17 januari 2011, maandag Na een verschrikkelijke afsluiting van 2010 dacht ik begin januari eindelijk een klein beetje het licht te hebben gezien. Via internet kwam ik op een hele inspirerende site terecht waar ik kan chatten met andere meiden met een eetstoornis. Ze hebben ook een blog. De site wordt in de gaten gehouden door vrijwilligers die zelf een eetstoornis hebben gehad en het voelt goed om er rond te kijken. Ook vond ik er een eetlijst om aan te komen, en na een tijdje twijfelen heb ik die aan mama laten zien. Even dacht ik echt dat ik het ging doen. Aankomen, mijn leven oppakken en vechten. Maar in mijn hoofd zegt een stemmetje dat ik, als ik meer ga eten, dik, vet en lelijk word. Het lukt me ook nog steeds niet om alles te eten en ik blijf kleine dingetjes skippen met de gedachte dat het toch niets uitmaakt. Tot vandaag ben ik nog niks aangekomen, eigenlijk blijf ik alleen maar afvallen. Volgens de weegschaal blijft er weinig van me over en ook de mensen om me heen, zeggen dit tegen mij.

15 december 2010, woensdag

30 november 2010, dinsdag Gisteravond vertelde mama me dat ze vandaag vrij heeft genomen. Dit vertrouwde ik gelijk voor geen meter. De hele nacht heb ik hierdoor niet geslapen, want ik wist zeker dat ze me wakker zou maken om op de weegschaal te gaan staan. Deze nachtmerrie werd werkelijkheid en toen ze zag dat ik, weer was afgevallen, heeft ze meteen de huisarts gebeld. Eerst vertelde ik dat ik dit echt niet wil maar het leek erop dat ik haar gedachten niet kon veranderen en toen heb ik me er maar bij neergelegd. We konden bijna gelijk terecht en binnen een uur zaten we in een overvolle wachtkamer. Mijn hele leven komen we al bij deze huisarts, de praktijk is letterlijk achter ons huis en ik schaam me kapot dat ik nu hiervoor naar de huisarts moet.

28 november 2010, zondag 

19 oktober 2010, vrijdag Gisteren kwam mijn mentrix naar me toe omdat ze even met me wilde praten. Ze zei dat iedereen op school zich zorgen maakt om mij en ze vroeg hoe het met me gaat. Na een net iets te lange stilte zei ik: “prima”.  Mijn mentrix vroeg door naar mijn gevoelens en op een gegeven moment lukte het me niet meer om antwoord te geven. Hoe voel ik me? Daar heb ik al een tijd niet meer over nagedacht en het enige wat ik kon vertellen is dat ik wel eens vrolijker ben geweest, maar dat het nu prima gaat. Mijn mentrix stelde voor om een dagboek bij te gaan houden. Leuke en minder leuke dingen van de dag op te schrijven en te vergelijken met elkaar.  Ik heb ermee ingestemd en volgende week wil ze weer een gesprek om de dingen te bespreken. Het was een moeilijk gesprek voor mij en kon ik me erna niet meer concentreren. Het enige wat nog lukte was denken aan dit gesprek en daarom ben ik ziek naar huis gegaan, om mezelf op te sluiten in mijn kamer…