#25 dagboek: Angsten voor het 'volwassen' leven.

Gepubliceerd op 1 december 2020 om 08:00
bucketlist doelen verlangen

13 september 2012, donderdag 

Mijn gedachten en gevoelens gaan echt alle kanten op. Het lijkt wel of ik ze helemaal niet meer onder controle kan krijgen. Het ene moment voel ik me best prima en het andere moment ben ik weer onwijs onzeker en voel ik me gewoon heel slecht. Dit kan op ieder moment van de dag zomaar opeens veranderen, zonder dat er echt een aanleiding voor is.

 

Vaak gaat er wel iets aan vooraf, maar dat ik er dan zo heftig op reageer, is wel opmerkelijk. Zo had ik contact met een jongen, waarvan ik dacht dat het best gezellig was, maar uit het niets noemde hij mij lelijk. Hij heeft me even goed zwart gemaakt en toen heb ik hem maar geblokkeerd. Ik was hier erg overstuur van en hoe stom het ook klinkt, ik ging hem geloven. Wanneer ik in de spiegel keek, ging ik echt twijfelen aan mezelf. Ik was mezelf juist net wat meer aan het accepteren, maar sinds zijn uitspraken ontwijk ik weer alle spiegels en ramen.
 

Het is tijd dat ik ga genezen van die kut eetstoornis! Ik ben er helemaal klaar mee. Het is tijd dat ik normaal ga doen, weer gewoon ga eten en niet meer zo moeilijk moet doen over aanpassingen. Nog steeds weet ik niet hoe ik alles ga aanpakken maar voor nu is het doel dat er geen terugval meer komt.

 

Wanneer mensen, vooral jongens, aan me vragen of ik nog iets ga doen op zaterdagavond, weet ik nooit zo goed wat ik moet zeggen. Negen van de tien keer zit ik gewoon op de bank met een kop thee en mijn tussendoortje naar een saai televisieprogramma te kijken. Eigenlijk vind ik dat ook allemaal wel prima, maar altijd krijg ik hetzelfde te horen: “maar je bent 16, waarom ga je niet uit?” Dat is gelijk de reden waarom ik niet zo graag met jongens praat.


Altijd gaat er door mijn hoofd dat ik een saaie doos ben, en hierdoor krijg ik alleen nog maar meer afwijzingen. Op dit moment hou ik totaal niet van mezelf en dus kan ik ook niet van iemand anders houden. Mijn zelfbeeld gaat alleen maar nog meer naar beneden als ik contact heb met iemand, omdat ik weet dat het ieder moment weer over kan zijn.


Misschien schaam ik me wel voor mezelf. Omdat ik niet zo graag uitga, bijna nooit alcohol drink, op zondag liever op tijd opsta en dus op zaterdagavond vroeg op bed lig.  Andere mensen van mijn leeftijd vinden me vast saai en stom.

Helaas word dit, voor mijn gevoel, vaak bevestigd door mensen om me heen en misschien ben ik juist daarom wel zo graag alleen. Altijd moet ik me aanpassen aan wat andere mensen willen, maar iets doen wat ik zelf wil, vind ik erg moeilijk en ik zal daarom niet snel kiezen voor mezelf.

Dit is zeker iets waar ik aan moet werken… Kiezen voor mezelf, minder schaamte en meer zelfvertrouwen. Wat wil ik nou eigenlijk zelf, en nog belangrijker; hoe ga ik minder bezig zijn met de meningen van anderen?

 

Ook is mijn angst om aan te komen nog steeds heel erg groot. Ook ben ik bang dat, wanneer ik nog wat meer aankom, de onzekerheid ook nog erger gaat worden. Op het moment pas ik bijna weer in een normale vrouwenmaat en van de week was ik gewoon weer op de vrouwenafdeling aan het shoppen. Ook al is dit een doel geweest, ik vind het eng.

Ben ik al klaar voor deze stappen? Ben ik al klaar om me weer in het ‘volwassen leven’ te mengen?

Alles is zo tegenstrijdig! Soms vind ik mezelf best dun en bedenk ik me dat ik echt nog wel wat mag aankomen, maar dezelfde dag nog kan ik me ook opeens heel erg dik voelen. Alsof ik ineens minimaal vijf kilo zwaarder ben. Natuurlijk weet ik dat dit niet kan en toch maak ik het mezelf wijs.

Steeds vaker heb ik dag gevoel op momenten wanneer de situatie niet fijn is geweest. Als ik ergens ben waar spanningen hangen, of wanneer het niet zo gezellig is, krijg ik geen hap door mijn keel. Nu kan ik natuurlijk niet mijn omgeving de schuld geven van mijn eetstoornis, maar de sfeer beïnvloedt mij wel. 

 

Wat zou het lekker zijn om nu gewoon even een maandje weg te gaan. Weg te zijn van alle ellende hier en gewoon echt rust te vinden. Ergens anders op de wereld, waar niemand mij kent. Misschien maak ik het in mijn hoofd allemaal een stuk mooier, maar een maandje weg zijn uit deze omgeving lijkt me sowieso geen straf.

 

Iedere dag gaat de vraag door mijn hoofd of ik ergens anders gelukkiger kan zijn en of ik dan mijn struggles een beter plekje kan geven. Of ik ergens anders ook zoveel moeite ga hebben met eten, mijn zelfbeeld en de mening van anderen. Het lijkt me een verlossing om op een plek te zijn waar niemand mij kent en waar ik dus eigenlijk helemaal opnieuw kan beginnen met een leven opbouwen. Het voelt alsof ik dit nodig heb. Een andere omgeving, andere mensen, andere energieën en sferen. 

Nadat ik volgend jaar eindexamen hebt gedaan, wil ik naar Afrika om een maand vrijwilligerswerk te doen. Dit heb ik al met mama en papa besproken. Ze vinden het spannend maar ze willen me helpen om deze droom waar te maken.

Ook heb ik een bucketlist gemaakt voor meer motivatie en om wat meer doelen voor de toekomst te hebben. Ik had zoveel vraagtekens over mezelf en de toekomst, dat ik op zoek ben gegaan naar ideeën die kunnen helpen om vaker te leren kiezen voor mezelf.
Op veel websites vond ik dat het maken van een bucketlist kan helpen.

Ik ben er meteen mee aan de slag gegaan en zo kwam ik erachter dat ik eigenlijk nog best veel wil in de toekomst.  En zo besloot ik dat er helemaal geen tijd en plek is voor mijn eetstoornis. In de jaren dat ik een eetstoornis heb, heb ik al zoveel tijd weggegooid en afgelopen week kwam het besef hoe zonde ik dit vind.  

Door het maken van een bucketlist kreeg ik gewoon weer zin om te leven en ik moest soms ook wel lachen om mijn eigen dromen. Niet alles van mijn bucketlist hoeft uit te komen, maar het is gewoon al leuk om zo nu en dan even weg te dromen. Wel lijkt het me heel gaaf als ik af en toe wat zou kunnen wegstrepen.

Zo gaat het, denk ik, nooit gebeuren dat ik mee ga doen aan Expeditie Robinson, maar dit lijkt me zo geweldig! Leven op een onbewoond eiland en iedere ochtend wakker worden door de zonsopgang. Overleven door op zoek te gaan naar eetbare planten en te vissen in de prachtige oceaan, dat klinkt echt als de hemel op aarde. Geen mensen om je heen die een vleeskeuring houden wanneer je voorbij loopt. Geen oordelen, geen lastige keuzes en geen rekening hoeven houden met iedereen. Mijn fantasie is zo goed en ik kan echt uren wegdromen bij dingen die voor mij het perfecte leven zouden zijn.

 

Helaas zijn deze momenten altijd maar tijdelijk en voor dat ik het weet zit ik weer midden in de werkelijkheid, huilend over een donut die ik moet eten of huilend over een opmerking van iemand die mij pijn heeft gedaan. Leren genieten van de momenten dat ik lekker kan wegdromen gaat me vast helpen om het gevoel langer vast te kunnen houden.


Bucketlist :

 

  • Douchen onder een waterval (en dan zo lekker met mijn haar gooien)
  • Een wereldreis maken (van minimaal een half jaar)
  • Trouwen met mijn ware liefde (want die bestaat vast)
  • Meedoen aan Expeditie Robinson (en mijn grenzen verleggen)
  • Dansen voor een officiële show (zonder dat mijn lichaam pijn doet)
  • Raften (als ik dat durf)
  • Naar Disney World in Florida (want voor Disneyland Parijs heb ik al geen plattegrond meer nodig)
  • Dansworkshop volgen van een bekende choreograaf (DIT WIL IK!)
  • Eén dag onbeperkt shoppen (zonder gedachten dat ik het niet waard ben)
  • Genieten van elke dag (is dit mogelijk?)
  • Gelukkig zijn met mijn lichaam (hoe dan?)
  • Emigreren naar een warm land (yes, please!)
  • Mijn eigen bedrijf starten en succes hebben (Ik dacht zelf aan mijn eigen yogaschool, Namaste!)
  • Een Tattoo laten zetten (done! misschien nog eentje dan? Haha)
  • Vrijwilligerswerk doen in Afrika (laat ik met dit doel beginnen…)
  • Naar Australië(deze komt volgend jaar uit, dat voel ik)
  • Herstellen van mijn eetstoornis (en een beetje snel graag)
  • Parachute springen (freedom!)
  • Bungeejumpen (once in a lifetime)
  • Rondreizen met de auto door Italië(wel met die ware liefde natuurlijk)
  • Het noorderlicht zien (dit moet magisch zijn)
  • In een tijdschrift komen met een foto / professionele fotoshoot (waarom? I don’t know…)
  • Mijn verhaal delen met anderen en meiden/jongens helpen (in dat tijdschrift met mijn foto erbij natuurlijk)
  • Moeder worden (deze is misschien cliché en ik ben hier nog niet 100% zeker van, maar gewoon het idee dat ik kinderen zou kunnen krijgen lijkt wel weer als een fijn idee.)
  • Surfen in de zee (En dus mijn angst voor de wilde golven overwinnen, want de oceaan is prachtig)

 

Laat dit mij alsjeblieft helpen het plezier in het leven weer terug te vinden en zo nu en dan meer naar mijn eigen verlangens te luisteren.


Wil je op de hoogte blijven van al mijn dagboekverhalen en blogs?
Schrijf je hier in voor mijn nieuwsbrief en ik stuur jou 1 keer per week een update.

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.

Maak jouw eigen website met JouwWeb