21 november 2011, maandagVoordat ik vandaag begon met schrijven, was ik even terug aan het lezen in mijn dagboek. Ik hou nu al langer dan een jaar een dagboek bij. Toen ik begon dacht ik dat ik binnen een paar maanden wel weer de oude zou zijn, maar helaas, niks is minder waar… Al gauw kwam ik erachter dat het een heel lang proces zou gaan worden. In het begin had ik mijn mentrix, die veel tijd in mij stak. Hier ben ik haar echt onwijs dankbaar voor! Maar helaas moest ik naar een andere locatie, met een andere klas en dus ook een nieuwe mentrix. Nu merk ik dat ik dit soort gesprekken echt heel erg mis. Iemand die naar mij luistert, meedenkt in oplossingen en een plek waar ik even mezelf mag uiten. Mama en papa zeggen mij iedere keer weer dat ik alles met ze kan bespreken, en het lukt me ook steeds beter om eerlijk te zijn tegen ze. Maar alles vertellen lukt me gewoon niet. Ze snappen ook niet alles en zelf hebben ze het ook gewoon erg druk. Ik kan niet altijd maar met mijn problemen bij hun aankomen. Dat voelt gewoon niet fijn. Ik durf mama en papa niet te vertellen dat ik behoefte heb aan professionele hulp maar dit kan ik niet onderbouwen. Nog steeds vind ik mezelf aan aansteller en ik denk iedere keer dat het wel weer goed komt. Ik weet niet aan wat voor hulp ik behoefte heb en waarom ik precies hulp nodig heb. Als ik mijn gedachten helemaal eerlijk zou uitspreken, schrikken ze vast en ik wil niet dat de zich nog meer zorgen om mij gaan maken. Voor nu hoop is vooral dat aankomend jaar zo snel mogelijk voorbij is en dat ik zo snel mogelijk van deze school af kan. Er zijn een heleboel dingen die ik helemaal niet prettig vind op deze school en ik sta nog vaker alleen in de pauzes dan vorig jaar. Iedere dag is er minimaal wel 1 keer ruzie in de klas en de spanning is om te snijden. Mensen kunnen zo gemeen tegen elkaar zijn! Soms zit ik er tussenin en daar word ik gewoon bang van. Het lijkt wel alsof ik iedere dag met meer tegenzin naar school ga. Ik merk dat ik vaak niet helemaal goed uit mijn woorden kom. Wat me sowieso al erg onzeker maakt, en ook dit wordt weer steeds erger. Hieraan merk ik dat ik me helemaal niet veilig voel op school. De hele dag staat mijn lichaam stijf van de spanning. Dit is echt totaal niet hoe ik had gehoopt dat mijn schooltijd zou zijn, en dus streep ik iedere schooldag af tot aan de volgende zomervakantie.Ik merk ook dat ik steeds meer perfectionistisch aan het worden ben. De hele dag heb ik stress over mijn huiswerk. Soms zit ik de hele avond achter mijn bureau, te wiebelen met mijn been als ik 25 Engelse woordjes in mijn hoofd aan het stampen ben. Ik kan mezelf helemaal gek maken met de gedachte dat ik het nog niet goed genoeg weet. De nacht voor een toets word ik vaak bezweet wakker van een nare droom over school en krijg ik een paniekaanval.Tegen mama vertel ik dat we veel huiswerk hebben, want anders zegt ze dat ik mijn boek weg moet leggen en moet gaan ontspannen. Hoe graag ik ook zou willen ontspannen, het lukt me gewoon niet. Het lijkt me heerlijk om het tekenen weer op te pakken. Maar wanneer ik begin met een nieuwe schets, komen er al gauw gedachten op dat ik mijn tijd aan het verspillen ben en ik beter kan gaan bewegen. Die bewegingsdrang maakt me trouwens ook wel steeds meer ongerust. Hoelang kan ik nog zo door blijven gaan? Uren per dag ben ik actief en mijn hele lichaam doet pijn. Ik kan niet meer op mijn rechterheup liggen en toen ik hiervoor naar de huisarts ging, werd mij verteld dat ik gewoon meer moet bewegen (??!!).

27 september 2011, dinsdag Vorige week ‘moest’ ik op schoolkamp. Normaal gesproken zou ik het geweldig hebben gevonden om op kamp te gaan, maar ik heb nog steeds geen leuke mensen ontmoet op school. En daarom keek ik er nu onwijs tegenop. Alle klassen van de opleiding Zorg & Welzijn gingen mee op kamp. Dat zijn een heleboel meiden bij elkaar. En ik kijk sowieso erg op tegen het grootste gedeelte van mijn schoolgenoten. We gingen naar de bossen in Duitsland en het kamp had echt twee kanten… We hebben veel gave dingen gedaan zoals een klimparcours en mountainbiken. Helaas was het complex waar we waren verschrikkelijk. Nu voel ik mezelf wel een beetje een klager maar het eten was niet lekker, het was mega koud en de sfeer was gewoon niet fijn. Veel van mijn schoolgenoten zijn onbeleefd tegen de leraren en ook gunnen ze elkaar het licht in de ogen niet. Ik heb niets met de meeste mensen van school. Ze zijn de hele dag bezig met hun mooie nagels en make-up en houden er niet van om te zweten of maar iets actiefs te doen. Tijdens het hele kamp waren we bezig en als ik een stuk sterker was geweest, had ik het helemaal fantastisch gevonden. Nog steeds vond ik alles heel erg leuk, maar ik maakte het mezelf niet makkelijker. Ik heb veel te veel bewogen en het lukte me ook niet om goed te eten Aan het einde van het kamp was ik ontzettend moe en gesloopt. Mijn lichaam deed pijn waardoor zelfs lopen niet meer ging. Doordat ik zo moe was, waren mijn emoties ook erg heftig en het hele kamp heb ik veel gehuild. Ik was zo blij toen we weer naar huis gingen. In de bus naar huis verheugde ik me er op om een hele dag te kunnen uitrusten. Thuis viel ik bijna direct in slaap en werd pas 12 uur later wakker. Helaas vond het duiveltje op mijn schouder dat dit weer genoeg was en zo ben ik de dag erna gelijk weer gaan bewegen. Hierdoor gaf mij lichaam het afgelopen weekend aan dat het nu echt genoeg is. Mijn vuurtje is even opgebrand en vandaag ben ik dus ook niet naar school gegaan. Alles wat ik doe is teveel en toch moet ik steeds maar weer opstaan. Al is het alleen maar om even naar mijn kamer te lopen. Alleen maar even de trap op en af… Omdat ik alleen thuis ben, en niemand me dus in de gaten houdt, is het allemaal nog erger. Dus moet ik streng zijn voor mezelf, ik moet mezelf iedere keer terugroepen naar de bank. Maar ik kan me gewoon niet concentreren op de film die ik probeer te kijken. De hele tijd vliegen de gedachten door mijn hoofd; over wat ik vandaag moet eten, over het getal op de weegschaal en wat ik kan doen om toch wat calorieën te verbranden, zonder dat het me teveel energie kost.

31 augustus 2011, woensdag Op de eerste schooldag van dit schooljaar zag ik mijn klas voor de eerste keer. Gelukkig was de eerste indruk best positief. Wel had ik gelijk door dat een aantal meiden in mijn klas niet echte vriendinnen zullen worden. De tweede dag had ik een gesprek met mijn mentrix. Tijdens dit gesprek besloot ik haar te vertellen over mijn eetstoornis en dat ik het graag aan de klas wil vertellen. Maar dan wel op een manier dat er de minste kans is dat er geroddeld gaat worden in de wandelgangen. We besloten dat ik een PowerPoint zou maken, waarin ik laat zien wat Anorexia precies is. Mijn belangrijkste boodschap is: ‘een eetstoornis gaat niet over eten.’ En dat wil ik graag proberen duidelijk te maken. Want op het moment eet ik, en veel ook. In de pauzes gaan ze dit zien en daardoor lijkt het alsof het prima met me gaat.  Ik hoop dat ik ze kan uitleggen wat een eetstoornis doet en dat het op een aantal punten hetzelfde werkt als met een verslaving. Vandaag was het zover en heb ik mijn PowerPoint voor de klas gehouden. Het is lastig om te begrijpen wat deze ziekte precies is, en dus heb ik goed nagedacht over wat ik precies wilde vertellen in het half uurtje dat was uitgetrokken voor de PowerPoint. Natuurlijk was ik zenuwachtig! Ik had het nog aan niemand uit de klas verteld. En toen onze mentrix mij tijdens de Nederlands les naar voren riep, keek iedereen met een schuin hoofd mijn kant op. Voordat ik opstond moest ik eerst even diep in- en uit ademen en dat moest ik nog een keer doen voordat ik begon met praten. Het spreken voor de klas ging stukken beter dan ik had verwacht, ook al vond ik het best lastig om alles te vertellen wat er in de PowerPoint stond. Er zijn zoveel dingen die komen kijken bij Anorexia. En het is ook niet het leukst onderwerp om over te hebben. Ik ben eerlijk geweest; door niet of veel te weinig eten, raak je ondervoed. En dat kan behoorlijke consequenties hebben voor je lichaam. Zoals dat je haar uitvalt, je botten broos worden en dat je blijvende schade kan krijgen aan je organen. Daardoor kan je dan bijvoorbeeld onvruchtbaar worden. Veel meiden reageerden best geschrokken over de gevolgen. Toen bedacht ik me dat ik dit allemaal ook niet wist toen ik een jaar geleden begon met afvallen. Misschien had ik me dan wel twee keer nagedacht voordat ik begon met afvallen.Ook heb ik het kort gehad over het mentale gedeelte, want het is nog altijd een psychische ziekte. Dit vond ik een stuk moeilijker om uit te leggen. Voor mezelf klinkt het zo logisch: het engeltje op mijn linkerschouder en het duiveltje op mijn rechterschouder. De tweestrijd die ik iedere dag, iedere minuut heb, dat als ik in de spiegel kijk, mijn spiegelbeeld iets anders zegt dan de realiteit, dat ik me zorgen maak over hoeveel calorieën er ergens in zitten en wat ik nog van mezelf mag eten die dag. En dat terwijl mijn klasgenoten bezig zijn met jongens en hun make-up. Toen ik klaar was met vertellen reageerde iedereen heel verbaasd over het feit dat ik zo vecht tegen de eerstoornis. Ze vinden me allemaal wel erg dun, maar ze zagen me wel gewoon eten in de pauzes. Doel geslaagd!

18 augustus 2011, donderdag De zomervakantie is bijna voorbij. Over drie dagen moet ik naar een nieuwe school, met een heleboel nieuwe kinderen, leerkrachten en andere vakken. Ik ga naar de derde van het VMBO en krijg daar vakken die meer op de praktijk gericht zijn, zoals zorg en welzijn. Dit vak krijg ik dan drie keer per week met een blok van vier uur achter elkaar. Ik weet nog niet helemaal wat het gaat inhouden, maar hopelijk is het beter dan alle theoretische vakken.Ik ben zenuwachtig, want de meeste kinderen uit mijn nieuwe klas ken ik niet. Wel weet ik dat er maar één jongen in mijn klas zit, en dat maakt me alleen maar nog nerveuzer. Zoveel meiden onder elkaar, dat kan nooit goed gaan… Het zou wel fijn zijn als ik met minimaal één iemand uit mijn klas een betere band ga krijgen. Gewoon één vriendin, is dat teveel gevraagd? Afgelopen weken denk ik veel na over wat ik wil doen. Ik kwam tot de conclusie dat ik graag opnieuw wil beginnen. Bijna niemand uit mijn nieuwe klas kent mij en ze weten dus ook niet van mijn eetstoornis. Laat dit alsjeblieft zo blijven! Ik ga weer meedoen met schoolgym, er is geen speciale zachte stoel meer voor mij en ik ben wie ik ben. Hopen dat het steeds beter met me blijft gaan en dat ik sterk genoeg ben om het allemaal vol te houden. Een paar meiden uit mijn klas ken ik van vorig jaar, zij weten natuurlijk wel van mijn eetstoornis. Maar ik heb ze de hele zomer niet gesproken en dus zijn ze het misschien wel vergeten. Hopen dat ze niet over mij gaan roddelen of erover beginnen tegen mij.Gelukkig was mijn zomervakantie nog best fijn. De vakantie op Kos hebben we goed afgesloten met een taartje. Het is me gelukt om ervan te kunnen genieten, ondanks dat er nog steeds een onwijze tweestrijd is in mijn hoofd. Toen we thuiskwamen moest ik natuurlijk gelijk wegen van mama, gelukkig was ik een klein beetje aangekomen. Helaas vond mama dat het niet genoeg was maar ik ben allang ‘blij’ dat ik niet ben afgevallen. Sinds een paar weken heb ik ook weer wat meer energie om me goed aan te kleden en wat make-up op te doen. Hierdoor gaat het me alleen maar nog steeds meer storen dat ik niet mag shoppen. Het aankomen gaat zo langzaam, dat het voorlopig ook niet gaat lukken om op het gewicht te komen dat ik met mama heb afgesproken. ik ben onzeker omdat ik in mijn oude, veel te grote, broeken loop en ik lig nachten wakker met gedachten over wat andere mensen ervan vinden. Hoe gaan de meiden op mijn nieuwe school straks reageren?  Wat moet ik zeggen als ze me vragen waarom ik altijd in dezelfde oude kleding loop? Misschien maak ik het allemaal erger dan het daadwerkelijk is en is het een excuus om zelfmedelijden te kunnen hebben. Ik heb er tenslotte zelf mee ingestemd dat ik geen nieuwe kleding mag kopen en het is wel een motivatie. “Gewoon doorzetten en niet zo miepen”,’ gaat er door mijn hoofd. Ik weet alleen niet of dit nou het engeltje op mijn linkerschouder of het duiveltje op mijn rechterschouder is. Soms vind ik mezelf een grote aansteller en bedenk ik me dat ik weer ‘gewoon’ normaal moet gaan eten en mijn leven weer oppakken. Maar zodra ik weer aan tafel moet, neemt  het duiveltje weer de overhand en kan ik niet meer goed nadenken. Ook wanneer er iets gebeurd waar ik geen controle over heb, krijg ik een error en ben ik gelijk een heel ander persoon. Soms kan ik langer dan een uur huilen over een stukje vlees dat ik niet wil eten omdat ik bang ben dat ik er dik van word. Het is logisch dat andere mensen mij niet begrijpen. Ik begrijp mezelf steeds vaker ook niet meer en dat raakt me onwijs. Het is alsof ik steeds verder weg raak van mezelf. Sinds een paar weken gaat het eten wel steeds een klein stukje beter maar het ergste zijn mijn gedachten en emoties. Alles voelt nog lang niet goed en in mijn hoofd wordt alles een steeds groter slagveld. Dit durf ik niet tegen mama en papa te vertellen, want ze zijn juist zo blij dat ik weet eet. We hebben de professionele hulp afgezegd, om we het met eerst met zijn allen gingen proberen. Maar het engeltje op mijn linkerschouder vertelt me dat het nu misschien wel echt tijd wordt om hulp in te schakelen. Ik weet nu dat ik een probleem heb en ik weet niet wat ik met al mijn gedachten en emoties aan moet. Helaas is het duiveltje veel te dominant en lukt het me niet om erover te praten met mama en papa. Het duiveltje vertelt me dat ik me aanstel en dat ik niet zo moet zeuren. Tegenwoordig ga ik iedere week mee als mama boodschappen gaat doen. Zo weet ik precies wat we iedere dag van de week eten. En ondanks dat het ook best wel gezellig is om met mama boodschappen te doen, is het erg vermoeiend. Maar toch moet ik mee van mezelf!In de zomervakantie was ik juist blij om even het huis uit te zijn, maar als ik straks weer naar school moet, worden de vrijdagen vast heel erg stressvol. Iedere vrijdag hopen dat mama nog geen boodschappen heeft gedaan als ik uit school kom. Dan snel alles uitrekenen en plannen qua calorieën. En natuurlijk moet ik ook de zware tassen tillen. Als we dan terug zijn, moet ik me snel omkleden en om naar te gaan dansen. Wat zou het lekker zijn om gewoon op de bank te kunnen ploffen, mijn energie te kunnen sparen voor het dansen en ´s avonds gewoon te zien wat de pot schaft. Mijn gedachten blijven overuren draaien en ik ben bang dat mensen mij raar gaan aankijken omdat ik mijn eetlijst ook gewoon op school moet eten. Vier boterhammen in de lunchpauze, en nog veel meer. Misschien moet ik op school toch maar vertellen over mijn eetstoornis. Of misschien alleen aan mijn klas. Ik moet er echt nog even goed over nadenken, want mijn gedachten veranderen op het moment iedere minuut…

5 augustus 2011, vrijdag 

30 juli 2011, zaterdag Ja! Vandaag is het mijn 15e verjaardag. Ook is het de derde dag van de vakantie op Kos. Gelukkig had ik net op de valreep een passende bikini gevonden en ik heb ik ook al twee keer aan gehad!De dag voordat we weggingen was ik onwijs zenuwachtig omdat ik zoveel zin had in de vakantie. Ik voelde me onwijs sterk en had een afscheidsbrief geschreven voor de eetstoornis. Het is de bedoeling dat ik hem hier op Kos ga begraven, als symbool dat ik de eetstoornis niet meer nodig heb.Nu ben ik alleen bang dat dit veel te vroeg is en dat ik de eetstoornis nog teveel nodig heb. Mama en papa heb ik niks verteld over de brief en hij zit nog steeds veilig achterin mijn dagboek geplakt. Voordat we vertrokken moest ik me nog gewoon wegen en met mama heb ik afgesproken dat ik vanaf nu weer gewoon kijk naar de weegschaal. Hier ben ik klaar voor, maar ik heb niks verteld over het stiekeme wegen dat ik deed. Daar schaam ik me nog steeds voor, maar het voelt wel fijn dat ik nu niemand meer in de maling neem en dat de weegschaal niet meer verstopt is.

18 juli 2011, maandag De zomervakantie is twee weken geleden begonnen en dat was een hele opluchting. Ondanks dat het lijkt alsof het herfst is, doet het vrij zijn van school me erg goed. In de eerste week van de zomervakantie ben ik op scoutingkamp geweest, wat onwijs gezellig was. Helaas heb ik wel veel  gepiekerd over het eten en aankomen. En daarbij hadden we natuurlijk een heel ander ritme dan thuis. Het was echt heel erg moeilijk en iedere dag was een nog grotere strijd dan ‘normaal’. Ik heb geprobeerd het zo min mogelijk te laten merken tegenover de leiding en de andere meiden. En ik denk dat het best goed gelukt is. Het weer was de hele week niet al te best en we sliepen in tenten. Daarom heb ik het heel koud gehad en kon ik niet aan alle activiteiten meedoen. Soms was ik gewoon te moe en had ik geen kracht meer. De hele week heb ik mezelf gek zitten maken met het idee dat ik veel was afgevallen. Toen ik me na het kamp moest wegen, bleek dit niet zo te zijn en was ik zelfs een klein beetje aangekomen. Ergens was ik trots en opgelucht maar ik besefte me ook dat dit heel gek is. Ik heb de hele week sowieso veel te weinig gegeten en we zijn heel erg actief geweest. Iedere dag deden we spellen waarbij we veel moesten rennen, we hebben veel gelopen en eigenlijk hebben we bijna geen moment stil gezeten. Gelijk kreeg ik stress omdat ik dus zelfs aankom terwijl ik mezelf uithonger en uitput. Hier probeerde ik niet teveel aan te denken, want het bracht me wel weer een stukje verder naar mijn doel (mijn ouders doel). Mama was tevreden, maar zelf was ik de draad even helemaal kwijt. Hier heb ik natuurlijk niks over gezegd, want dat moet ik ook vertellen dat ik niet goed voor mezelf heb gezorgd tijdens het kamp. Ik liet alles voor wat het was en ging verder met mijn zomervakantie. Afgelopen zondag moest ik me weer wegen en toen bleek ik veel afgevallen te zijn. Die had ik niet zien aankomen! Nu weeg ik opeens minder dan voor ik op kamp ging. Ik ben nu helemaal in de war! Afgelopen week at ik een stuk beter dan tijdens kamp en ik heb veel minder bewogen. Ook had ik na het kamp eerst drie dagen nodig om bij te komen. Misschien stond mijn lichaam tijdens het kamp in ‘overlevingsstand’ en deed die rust mij heel goed? Daar heb ik namelijk wel eens over gehoord.Nog steeds weeg ik mezelf met mijn handen voor mijn ogen. Mama kijkt naar het getal en ze houdt het bij. Mama verstopt nog steeds iedere keer de weegschaal wanneer ik de kamer uit ben. Maar wat mama niet weet is dat ik hem een tijdje geleden gevonden heb. Ik werd onwijs gestrest omdat ik mijn gewicht niet wist. Toen ben ik gaan zoeken en eigenlijk had ik hem best snel weer gevonden. Nu weeg ik mezelf dus stiekem wanneer mama en papa er niet zijn en eigenlijk voel ik me hier heel slecht over! Wat fout is dit! Ik schaam me ervoor en toch kan ik niet stoppen met mezelf wegen. Misschien moet ik maar tegen mama zeggen dat ik er weer klaar voor ben om te kijken tijdens het weegmoment op de zondag. Ik hou iedereen nog steeds voor de gek en nog steeds lieg ik over veel teveel dingen. Terwijl we juist hadden afgesproken om eerlijk te zijn tegen elkaar.

8 juni 2011 Woensdag Afgelopen 4 weken bleef mijn gewicht hangen op een gewicht en ik merkte dat mama en papa hier een beetje hun twijfels bij kregen. Gelukkig was ik afgelopen zondag toch weer iets aangekomen en dit was de eerste keer dat het een opluchting was. Ik ben zo hard aan het vechten, eet onwijs veel, ook als ik echt geen honger meer heb en iedere keer verhoog ik mijn eetlijst uit mezelf. Doordat ik nu eindelijk weer wat ben aangekomen, heb ik weer wat vertrouwen gewonnen bij papa en mama.Mama vertelde me zelfs dat ik boven het gewicht zat waarbij we hadden afgesproken dat ze het me zou laten weten. Dit was toch wel even schrikken. Toch ineens alweer best wat aangekomen en ondanks dat ik mijn botten nog steeds voel wanneer ik zit op een stoel, iets in mij verteld me dat het wel weer genoeg is zo. Mijn depressie gedachten schommelen en sinds ik wat kilo´s ben aangekomen lijken ze alleen maar erger te worden. Alsof ik weer steeds meer emoties voel en ik weet niet wat ik hiermee moet. Ondanks dat alles heel langzaam gaat, ben ik nooit klaar voor het moment dat ik ben aangekomen en dat wegen blijft iedere keer een lastig moment.Sinds kort ben ik er wel achter dat het me goed doet om iets leuks te gaan doen na het weegmoment op de zondag. Het helpt me om de dag door te komen en zo min mogelijk na te denken over het eten, de weegschaal en al die getallen. Nu voel ik me lang niet altijd goed genoeg om daadwerkelijk iets te gaan doen. Vaak ben ik veel te moe en is mijn energie op. Soms lukt het me om zelf iets te ondernemen en vriendinnen een berichtje te sturen maar ook hun kunnen niet ieder weekend en het blijft dus altijd  afwachten hoe de dag loopt. Nog te vaak breng ik mijn zondag door op mijn kamer, met veel te veel gedachten en huilbuien. Op het moment vraag ik mezelf af of ik wil herstellen voor mezelf, of omdat andere mensen dit van mij verwachten. Ik weet niet of mijn eigen wil groot genoeg is om sterk te blijven en alle stappen haar herstel te doorstaan.Afgelopen week hadden we sportdag op school en dit was gezellig, maar tegelijkertijd ook heel confronterend. Ik denk dat ik 1 van de weinige ben die ieder jaar onwijs genoot van de sportdag op school, maar dit jaar mocht ik niet meedoen. Ik heb leraren geholpen bij verschillende activiteiten en kon mezelf zo toch nuttig maken. Hierdoor had ik er vrede mee en lukte het me om rustig te blijven. Ik kon toch tussen de gezelligheid zijn en hoefde niet, net als met schoolgym alleen in een lokaal te zitten, wachtend tot de tijd voorbij is. Langs de zijlijn heb ik toch een beetje kunnen genieten van deze dag. Ik denk dat dit ook kwam doordat ik voelde dat mijn lichaam moe is en het niet gaat trekken om de hele dag activiteiten te doen. Een paar maanden geleden had ik hier niet naar geluisterd, maar nu durf ik me soms over te geven aan de moeheid. Het voelt een beetje verkeerd op het begin, maar toch denk ik dat dit een goede stap is. Alsnog was ik helemaal kapot aan het einde van de sportdag, dus het is goed geweest zo. Ik werd niet jaloers op de meiden van mijn klas toen ik naar hen zat te kijken tijdens het sporten en ik kon gezellig blijven. Van te voren keek ik erg op tegen deze dag, maar het is allemaal goed gegaan. Het lukt me om mijn tussendoortjes steeds wat groter te maken en steeds vaker voel ik me iets beter. Het lijkt erop alsof het leven een mini beetje terug begint te komen, ook al denk ik dat ik nooit meer de oude Nancy zal worden, wat ik ook nooit meer zou willen! Volgens mij is het goed dat ik aan het veranderen ben en ik denk dat mijn eetstoornis mij verder gaat brengen dan ik ooit bent geweest. Ik krijg veel reacties van mensen om me heen die zeggen dat ik veranderd ben en dit heeft me doen nadenken. Hoe gek het ook is, ik voel zelf ook dat ik helemaal veranderd ben, maar dan wel op een positieve manier. Alsof ik dichterbij mezelf sta. Een tijd geleden was ik altijd onder de mensen en verveelde me vaak. Nu doe ik niets liever dan mijn tekenboek of dagboek erbij pakken en ik vind het fijn om alleen te zijn. Het creatief bezig zijn werkt als een soort therapie voor mij en het maakt me rustig. Als nog kost het me veel energie en ik moet dus vaak een pauze nemen tussendoor, maar ik ben blij dat ik mezelf weer wat meer tijd gun om gewoon te gaan zitten. Soms, tijdens het tekenen ben ik ineens een uur verder. Na dat uur besef ik me dat ik gewoon het hele uur niet aan eten heb gedacht en mijn gedachten dus echt even rustig zijn geweest. Nu hoop ik alleen nog dat ik mijn gedachten snel kan uit zetten voor het slapen, want dit is nog iedere avond en nacht een hele strijd…Wil je op de hoogte blijven van al mijn dagboekverhalen en blogs?Schrijf je hier in voor mijn nieuwsbrief en ik stuur jou 1 keer per week een update.

25 mei 2011, woensdagAfgelopen weken voelde ik me op zich prima. Wel gebeuren er vaak dingen waardoor het verleidelijk is om minder te gaan eten. Iedere dag zit vol ups en downs maar heel langzaam ga ik iedere keer een klein beetje meer de goede kant op. Mijn gewicht gaat echt onwijs langzaam omhoog, want mama heeft me nog steeds niet verteld dat ik op het gewicht zit wat we hadden afgesproken. En dat is maar een paar kilo meer dan waarmee ik ben gestart.Ik maak me er niet eens zo heel erg druk om, want ik vind het nog steeds moeilijk om zwaarder te worden. Waar ik me meer zorgen om maak is dat ik geen passende bikini kan vinden voor de vakantie over twee maanden. Eigenlijk weet ik ook niet zo goed of ik wel in bikini wil en of het überhaupt een leuke vakantie gaat worden. Alles is inclusief en het eten gaat allemaal zo anders zijn dan thuis. De vakantie is dan wel pas over twee maanden, maar daarom ga ik wel iedere keer in de fout. Ik denk dat ik tijd genoeg heb, maar de afgelopen 5 maanden zijn ook als een sneltrein voorbij gegaan en zelf ben ik stil blijven staan. Mama heeft zelfs gezegd ik even geen nieuwe kleding meer mag kopen omdat het zonde zou zijn als die binnenkort niet meer pas. Hier heb ik mee ingestemd, want het is eigenlijk wel een goed doel en geeft me motivatie om te blijven eten. Maar ergens word ik er ook heel verdrietig van. Mijn kleding is op dit moment allemaal veel te groot en doordat ik het afgelopen jaar ook al weinig nieuwe kleren heb gekocht, is alles wat ik nu heb minimaal een jaar oud. Maar op het moment ben ik liever verdrietig omdat ik geen leuke kleding heb, dan dat ik me kut voel omdat ik moet eten. Ook dit gevoel is iedere keer weer anders, ik weet nog steeds niet wat ik precies wil en er blijft een strijd in mijn hoofd. Afgelopen weekend heb ik samen met mijn zus en mama een appeltaart gebakken. Ondanks dat het onwijs spannend was, heb ik toch een klein stukje genomen. Een paar maanden geleden had ik niet eens gedurfd om een klein hapje te proeven, dus dit was een hele stap. Ik denk dat het ook hielp dat het gezellig was, want dan is eten meestal toch al een stukje makkelijker. Mama vertelde dat ze trots op me is, maar na het eten van dat stukje appeltaart voelde ik me weer zo ontzettend rot! Misschien was ik er toch nog niet helemaal klaar voor want mijn hoofd was, ondanks dat ik wel moest bekennen dat de taart lekker was, één grote chaos na de appeltaart. Het enige waar ik nog aan kon denken, was hoe ik zo snel mogelijk deze taart weer kon verbranden door middel van bewegen en compenseren. En dat heb ik dan ook gedaan… De rest van de dag heb ik sowieso minder gegeten dan zou moeten volgens mijn eetlijst, maar die appeltaart zorgde ervoor dat mijn hele motivatie weg was. Het zat gewoon de hele dag in de weg in mijn buik, ik kreeg er onwijze buikpijn van en voelde me vet en vies. Ik weet dat ik verkeerd bezig ben als ik ga compenseren, maar op het moment lijkt het alsof ik niks anders kan. Doordat ik de appeltaart compenseer, is het makkelijker om de dag erna mijn eetlijst weer ´normaal´ op te pakken. En daardoor kan ik ook rustiger slapen. Op korte termijn geeft het me rust maar zodra de weegschaal weer aangeeft dat ik nog steeds niet genoeg ben aangekomen, besef ik me heel goed dat ik mezelf in de maling neem. Er zijn een heleboel producten die ik niet wil eten, omdat ik denk dat ik er dik van word. Appeltaart staat nu ook op dat lijstje, omdat ik me er zo slecht bij voelde. Maar ik denk dat ik het over een tijdje nog wel eens wil proberen, want appeltaart is toch wel lekker en het was mijn eigen keuze om het te proberen.

Lees hier het eerste deel van dit dagboekverhaalSamen met papa en mama heb ik besloten om niet te wachten tot er plek is in de kliniek, tot nu toe gaat het best goed. We doen het met z’n drieën. Papa en mama helpen me waar ze kunnen. Het is niet dat ik me goed voel, maar ik eet. Ik weet dat als ik het verpest, er direct weer contact opgenomen word met de kliniek. Maar gelukkig is dat tot nu toe niet nodig geweest. Ook al gaat dit zeker niet de snelste manier zijn, ik ben heel blij dat papa en mama hebben gezegd dat ik het zelf mag gaan proberen. In de negen weken dat ik nu bezig ben, heb ik behoorlijk vaak kleine terugvallen gehad. Dan had ik huilbuien, paniekaanvallen en had ik een gevoel van onmacht. De angsten blijven aanhouden maar ik probeer door te zetten en weer wat vertrouwen te winnen bij mama en papa.

24 april 2011, dinsdag Opeens zijn er drie maanden voorbij en ik denk dat ik eindelijk op het goede pad ben gestapt. Helaas moesten er daarvoor eerst wel veel dingen gebeuren. Ik bleef maar afvallen, smoesjes bedenken en bewegen. Het lukte me gewoon niet meer om te eten en ik raakte alle controle kwijt over mijn lichaam. Met mama ben ik voor de tweede keer naar de dokter geweest en we kregen een verwijzing mee voor de kliniek. Wat we niet zagen aankomen was dat de kliniek vol zit en dat we op een wachtlijst kwamen te staan. Het kon nog wel twee maanden duren voordat ik opgenomen zou worden. Ondertussen ging het heel slecht met me en ik was helemaal op. Ook was ik bezorgd, want dit kon ik toch nooit nog twee maanden volhouden?Gelukkig kregen mama en papa het voor elkaar dat er al wat dingen ik actie kwamen. Zo kreeg ik alvast verschillende onderzoeken om te kijken hoe mijn lichaam functioneert. Ook moesten we een heleboel vragenlijsten invullen en dit was erg confronterend, want bij iedere vraag realiseerde ik me weer dat mijn antwoord niet gezond is.Tijdens het bloedprikken ging het helemaal mis. Ik viel flauw! In de afgelopen maanden ben ik wel vaker flauwgevallen, maar dit keer was het zo intens. Ik zag hoe mijn lichaam stopte met bloed geven en ik voelde me zo gek. Ik kan het niet beschrijven, het was alsof mijn hart stopte met kloppen en ik langzaam wegviel. Alsof ik buiten mijn lichaam stond.

4 februari 2011, vrijdag Afgelopen vrijdag zijn mama en papa samen op vakantie gegaan voor tien dagen. En hoe erg ik ze dit ook gun natuurlijk, afgelopen week was echt een hel voor mij. Het is zo gek, ik vind het onwijs vervelend dat mama en papa zich iedere keer bemoeien met mij en meekijken op mijn bord, maar ik kan het ook niet alleen. Al gelijk vanaf het moment dat ze weg waren, brak de paniek uit en lukte het me niet meer om te eten. Het voelde alsof mijn lichaam werd overgenomen door een vloek. Ik kreeg paniekaanvallen, moest huilen en ging mezelf knijpen. Totale onmacht! Zo erg dat ik op een gegeven moment helemaal op was en niks anders meer kon dan heel op bed liggen. Nu ben ik vier weken bezig met mijn eetlijst. Ik moet hem iedere week een klein beetje ophogen, maar tot op de dag van vandaag lukt het me niet om de hele lijst te volgen. Het is gewoon teveel en ik heb me er, ondanks dat mama voordat ze op vakantie gingen alles in huis had gehaald, niet aan gehouden. Iedere dag belde ik met mama en dan wist ze me wel weer rustig te krijgen, maar ik heb nog nooit zoveel gehuild als afgelopen week… De tranen bleven maar komen en ik voel me nu zo leeg. Op de dagen dat ik naar school moest, ging het eten ietsje beter omdat ik wat meer afleiding had. Bovendien houden ze me tegenwoordig op school ook in de gaten. Mijn brood weggooien is er niet meer bij. Mama zei dat het heel knap is, dat ik mijn lunch iedere ochtend heb klaargemaakt en heb opgegeten.  En toch voelt alles als falen. “Kom op, ik ben toch geen kleuter.” De hele dag zit ik te huilen over eten en ik kan het echt niet alleen. Ik heb hulp nodig.Afgelopen week kon ik me niet wegen omdat de weegschaal nog steeds verstopt is. Maar het is wel duidelijk dat ik nog meer ben afgevallen en ik ga alles laten gebeuren als mama en papa weer thuis zijn. Dit was mijn laatste kans en mama heeft al verteld dat we weer naar de dokter gaan. Misschien is het wel beter dat ik naar een kliniek ga en dat ze me hard gaan aanpakken. Het stemmetje in mijn hoofd is te sterk en ik krijg het zelf niet onder controle.Op het moment kan ik niks meer; de scouting hield ik niet meer vol en vandaag heb ik tijdens het dansen vooral aan de kant gestaan. Mijn hele lichaam doet pijn. Als ik me beweeg dan gaat dat allemaal in slow motion, Mijn kracht is helemaal weg.Zodra het licht uitgaat om te gaan slapen, lig ik uren naar het plafond te staren en maken mijn gedachten overuren. Ook ben ik bang om niet meer wakker te worden en daarom slaap ik nu al nachten niet meer. Soms val ik even in slaap, maar dan schrik ik al snel weer wakker omdat ik een nachtmerrie heb. Die nachtmerries gaan altijd over eten. Producten komen tot leven om mij te vertellen dat ik dik word, en wanneer ik het dan toch eet, gebeuren de vreselijkste dingen. Hoe het afloopt weet ik niet, omdat ik dan alweer, helemaal bezweet, wakker ben geschrokken. Toch blijf ik bewegen; met mijn voet wiebelen als ik zit, door de keuken dansen als ik wacht tot het water kookt voor de thee, staan en rondlopen door het huis als ik alleen thuis ben en na het avondeten dans ik en doe ik buikspieroefeningen in mijn kamer. Alles kost me heel veel energie, maar ik kan en mag er niet meer mee stoppen. Iedere dag moet ik mijn vaste patroon voltooien anders moet ik de dag erop nog meer doen. Nog meer bewegen en nog minder eten. Dit wordt dan mijn nieuwe vaste patroon en zo wordthet leven langzaam onmogelijk.