hard zijn om op te zitten. Nu ook mijn hart steeds langzamer gaat kloppen, begint het wel erg serieus te worden allemaal. Het lijkt alsof de dood nu onwijs dichtbij komt en daardoor besef ik me dat ik (toch) niet dood wil.

Doordat de dag van het bloedprikken zo heftig was en ik me besefte dat ik echt niet dood wil, ben ik vanaf dat moment steeds beter mijn eetlijst gaan volgen.

Aan een vriendin van school, die ik vertrouw, heb ik gevraagd of ze foto´s wil maken van mij in mijn ondergoed. Ik wilde zelf ook zien hoe ik eruit zie op de foto’s, want in de spiegel valt het allemaal best mee, vind ik. Ik zie wel dat ik dun ben, maar van de foto’s die ze heeft gemaakt, schrok ik onwijs. “Zie ik er echt zo uit?” vroeg ik haar. Het was een heftig moment voor ons allebei, want ook mijn vriendin was geschrokken van hoe ik eruit zag zonder mijn kleren. “Sorry dat je dit moest zien”, dacht ik, maar ik kreeg het niet uit mijn mond.

Nu gebruik ik de foto’s als motivatie. Niet om af te vallen, maar juist om aan te komen. Bij het zien van de foto’s kan ik boos worden op mezelf. Nog steeds kan ik niet geloven dat ik het zover heb laten komen. Hoe is het mogelijk dat dit kon gebeuren... 

 

Ondertussen ben ik negen weken bezig en het is me gelukt om hele kleine beetjes aan te komen. Na het bloedprikken ben ik niet meer verder afgevallen, daar ben ik wel blij om. Ik wist niet eens dat ik zoveel kon afvallen en zo mager kon worden.

Ik zag het wel eens voorbij komen, van die graatmagere modellen en meiden waarvan je schrikt en je afvraagt dat het op social media mag verschijnen. Nu ben ik zelf zo’n graatmagere grasspriet, en het ergste is nog dat er iets in mij trots is op deze ‘prestatie’.

Met mama heb ik afgesproken dat ik vanaf nu blind ga wegen. De weegschaal is nog steeds verstopt en op zondag (weegdag) doe ik mijn handen voor mijn ogen en kijkt mama hoeveel ik weeg. Het getal op de weegschaal maakt me gek. En zeker wanneer ik aangekomen ben. Hoe graag ik ook wil aankomen, van dat getal schrik ik en ik kan er niet trots op zijn dat het getal omhoog gaat.

 

Wel weet ik dat het echt heel erg langzaam gaat. Mama en ik hebben een getal afgesproken en zodra ik op dat gewicht zit, vertelt mama mij dit. Na negen weken vechten, zit ik nog steeds niet op dat getal, terwijl het maar twee kilo meer is dan waar ik mee begon.

Ergens stelt dit me ook weer gerust, omdat alles super eng is. Het laat me zien hoeveel ik moet eten om maar een klein beetje aan te komen, ondanks dat ik ook minder beweeg dan voorheen. Maar tegelijkertijd maakt het me boos en verdrietig omdat het zo langzaam gaat. De tweestrijd in mijn hoofd lijkt alleen maar steeds erger te worden. Ik ben er echt nog lang niet en er gaat echt nog veel te vaak door mijn hoofd dat ik wil opgeven. “Waarom doe ik dit? Deze strijd is veel te zwaar voor mij en ik kan dit niet.“


Het is alsof er een engeltje op mijn linker schouder zit en een duiveltje op mijn rechter. Ze maken de hele dag door ruzie en ik sta er tussenin. Ze zijn het nooit eens met elkaar en dit is zo ontzettend vermoeiend.

Op school hebben ze besloten dat ik voorlopig niet meer mee mag doen met schoolgym. Maar gelukkig mag ik nog wel naar de scouting en naar dansen. Na het dansen ben ik wel iedere keer helemaal kapot en mijn verstand (het engeltje) zegt tegen me dat het beter is om niet te gaan. Maar van het duiveltje mag ik daar niet naar luisteren. Ik moet van mezelf (of van het duiveltje) iedere week gaan. Ook moet ik iedere dag de hond uitlaten en ondanks dat dit ergens ook heel fijn is, want dan kom ik even buiten, het is ook een verplichting die ik voor mezelf heb gemaakt. Ook als ik geen zin heb of als het regent moet ik gaan...

Morgen, dinsdag 28 juli 2020 komt het tweede deel van dit dagboekverhaal online. 

Wil je op de hoogte blijven van al mijn dagboekverhalen en blogs?
Schrijf je hier in voor mijn nieuwsbrief en ik stuur jou 1 keer per week een update.


Reactie plaatsen

Reacties

Evalien
4 jaar geleden

Jeeh... Nancy wat moet deze strijd moeilijk zijn geweest. Super knap wat je nu bereikt hebt; een mooie en standvastige jonge vrouw ben geworden. Maak je eigen mooie liefdevolle toekomst, liefs en dikke knuffel van mij

Maak jouw eigen website met JouwWeb