#4 Dagboek: Een december om te vergeten.

Gepubliceerd op 7 juli 2020 om 09:30

15 december 2010, woensdag

 

Begin december waren mama, papa, mijn broer en ik in Disneyland Parijs. Het was nu alweer even geleden, maar vroeger kwamen we hier ieder jaar, en soms wel twee keer per jaar. Stiekem zijn we de tel kwijt geraakt hoe vaak we er precies geweest zijn. 

Het was zo fijn om weer even terug te zijn in deze omgeving! De sfeer, de parades, de attracties… Het blijft gewoon geweldig daar! Het voelt alsof ik daar weer even klein mag zijn, alsof de tijd stilstaat en ik gewoon even helemaal mezelf mag zijn. Het is een compleet andere wereld en ik kan zoveel meer genieten in Disneyland.

Waarom kan ik dat niet in het ´echte´ leven ? Waarom kan ik dat fijne gevoel niet vasthouden zodra we het park verlaten hebben? Iets in mij is gewoon heel bang om volwassen te worden. Als klein meisje droomde ik altijd over ‘wanneer ik groot ben’, maar op dit moment vind ik ‘groot zijn’ helemaal niks aan!

In Disneyland waren er helaas wel veel discussies met mama en papa, die natuurlijk vooral over het eten gingen. Ondanks dat ik echt mijn best heb gedaan om het zo gezellig mogelijk te houden. Naar mijn idee heb ik nog nooit zoveel gegeten en ook allemaal producten die ik het liefst niet eet.

Bij het ontbijt waren er bijna alleen maar chocoladebroodjes en croissants, en zonder tegenstribbelen at ik iedere ochtend mee. We haalden iedere dag warme chocolademelk om op te warmen. Het was namelijk onwijs koud en het heeft iedere dag veel gesneeuwd.  Van mama mocht ik geen thee bestellen en dus dronk ik de chocolademelk ook ‘gewoon’. Bij de lunch en diner was er iedere keer een onwijze strijd in mijn hoofd en stond ik soms net iets te lang te twijfelen wat ik het beste kon eten (waar de anderen ongeduldig van werden). Maar ik heb niet gehuild, ik ben niet boos geworden en ik heb ‘gewoon’ gegeten.

Volgens mama en papa heb ik meestal veel te weinig gegeten en moet ik minder nadenken bij het bestellen. Zelf ben ik eigenlijk best trots op mezelf dat ik me iedere keer weer heb kunnen herpakken na een discussie. Het werkt in mijn hoofd gewoon anders. Vijf dagen ongezond eten is een onwijze uitdaging en ik snap zelf ook niet waarom ik daar zoveel moeite mee heb.


Na vijf dagen Disneyland Parijs kwamen we allemaal helemaal kapot thuis. Het was heel erg koud en iedere dag hebben we uren gelopen en in wachtrijen gestaan. Volgens mij heb ik het geen moment warm gehad, ondanks dat ik erbij liep als een Eskimo.

De volgende ochtend moest ik me natuurlijk gelijk wegen van mama. En hierdoor kon ik haar laten zien dat ik wel degelijk voldoende gegeten had, want ik woog nog precies even veel als op de dag dat we weggingen. ‘’De rest heeft gewoon te veel gegeten’’ ging er door mijn hoofd.

 

De dag erna begon ik opeens veel te niesen en ieder uur voelde ik me slechter en slechter. Aan het einde van de dag voelde ik me heel erg ziek en ik kon serieus helemaal niks meer. Wat ik ook probeerde, want “kom op, ik ben toch geen mietje”, ik moest echt in bed blijven liggen. Het leek wel alsof ik al mijn slapeloze nachten van afgelopen maanden allemaal moest inhalen en iedere keer als ik op wilde staan viel ik om doordat alles om me heen begon te draaien.

Een week lang heb ik alleen maar op bed kunnen liggen met hoge koorts. Mijn hele lichaam deed pijn en vooral mijn heupen. Ik kon niet meer op mijn zij liggen en op een gegeven moment wist ik helemaal niet meer hoe ik moest liggen. Iedere houding deed zoveel pijn, dit had ik nog nooit gevoeld.

Ik was zo ziek en ik moest veel aan de huisarts denken. Zijn woorden  bleven door mijn hoofd gaan ‘’ Je hartslag is wel gevaarlijk laag’’. Ik was zo bang, bang om niet meer wakker te worden wanneer ik in slaap zou vallen. Ik voelde mezelf steeds zwakker en zwakker worden. Ik kwam niet meer uit mijn woorden en had echt helemaal geen energie meer. Het leek erop dat ik er alleen lichamelijk nog was. Het enige wat ik kon voelen was angst. Alles kwam zo dichtbij.

Eten lukte niet meer, hoe graag ik dit soms ook wilde, ik kreeg geen hap door mijn keel.
Soms nam ik een paar happen vla, maar zelfs dit viel verkeerd. Mama en papa zijn onwijs bezorgd en nu ben ik bang dat ik naar een kliniek moet.

Na vijf dagen begon ik me gelukkig een beetje beter te voelen, want dit had niet veel langer moeten duren. Ik kreeg weer een beetje meer vertrouwen in mijn eigen lichaam maar ik ben zoveel afgevallen dat er niet veel meer van me over is. En nu is het ook alweer bijna tijd om naar de huisarts te gaan.

 

Misschien moet ik maar alles gewoon over me heen laten komen en mezelf eraan overgeven. Het lukt me zelf niet meer en als ik zo doorga ga ik sowieso dood. Deze fysieke en mentale pijn wil ik niet meer voelen.
Het lijkt erop alsof er een onwijs grote tweestrijd in mijn hoofd zit. 1 stem zegt dat ik moet gaan vechten en de andere wil het liefst zo snel mogelijk opgeven. Nu weet ik alleen niet wat voor mij de juiste optie gaat zijn en naar welke stem ik moet luisteren. 

Het is ook bijna kerst en hier heb ik al helemaal geen zin in! Vroeger, als klein meisje was het altijd geweldig. We gingen met de hele familie uit eten, aten ons helemaal vol en we kregen cadeautjes. Er waren totaal geen zorgen. Hoe ouder ik word, hoe minder leuk ik kerstmis vind.

 

Ik weet nu al dat het dit jaar helemaal niet gezellig gaat worden aan het kerstdiner met de familie. Er komen ook mensen die ik al een tijd niet meer gezien hebben en dat gaat dus ongemakkelijk worden. Ik heb nu al stress over het eten en ze gaan me vast vragen hoe het met me gaat…

Laat het maar snel januari zijn… 


Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.