#16 Dagboek: Het voelt alsof alles en iedereen me in de steek laat.

21 november 2011, maandag

Voordat ik vandaag begon met schrijven, was ik even terug aan het lezen in mijn dagboek. Ik hou nu al langer dan een jaar een dagboek bij. Toen ik begon dacht ik dat ik binnen een paar maanden wel weer de oude zou zijn, maar helaas, niks is minder waar…
Al gauw kwam ik erachter dat het een heel lang proces zou gaan worden.

In het begin had ik mijn mentrix, die veel tijd in mij stak. Hier ben ik haar echt onwijs dankbaar voor! Maar helaas moest ik naar een andere locatie, met een andere klas en dus ook een nieuwe mentrix. Nu merk ik dat ik dit soort gesprekken echt heel erg mis.
Iemand die naar mij luistert, meedenkt in oplossingen en een plek waar ik even mezelf mag uiten.

Mama en papa zeggen mij iedere keer weer dat ik alles met ze kan bespreken, en het lukt me ook steeds beter om eerlijk te zijn tegen ze. Maar alles vertellen lukt me gewoon niet.
Ze snappen ook niet alles en zelf hebben ze het ook gewoon erg druk. Ik kan niet altijd maar met mijn problemen bij hun aankomen. Dat voelt gewoon niet fijn.

Ik durf mama en papa niet te vertellen dat ik behoefte heb aan professionele hulp maar dit kan ik niet onderbouwen. Nog steeds vind ik mezelf aan aansteller en ik denk iedere keer dat het wel weer goed komt. Ik weet niet aan wat voor hulp ik behoefte heb en waarom ik precies hulp nodig heb. Als ik mijn gedachten helemaal eerlijk zou uitspreken, schrikken ze vast en ik wil niet dat de zich nog meer zorgen om mij gaan maken.

Voor nu hoop is vooral dat aankomend jaar zo snel mogelijk voorbij is en dat ik zo snel mogelijk van deze school af kan. Er zijn een heleboel dingen die ik helemaal niet prettig vind op deze school en ik sta nog vaker alleen in de pauzes dan vorig jaar. Iedere dag is er minimaal wel 1 keer ruzie in de klas en de spanning is om te snijden.

Mensen kunnen zo gemeen tegen elkaar zijn!

Soms zit ik er tussenin en daar word ik gewoon bang van. Het lijkt wel alsof ik iedere dag met meer tegenzin naar school ga. Ik merk dat ik vaak niet helemaal goed uit mijn woorden kom. Wat me sowieso al erg onzeker maakt, en ook dit wordt weer steeds erger. Hieraan merk ik dat ik me helemaal niet veilig voel op school.

De hele dag staat mijn lichaam stijf van de spanning. Dit is echt totaal niet hoe ik had gehoopt dat mijn schooltijd zou zijn, en dus streep ik iedere schooldag af tot aan de volgende zomervakantie.

Ik merk ook dat ik steeds meer perfectionistisch aan het worden ben. De hele dag heb ik stress over mijn huiswerk. Soms zit ik de hele avond achter mijn bureau, te wiebelen met mijn been als ik 25 Engelse woordjes in mijn hoofd aan het stampen ben. Ik kan mezelf helemaal gek maken met de gedachte dat ik het nog niet goed genoeg weet. De nacht voor een toets word ik vaak bezweet wakker van een nare droom over school en krijg ik een paniekaanval.

Tegen mama vertel ik dat we veel huiswerk hebben, want anders zegt ze dat ik mijn boek weg moet leggen en moet gaan ontspannen. Hoe graag ik ook zou willen ontspannen, het lukt me gewoon niet. Het lijkt me heerlijk om het tekenen weer op te pakken. Maar wanneer ik begin met een nieuwe schets, komen er al gauw gedachten op dat ik mijn tijd aan het verspillen ben en ik beter kan gaan bewegen.

Die bewegingsdrang maakt me trouwens ook wel steeds meer ongerust. Hoelang kan ik nog zo door blijven gaan? Uren per dag ben ik actief en mijn hele lichaam doet pijn. Ik kan niet meer op mijn rechterheup liggen en toen ik hiervoor naar de huisarts ging, werd mij verteld dat ik gewoon meer moet bewegen (??!!).

 
Toen mijn huisarts dit zei, wist ik niet wat ik moest zeggen. Ik fiets en wandel uren per dag, doe oefeningen op mijn kamer, loop de trap dagelijks minimaal 20 keer op en neer en als het even kan, probeer ik nog veel meer te doen.

De gedachten dat ik dan misschien toch nog meer zou moeten bewegen, is serieus door mijn hoofd gegaan. Maar gelukkig ben ik echt wel helder genoeg om dit niet te doen. Mijn huisarts weet van mijn eetstoornis en bewegingsdrang en toch durft ze dit tegen mij te zeggen. Ik werd er heel naar van en kon mijn tranen ook niet binnenhouden toen ik de kamer van de huisarts uitliep.

Word ik nou gewoon niet serieus genomen door mijn eigen huisarts? Waar komt deze uitspraak vandaan? Hier ben ik nog steeds erg van slag door. Er zijn zoveel vraagtekens. Hoe groot mijn wil ook is om te herstellen, ik weet gewoon niet waar ik moet beginnen.

Het voelt alsof alles en iedereen me in de steek laat. En dit is vast niet zo maar ik voel me gewoon zo alleen in deze strijd. Niemand om me heen weet en voelt hoe hard ik moet vechten, dag in, dag uit…

Hoelang ga ik al mijn pijn nog kunnen verbergen? Hoelang kan ik dit masker nog ophouden ?


Wil je op de hoogte blijven van al mijn dagboekverhalen en blogs?
Schrijf je hier in voor mijn nieuwsbrief en ik stuur jou 1 keer per week een update.