Mijn Dagboek

 

Toen ik in 2010 begon met mijn dagboek, was ik 13 jaar. In het dagboek staan persoonlijke ervaringen en het betekent niet dat iedereen met Anorexia Nervosa hetzelfde denkt en doet als ik. Iedereen is uniek en dit is mijn verhaal.

 

Als je vragen hebt over de ziekte, mijn verhaal of over coaching, twijfel dan niet en stuur mij een berichtje. Ik wil benadrukken dat ik ervaringsdeskundige ben en geen professional. Met mijn ervaring kan ik je motiveren en begeleiden richting herstel en een veel mooier leven.

Zit je echt met een probleem, dan verwijs ik je graag door naar een professionele organisatie.

Elke dinsdag rond 10.00 komt een nieuw dagboek verhaal online. 

 

#23 Dagboek: Een heleboel uitdagingen tegelijk.

29 juni 2012, vrijdag Ik voel me leeg en daarbij gebeuren er een heleboel dingen op dit moment. Vandaag is de eerste dag van de zomervakantie en het voelt alsof ik deze zeven weken, vrij van school, heel goed kan gebruiken. Het voelt alsof ik vier dagen non-stop kan slapen.Op 14 juni is oma overleden en diezelfde dag kregen we het bericht dat ook de oom van mama is overleden. Er zat ongeveer zes uur tussen en dit was heftig en bijzonder tegelijkertijd. Allebei waren ze al een tijdje aan het vechten en ze hebben tegelijk besloten dat het goed is zo. Op 20 juni is de oom van mama gecremeerd en oma de dag daarna. Het waren twee heftige dagen achter elkaar en we wisten allemaal niet zo goed hoe we ons voelden. Het is beter zo maar toch is het een groot gemis. Allebei de crematies waren erg mooi en het voelde als een goed afscheid. De sfeer thuis is de laatste dagen een beetje om te snijden, maar dit is logisch. We zitten allemaal even niet zo lekker in onze vel en dit geeft een negatieve energie. Afgelopen weken waren behoorlijk gek en we zijn allemaal erg moe. Wel merk ik dat, naarmate er meet tijd overheen gaat, alles weer iets fijner begint te worden. Mijn lontje is nog wel erg kort en daardoor ben ik erg prikkelbaar. Vaak schrik ik van mijn eigen reactie als iemand iets aan mij vraagt. Zo snel geïrriteerd en zulke kattige antwoorden… Hopelijk kan ik dit gauw weer beter maken, want ik ben mezelf helemaal niet meer. Er is een lichtpuntje, het me lukt om mijn gewicht stabiel te houden. Het was zelfs genoeg om weer te mogen shoppen. Iedere dag zie ik dat getal op de weegschaal staan en ondanks dat ik hierdoor mama en papa een stukje meer opgelucht maak, voelt  het voor mij alsof ik klaar ben. Alsof ik nu niet meer aan hoef te komen. Dit was het gewicht dat we hadden afgesproken, en nu is het klaar, toch?  Nog steeds volg ik mijn eetlijst, omdat het me niet lukt om op gevoel te eten. Ik denk dat ik het niet eens wil. Als ik afwijk van mijn eetlijst, eet ik altijd minder. Hoeveel die lijst ook mijn neus uitkomt, ik wil niet weer een terugval krijgen. En dus heb ik besloten om die lijst nog maar een tijdje te blijven volgen. Dit is nu mijn houvast.

Lees meer »

#22 Dagboek: Ik zet door voor oma, omdat oma had gewild dat het goed met me gaat.

13 juni 2012, woensdag Het is alweer even geleden dat ik voor de laatste keer in je heb geschreven. Dit omdat ik de energie niet had om te schrijven. De laatste weken heb ik zoveel frustraties en verdriet. Het aankomen lukt me niet en eigenlijk val ik alleen maar weer langzaam af. En ook in de familie spelen nu genoeg uitdagingen. Iedere keer word ik weer getest en het lijkt erop dat het leven alleen maar lastiger en lastiger wordt. Twee weken geleden bleek dat oma, de moeder van mama ongeneselijk ziek was. Ze belandde in het ziekenhuis en op dit moment ligt ze alweer een week in het hospice te wachten op de dood. Het kan nu ieder moment gebeuren. Dat is zo´n naar idee. Het is allemaal zo verdrietig. Soms verbaas ik me erover hoe sterk een mensenlichaam kan zijn. De artsen hadden niet verwacht dat oma nog zo lang zou leven. En je ziet haar ook echt vechten en pijn hebben.Zelf ben ik één keer mee geweest naar oma om afscheid te nemen en het gevoel dat ik toen had, kan ik niet zo makkelijk beschrijven. Het was oma niet meer zoals ik haar me kan herinneren. Maar oma vond het heel fijn om haar kleinkinderen nog één laatste keer te hebben gezien. Helaas word de hele gebeurtenis nog verdrietiger. Ook de oom van mama kan ieder moment overlijden. Iedereen is op dit moment zo machteloos en ik voel het verdriet bij mama en de familie heel erg sterk. Ook ik heb er slapeloze nachten van. Het bracht me in gedachten terug naar vroeger. De laatste dagen komen er veel jeugdherinneringen naar boven. Gelukkig zijn het voornamelijk positieve momenten. Als klein meisje kwam ik samen met mama bijna iedere woensdagmiddag bij oma om te lunchen. Iedere keer weer als we binnenkwamen rook het naar vers gemaakte groentesoep en zelfgemaakt brood. Die geuren gaan nu regelmatig door mijn neus en als ik mijn ogen sluit ben ik weer heel even terug in de tijd. De kleine Nancy die zo genoot van het heerlijke brood en de soep.Oma vertelde me altijd dat ze er zo van genoot dat ik zo lekker (veel) kon eten. Na het eten speelden dan nog een potje rummikub met zijn drieën. Deze herinneringen geven me kracht. Het lukt me om best sterk te blijven en het lukt me om, wat op mijn eetlijst staat, te blijven eten. Ook al ben ik onwijs verdrietig en heb ik de hele dag een brok in mijn keel. Het verbaast me dat ik geen gigantische terugval heb in het eten, en dat maakt me stiekem toch een beetje trots. Oma had ook niks anders gewild dan dat het goed met me gaat en dus doe ik het nu allemaal voor haar. Het is soms zo gek dat het leven gewoon doorgaat, naast deze nare situatie. Op school zit ik nu nog minder op mijn plek en het voelt alsof alles langs me heen gaat. Als ik andere mensen zie en hoor lachen, maakt het me eigenlijk alleen maar nog verdrietiger.

Lees meer »

#21 Dagboek: Mijn grootste motivatie om door te gaan.

19 april 2012, donderdag Mama is twee weken in Tanzania voor haar werk. Gelukkig kunnen we af en toe bellen en dan vertelt ze me de mooiste verhalen over het land, de mensen, de cultuur en de natuur. Ze maakt me jaloers met al die verhalen en het laat me beseffen dat het in Afrika echt heel anders is dan hier. Het lijkt me geweldig om, wanneer ik me beter voel, een maand naar Afrika te gaan om daar vrijwilligerswerk te doen op een school of in ieder geval te werken met de  kindjes daar.

Lees meer »

#20 Dagboek: Op wintersport met mijn eetstoornis.

25 maart 2012, zondag Twee weken geleden zijn mama, papa en ik op wintersport geweest. Met mama had ik afgesproken om op een bepaald gewicht te zitten voordat we weg zouden gaan. Helaas is het me (weer) niet gelukt om deze belofte na te komen. Ik was helemaal niet sterk genoeg om een week lang op ski’s te staan, maar toch heb ik het gedaan. Met de nachtbus reden we naar Oostenrijk. Alles bij elkaar duurde de rit ongeveer 11 uur en ik had het geluk dat ik twee stoelen voor mezelf had. Hierdoor was de reis prima te doen en volgens mij heb ik zelfs een paar uurtjes kunnen slapen. Wel heb ik nog steeds vaak pijn in mijn heupen, waardoor ik op een gegeven moment niet meer weet hoe ik moet liggen of zitten. Vaak word ik wakker door de pijn en het enige wat helpt is dan om een paar minuten gaan staan. Daarom kwam ik de volgende ochtend als een stijve hark de bus uit en ik wilde niks liever dan een paar uurtjes gaan liggen op bed. Maar mama en papa wilden gelijk ski’s gaan huren en de piste opgaan. Ze hadden al een hele planning gemaakt en ze wisten precies waar we naartoe moesten omdat ze hier al drie keer zijn geweest. Voordat ik het wist stond ik dus in mijn skikleding op de kinderpiste om te oefenen met mama. In het begin vond ik het best spannend, maar mama wist me goede tips te geven. Gelukkig scheen het zonnetje en ik was blij dat ik mee naar buiten was gegaan in plaats van dat ik me had opgesloten in de hotelkamer. Ook besefte ik me op de piste hoe knap ik het van mama vind dat ze gewoon weer op wintersport gaat! Een jaar geleden brak ze haar arm op drie plekken en ze heeft een half jaar thuis moeten revalideren. Ze kijkt haar angsten nu in de ogen en laat zich daardoor niet stoppen. Een voorbeeld voor velen en zeker ook voor mij… Je moet vechten voor de dingen die je wilt, en als je dingen wilt bereiken moet je over je angsten heen stappen.

Lees meer »

#19 Dagboek: Hoe kon ik zo stom zijn ?

18 februari 2012, zaterdag Zoveel ups maar nog veel meer downsIk heb het verpest! Een paar dagen gelden besloot ik om de hele dag niks te eten. Met school hadden we een dag waarbij we bij verschillende bedrijven een kijkje mochten nemen. Dus was ik de hele dag op pad met de fiets. We moesten bij minimaal drie bedrijven zijn geweest en ik had er drie uitgekozen die behoorlijk ver uit elkaar lagen. Dit was niet met opzet maar het duiveltje op mijn rechterschouder vond dit natuurlijk wel heel erg gunstig. De avond voor die dag las ik een artikel over mensen die soms een week lang overdag niks eten en alleen ’s avonds een maaltijd eten. Na het lezen van dit artikel bedacht ik me dat ik dit ook wel zou kunnen. Zonder voorbereiding of enige verdieping in deze vorm van eten, besloot ik om dat ook gewoon te gaan doen. Precies op de dag dat ik de hele dag op mijn fiets zat van het ene bedrijf naar het andere bedrijf. Het lukte! De hele dag heb ik niks gegeten en ondanks dat ik mijn buik wel hoorde rommelen, ging het allemaal goed. Totdat ik thuis kwam, rond 15.00 uur. Ik besloot heel even op bed te gaan liggen want ineens voelde het of de wereld om me heen draaide. Ik voelde mijn hart kloppen in mijn ribbenkast, op een veel te laag tempo. Mijn ademhaling werd steeds trager en soms kreeg ik geen lucht meer. Het lukte me niet meer om op te staan, mijn hele lichaam deed zoveel pijn. Ik kreeg een heftige steek in mijn borst en ik voelde me langzaam wegzakken. Rond 17.00 uur hoorde ik mama en papa thuiskomen. Ik had al twee uur lang bewegingsloos op bed gelegen. Het lukte me om mama een appje te sturen om te vragen of ze naar boven wilde komen. Van opluchting moest ik huilen, ik schaamde me omdat ik moest vertellen dat ik nog niks had gegeten. Maar nog nooit was ik zo blij om mama en papa te zien. Ik was zo bang!

Lees meer »

#18 Dagboek: SNAPPEN MENSEN DAN NIET DAT IK HIER NIET VOOR GEKOZEN HEB?

27 januari 2012, vrijdag Mijn gedachten zijn de laatste weken vaker slecht dan goed. Iedere dag heb ik een onwijs heftige strijd met mezelf en van mensen om me heen hoor ik steeds vaker dat ik niet zoveel moet zeuren. Het lijkt erop alsof ik steeds vaker genegeerd word en ik begin me langzaam een ‘niemand’ te voelen. Het is nooit goed of leuk met mij en ik krijg steeds meer het idee dat niemand mij aardig vindt. Ook thuis is het de laatste tijd een stuk minder gezellig. Dit komt vooral door mij, en iedere keer weer probeer ik een reden te vinden om het huis uit te kunnen vluchten. Het liefst zou ik het huis uit gaan. Op mezelf gaan wonen of gewoon voor altijd op reis gaan. Hier ver vandaan zijn, waar niemand mij kent en waar ik gewoon anoniem mijn eigen leven kan leiden. Vluchten, opnieuw beginnen, geen verwachtingen en alleen maar stilte. Waarom besta ik? Wat voeg ik toe aan deze wereld.  Mama en papa hadden zoveel minder zorgen gehad zonder mij. Het zou thuis zoveel relaxter en gezelliger zijn geweest. Nu is er iedere avond weer ruzie, omdat ik vind dat mama één aardappel teveel heeft opgeschept voor mij.  Ik snap wel dat hun geduld langzaam opraakt. Soms durf ik mijn kamer niet uit te komen omdat ik bang ben dat ze liever hebben dat ik er niet bij ben. Ik beloofde mezelf om van 2012 een beter jaar te gaan maken, maar tot nu toe zit ik midden in een hele erge terugval en ik ben voorlopig nog niet van plan hieruit te komen. De laatste tijd heb ik ook overal jeuk. Dit is stress, dat kan niet anders. Van mezelf moet ik blijven jeuken totdat het vuurrood en opgezwollen is. Vaak krab ik zo lang, dat het helemaal opengaat.

Lees meer »

#17 Dagboek: Een slecht begin van het nieuwe jaar.

2 januari 2012, maandag Er is weer een jaar voorbij, en wat ben ik daar blij mee!  De laatste maand van 2011 was echt een chaos. Sinterklaas en kerst heb ik overleefd, maar echt gezellig was het (weer) niet dit jaar. Eigenlijk was ik gewoon heel blij dat ik kerstvakantie had, ik was daar zo onwijs aan toe. In de eerste week van de vakantie had ik zelfs twee dagen achter elkaar tot half 11 uitgeslapen. Normaalgesproken sta ik in het weekend al voor 8.00 uur naast mijn bed, maar ik werd gewoon niet wakker. Mijn lichaam zegt me dat ik kan blijven slapen en gelukkig accepteer ik het ook eindelijk. Afgelopen maanden heb ik weer erg veel stress gehad en daardoor sliep ik ook slecht. Mijn hoofd maakte overuren en daar was niet eens een duidelijke reden voor. Wel was ik mezelf weer helemaal aan het opvreten en dat koste me heel veel energie.

Lees meer »