#15 Dagboek: Volledig uitgeput raken tijden schoolkamp.

Gepubliceerd op 22 september 2020 om 08:30

27 september 2011, dinsdag

Vorige week ‘moest’ ik op schoolkamp. Normaal gesproken zou ik het geweldig hebben gevonden om op kamp te gaan, maar ik heb nog steeds geen leuke mensen ontmoet op school. En daarom keek ik er nu onwijs tegenop.

Alle klassen van de opleiding Zorg & Welzijn gingen mee op kamp. Dat zijn een heleboel meiden bij elkaar. En ik kijk sowieso erg op tegen het grootste gedeelte van mijn schoolgenoten.

We gingen naar de bossen in Duitsland en het kamp had echt twee kanten… We hebben veel gave dingen gedaan zoals een klimparcours en mountainbiken. Helaas was het complex waar we waren verschrikkelijk. Nu voel ik mezelf wel een beetje een klager maar het eten was niet lekker, het was mega koud en de sfeer was gewoon niet fijn.

Veel van mijn schoolgenoten zijn onbeleefd tegen de leraren en ook gunnen ze elkaar het licht in de ogen niet. Ik heb niets met de meeste mensen van school. Ze zijn de hele dag bezig met hun mooie nagels en make-up en houden er niet van om te zweten of maar iets actiefs te doen.

Tijdens het hele kamp waren we bezig en als ik een stuk sterker was geweest, had ik het helemaal fantastisch gevonden. Nog steeds vond ik alles heel erg leuk, maar ik maakte het mezelf niet makkelijker. Ik heb veel te veel bewogen en het lukte me ook niet om goed te eten Aan het einde van het kamp was ik ontzettend moe en gesloopt. Mijn lichaam deed pijn waardoor zelfs lopen niet meer ging. Doordat ik zo moe was, waren mijn emoties ook erg heftig en het hele kamp heb ik veel gehuild.

Ik was zo blij toen we weer naar huis gingen. In de bus naar huis verheugde ik me er op om een hele dag te kunnen uitrusten. Thuis viel ik bijna direct in slaap en werd pas 12 uur later wakker. Helaas vond het duiveltje op mijn schouder dat dit weer genoeg was en zo ben ik de dag erna gelijk weer gaan bewegen. Hierdoor gaf mij lichaam het afgelopen weekend aan dat het nu echt genoeg is.

Mijn vuurtje is even opgebrand en vandaag ben ik dus ook niet naar school gegaan. Alles wat ik doe is teveel en toch moet ik steeds maar weer opstaan. Al is het alleen maar om even naar mijn kamer te lopen. Alleen maar even de trap op en af…

Omdat ik alleen thuis ben, en niemand me dus in de gaten houdt, is het allemaal nog erger. Dus moet ik streng zijn voor mezelf, ik moet mezelf iedere keer terugroepen naar de bank. Maar ik kan me gewoon niet concentreren op de film die ik probeer te kijken. De hele tijd vliegen de gedachten door mijn hoofd; over wat ik vandaag moet eten, over het getal op de weegschaal en wat ik kan doen om toch wat calorieën te verbranden, zonder dat het me teveel energie kost.

In mijn hoofd is het nu één groot slagveld en ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Is dit een terugval? Moet ik tegen papa en mama vertellen hoe moeilijk ik het heb momenteel?

Wel is er één klein lichtpuntje in deze oneindig lijkende duisternis… Toen ik naar de orthodontist moest, vertelde ze me dat mijn plaatbeugel er bijna uit mag. Daar ben ik zo blij mee, dat ik het aan iedereen vertel.

Er zit er een dikke plaat tegen mijn gehemelte aan, die iedere keer strakker gedraaid wordt. Hierdoor slis ik als ik praat waardoor ik niet goed verstaanbaar ben. Praten met zo’n plaat in je mond kost nog meer energie. Ook belemmert het mijn eetgedrag, omdat er iedere keer veel etensresten tussen mijn beugel blijft hangen. Dit is erg smerig en ik wil dus iedere keer na het eten mijn beugel schoon kunnen maken.

Die beugel maakt me erg onzeker en daardoor praat ik vaak niet. Ook als ik wel iets wil zeggen. Het is een beetje alsof ik een andere taal probeer te spreken, maar niet de woorden kan vinden in die taal.

Nu ben ik dus aan het aftellen tot dat ding er eindelijk uit mag. Ook heb ik een buitenboordbeugel, waarvan ik op dezelfde dag verlost wordt. Ook die buitenboordbeugel is verschrikkelijk! Iedere ochtend word ik wakker met wondjes in mijn mond en de binnenkant van mijn wangen is nu dus al een jaar helemaal kapot. Gelukkig zie ik wel dat mijn beugel zijn werk doet, en dat is een kleine troost.

Mijn beugel gebruikte ik ook altijd als smoes. Want door dat ding kon ik verschillende dingen niet eten, of ik zei dat ik te veel pijn had om te kunnen eten. Mijn eetstoornis begon op moment dat ik mijn beugel kreeg. Straks ben ik nog niet helemaal van mijn beugel af, want ik krijg er een blokjesbeugel voor terug. Maar het zou toch mooi zijn als het met eten ook een stuk beter gaat als mijn beugel eruit is.


In een jaar tijd is mijn leven enorm veranderd. Het lijkt alsof ik een heel ander persoon ben geworden. Regelmatig ben ik daar erg boos en verdrietig om. Maar ik denk dat dit alles gebeurd moet zijn met een reden. Die reden kan ik nu nog niet bedenken, maar ik weet zeker dat ik hier sterker uit ga komen.


Wil je op de hoogte blijven van al mijn dagboekverhalen en blogs?
Schrijf je hier in voor mijn nieuwsbrief en ik stuur jou 1 keer per week een update.

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.