#9 Dagboek: Geen sportdag op school voor mij...

Gepubliceerd op 11 augustus 2020 om 09:30

8 juni 2011 Woensdag 

Afgelopen 4 weken bleef mijn gewicht hangen op een gewicht en ik merkte dat mama en papa hier een beetje hun twijfels bij kregen. Gelukkig was ik afgelopen zondag toch weer iets aangekomen en dit was de eerste keer dat het een opluchting was. Ik ben zo hard aan het vechten, eet onwijs veel, ook als ik echt geen honger meer heb en iedere keer verhoog ik mijn eetlijst uit mezelf. Doordat ik nu eindelijk weer wat ben aangekomen, heb ik weer wat vertrouwen gewonnen bij papa en mama.

Mama vertelde me zelfs dat ik boven het gewicht zat waarbij we hadden afgesproken dat ze het me zou laten weten. Dit was toch wel even schrikken. Toch ineens alweer best wat aangekomen en ondanks dat ik mijn botten nog steeds voel wanneer ik zit op een stoel, iets in mij verteld me dat het wel weer genoeg is zo.

Mijn depressie gedachten schommelen en sinds ik wat kilo´s ben aangekomen lijken ze alleen maar erger te worden. Alsof ik weer steeds meer emoties voel en ik weet niet wat ik hiermee moet. Ondanks dat alles heel langzaam gaat, ben ik nooit klaar voor het moment dat ik ben aangekomen en dat wegen blijft iedere keer een lastig moment.

Sinds kort ben ik er wel achter dat het me goed doet om iets leuks te gaan doen na het weegmoment op de zondag. Het helpt me om de dag door te komen en zo min mogelijk na te denken over het eten, de weegschaal en al die getallen. Nu voel ik me lang niet altijd goed genoeg om daadwerkelijk iets te gaan doen. Vaak ben ik veel te moe en is mijn energie op. Soms lukt het me om zelf iets te ondernemen en vriendinnen een berichtje te sturen maar ook hun kunnen niet ieder weekend en het blijft dus altijd  afwachten hoe de dag loopt. Nog te vaak breng ik mijn zondag door op mijn kamer, met veel te veel gedachten en huilbuien.

Op het moment vraag ik mezelf af of ik wil herstellen voor mezelf, of omdat andere mensen dit van mij verwachten. Ik weet niet of mijn eigen wil groot genoeg is om sterk te blijven en alle stappen haar herstel te doorstaan.

Afgelopen week hadden we sportdag op school en dit was gezellig, maar tegelijkertijd ook heel confronterend. Ik denk dat ik 1 van de weinige ben die ieder jaar onwijs genoot van de sportdag op school, maar dit jaar mocht ik niet meedoen. Ik heb leraren geholpen bij verschillende activiteiten en kon mezelf zo toch nuttig maken. Hierdoor had ik er vrede mee en lukte het me om rustig te blijven. Ik kon toch tussen de gezelligheid zijn en hoefde niet, net als met schoolgym alleen in een lokaal te zitten, wachtend tot de tijd voorbij is.

Langs de zijlijn heb ik toch een beetje kunnen genieten van deze dag. Ik denk dat dit ook kwam doordat ik voelde dat mijn lichaam moe is en het niet gaat trekken om de hele dag activiteiten te doen. Een paar maanden geleden had ik hier niet naar geluisterd, maar nu durf ik me soms over te geven aan de moeheid. Het voelt een beetje verkeerd op het begin, maar toch denk ik dat dit een goede stap is.

Alsnog was ik helemaal kapot aan het einde van de sportdag, dus het is goed geweest zo.
Ik werd niet jaloers op de meiden van mijn klas toen ik naar hen zat te kijken tijdens het sporten en ik kon gezellig blijven. Van te voren keek ik erg op tegen deze dag, maar het is allemaal goed gegaan.

Het lukt me om mijn tussendoortjes steeds wat groter te maken en steeds vaker voel ik me iets beter. Het lijkt erop alsof het leven een mini beetje terug begint te komen, ook al denk ik dat ik nooit meer de oude Nancy zal worden, wat ik ook nooit meer zou willen! Volgens mij is het goed dat ik aan het veranderen ben en ik denk dat mijn eetstoornis mij verder gaat brengen dan ik ooit bent geweest.

Ik krijg veel reacties van mensen om me heen die zeggen dat ik veranderd ben en dit heeft me doen nadenken. Hoe gek het ook is, ik voel zelf ook dat ik helemaal veranderd ben, maar dan wel op een positieve manier. Alsof ik dichterbij mezelf sta.
Een tijd geleden was ik altijd onder de mensen en verveelde me vaak. Nu doe ik niets liever dan mijn tekenboek of dagboek erbij pakken en ik vind het fijn om alleen te zijn.

Het creatief bezig zijn werkt als een soort therapie voor mij en het maakt me rustig.
Als nog kost het me veel energie en ik moet dus vaak een pauze nemen tussendoor, maar ik ben blij dat ik mezelf weer wat meer tijd gun om gewoon te gaan zitten. Soms, tijdens het tekenen ben ik ineens een uur verder. Na dat uur besef ik me dat ik gewoon het hele uur niet aan eten heb gedacht en mijn gedachten dus echt even rustig zijn geweest.

Nu hoop ik alleen nog dat ik mijn gedachten snel kan uit zetten voor het slapen, want dit is nog iedere avond en nacht een hele strijd…


Wil je op de hoogte blijven van al mijn dagboekverhalen en blogs?
Schrijf je hier in voor mijn nieuwsbrief en ik stuur jou 1 keer per week een update.

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.

Maak jouw eigen website met JouwWeb