#11 Dagboek: Op vakantie naar Griekenland samen met mijn eetstoornis.

Gepubliceerd op 25 augustus 2020 om 09:00
vakantie bikini griekenland durven angst

30 juli 2011, zaterdag

Ja! Vandaag is het mijn 15e verjaardag. Ook is het de derde dag van de vakantie op Kos.
Gelukkig had ik net op de valreep een passende bikini gevonden en ik heb ik ook al twee keer aan gehad!

De dag voordat we weggingen was ik onwijs zenuwachtig omdat ik zoveel zin had in de vakantie. Ik voelde me onwijs sterk en had een afscheidsbrief geschreven voor de eetstoornis. Het is de bedoeling dat ik hem hier op Kos ga begraven, als symbool dat ik de eetstoornis niet meer nodig heb.

Nu ben ik alleen bang dat dit veel te vroeg is en dat ik de eetstoornis nog teveel nodig heb. Mama en papa heb ik niks verteld over de brief en hij zit nog steeds veilig achterin mijn dagboek geplakt.

Voordat we vertrokken moest ik me nog gewoon wegen en met mama heb ik afgesproken dat ik vanaf nu weer gewoon kijk naar de weegschaal. Hier ben ik klaar voor, maar ik heb niks verteld over het stiekeme wegen dat ik deed.

Daar schaam ik me nog steeds voor, maar het voelt wel fijn dat ik nu niemand meer in de maling neem en dat de weegschaal niet meer verstopt is.


Helaas heb ik mijn doel voor de vakantie niet gehaald en in eerste instantie was ik erg teleurgesteld in mezelf. Maar daarna besefte ik me dat dit me misschien wel gaat helpen om meer te kunnen genieten van de vakantie. Omdat het nu minder ‘erg’ is als ik wat aankom tijdens de vakantie.

Als ik dit lees, klinkt dit echt gestoord, maar toch denk ik dat mijn gedachten nu rustiger zullen blijven tijdens het eten dan wanneer ik het doel wel had gehaald.

Toen we aankwamen op Schiphol begonnen we de vakantie gelijk met de eerste uitdaging: we hebben geluncht bij een leuk tentje. Ik koos voor een broodje gezond en een smoothie. Er kwam wel gelijk een lichte stress, want misschien is dit wel meer dan mijn ‘veilige’ vier boterhammen die ik tijdens iedere lunchpauze eet. Toen moest ik ook nog stil blijven zitten in het vliegtuig, gelukkig lukte het me om rustig te blijven, op het wiebelen met mijn been na dan.

Ik weet zeker dat het een stuk lastiger was geweest als ik het, met mama afgesproken,  gewicht wel had gehaald. Nu kon ik mezelf iedere keer vertellen dat het goed is zo, omdat ik moet aankomen. Had ik het gewicht wel gehaald, dan zou ik niet weten wat mijn motivatie zou zijn om deze vakantie door te komen.

Gelukkig heb ik het wel naar mijn zin en kan ik genieten van het feit dat ik even niet zoveel verplichtingen heb. Alleen komt er, vlak voordat het etenstijd is, iedere keer weer spanning omhoog.

Vandaag hebben we een fiets gehuurd en dit is dus eigenlijk de eerste beweging die ik heb sinds we op vakantie zijn. We hebben ergens in Kos-stad een ijsje gegeten. Ik nam een Cornetto en ik kan me niet herinneren wanneer dit voor het laatst is geweest. Maar vandaag, op mijn verjaardag, durfde ik het weer eens en gelukkig proefde ik dat het lekker was.

 

Doordat we erna gelijk weer verder gingen fietsen, heb ik er ook niet teveel over nagedacht en lukte het om het ijsje mijn humeur niet te laten verpesten. Mijn verjaardag is gelukkig best een leuke dag en ik ben blij dat ik hier op Kos jarig ben en niet thuis.

Ook ben ik ben blij dat we in het hotel een restaurant een lopend buffet hebben, drie keer per dag. Er is best veel keuze maar alsnog is alles zo anders dan thuis. De eieren die ze voor ons bakken in de ochtend, drijven in een laagje vet en ze hebben alleen maar wit brood.

Ook worden alle groenten gebakken in een laag olie en een stukje kipfilet heb ik nog niet gevonden. Wel zijn er een heleboel toetjes en taartjes maar die heb ik, natuurlijk, nog niet geproefd. Misschien moet ik een belofte met mezelf maken dat ik minimaal 1 keer een toetje neem. Maar hier ga ik nog even over nadenken. Het is erg moeilijk om in te schatten hoeveel ik binnenkrijg per dag en hierdoor krijg ik iedere keer weer lichte paniek.

Mama en papa vinden dat ik wel wat meer kan eten, maar ik vind van niet. Iedere dag zit ik onwijs vol na het eten maar dat komt misschien ook door de warmte. Gisteren was het 40 graden en ik ga zeker niet klagen, want ik hou van de zon. Toch merk ik dat de warmte  me erg veel energie kost.


Op mijn benen heb ik allemaal jeukende vlekjes en bultjes en we denken dat het zonneallergie is. Het is erg irritant en het voelt alsof er 1000 mieren over mijn benen heen lopen. Hopelijk trekt het gauw weg.

Ik mis de controle en het ritme die ik thuis heb. Het is moeilijk om te beseffen dat dit maar een weekje is en dat ik nu moet genieten. Dat ik het ritme wel weer op kan pakken zodra ik thuis ben. Maar helaas lukt het me gewoon niet om rustig te liggen op mijn strandbedje. Na 5 a 10 minuten begint mijn hoofd overuren te draaien en moet ik opstaan van mezelf: rondlopen en bewegen. Echt tot rust komen lukt me niet en ik zou ook niet weten hoe ik dit zou kunnen doen.

Ik heb geprobeerd een boek te lezen, maar mijn concentratie is echt bagger. Na drie regels zijn mijn gedachten heel ergens anders en aan het einde van de bladzijde weet ik al eigenlijk helemaal niet meer wat ik aan het lezen ben. Nu maak ik soms een Sudoku puzzel, maar vaak lukt het me niet eens om hem af te krijgen omdat ik te onrustig ben. Het ‘ontspannen’ voelt gewoon zo nutteloos en hoe langer ik blijf liggen,  hoe erger mijn gedachten worden.

Mijn gedachten gunnen mezelf gewoon niet de rust die ik nodig heb. Mijn lichaam doet pijn, ik ben moe en toch blijf ik doorgaan met alle verplichtingen die ik mezelf opdraag.

 

Wil je op de hoogte blijven van al mijn dagboekverhalen en blogs?
Schrijf je hier in voor mijn nieuwsbrief en ik stuur jou 1 keer per week een update.

Reactie plaatsen

Reacties

Linda de Maaijer
4 jaar geleden

Lieve Nancy, wat zijn je dagboekverhalen toch herkenbaar... Het is net als of ik t zelf heb geschreven!
Fijn weekend verder.

Maak jouw eigen website met JouwWeb