#6 Dagboek: Ik laat alles gebeuren en geef me over.

4 februari 2011, vrijdag 

Afgelopen vrijdag zijn mama en papa samen op vakantie gegaan voor tien dagen. En hoe erg ik ze dit ook gun natuurlijk, afgelopen week was echt een hel voor mij. Het is zo gek, ik vind het onwijs vervelend dat mama en papa zich iedere keer bemoeien met mij en meekijken op mijn bord, maar ik kan het ook niet alleen.

Al gelijk vanaf het moment dat ze weg waren, brak de paniek uit en lukte het me niet meer om te eten. Het voelde alsof mijn lichaam werd overgenomen door een vloek. Ik kreeg paniekaanvallen, moest huilen en ging mezelf knijpen. Totale onmacht! Zo erg dat ik op een gegeven moment helemaal op was en niks anders meer kon dan heel op bed liggen.

Nu ben ik vier weken bezig met mijn eetlijst. Ik moet hem iedere week een klein beetje ophogen, maar tot op de dag van vandaag lukt het me niet om de hele lijst te volgen. Het is gewoon teveel en ik heb me er, ondanks dat mama voordat ze op vakantie gingen alles in huis had gehaald, niet aan gehouden.

Iedere dag belde ik met mama en dan wist ze me wel weer rustig te krijgen, maar ik heb nog nooit zoveel gehuild als afgelopen week… De tranen bleven maar komen en ik voel me nu zo leeg.

Op de dagen dat ik naar school moest, ging het eten ietsje beter omdat ik wat meer afleiding had. Bovendien houden ze me tegenwoordig op school ook in de gaten. Mijn brood weggooien is er niet meer bij.

Mama zei dat het heel knap is, dat ik mijn lunch iedere ochtend heb klaargemaakt en heb opgegeten.  En toch voelt alles als falen. “Kom op, ik ben toch geen kleuter.” De hele dag zit ik te huilen over eten en ik kan het echt niet alleen. Ik heb hulp nodig.

Afgelopen week kon ik me niet wegen omdat de weegschaal nog steeds verstopt is. Maar het is wel duidelijk dat ik nog meer ben afgevallen en ik ga alles laten gebeuren als mama en papa weer thuis zijn. Dit was mijn laatste kans en mama heeft al verteld dat we weer naar de dokter gaan. Misschien is het wel beter dat ik naar een kliniek ga en dat ze me hard gaan aanpakken. Het stemmetje in mijn hoofd is te sterk en ik krijg het zelf niet onder controle.

Op het moment kan ik niks meer; de scouting hield ik niet meer vol en vandaag heb ik tijdens het dansen vooral aan de kant gestaan. Mijn hele lichaam doet pijn. Als ik me beweeg dan gaat dat allemaal in slow motion, Mijn kracht is helemaal weg.

Zodra het licht uitgaat om te gaan slapen, lig ik uren naar het plafond te staren en maken mijn gedachten overuren. Ook ben ik bang om niet meer wakker te worden en daarom slaap ik nu al nachten niet meer. Soms val ik even in slaap, maar dan schrik ik al snel weer wakker omdat ik een nachtmerrie heb.

Die nachtmerries gaan altijd over eten. Producten komen tot leven om mij te vertellen dat ik dik word, en wanneer ik het dan toch eet, gebeuren de vreselijkste dingen. Hoe het afloopt weet ik niet, omdat ik dan alweer, helemaal bezweet, wakker ben geschrokken.

Toch blijf ik bewegen; met mijn voet wiebelen als ik zit, door de keuken dansen als ik wacht tot het water kookt voor de thee, staan en rondlopen door het huis als ik alleen thuis ben en na het avondeten dans ik en doe ik buikspieroefeningen in mijn kamer.
Alles kost me heel veel energie, maar ik kan en mag er niet meer mee stoppen. Iedere dag moet ik mijn vaste patroon voltooien anders moet ik de dag erop nog meer doen. Nog meer bewegen en nog minder eten. Dit wordt dan mijn nieuwe vaste patroon en zo wordthet leven langzaam onmogelijk.

Dit is toch geen leven, hoe lang ga ik dit nog volhouden? Al die dingen geven maar heel even een goed gevoel. Bewegen, niet eten, liegen…. Ik denk alleen maar aan dik worden, afvallen en calorieën verbranden. Alle afspraken die ik maak kom ik niet na en wanneer ik even motivatie vind om te vechten is dit altijd maar voor korte duur.

Het leven is echt overleven geworden!

Over twee dagen komen mama en papa thuis van vakantie en voor morgen heb ik een hele planning gemaakt. Ik ga vroeg opstaan, want uitslapen is lui. Ik heb besloten dat ik morgen wel ga ontbijten. Alleen weet ik nog niet wat. Het huis moet ik ook nog helemaal schoonmaken, Misschien is dit bewegingsdrang, maar ik wil het huis gewoon schoon hebben voordat mama en papa thuis komen. Hopelijk is het daarna tijd om te lunchen. Dan wil ik mijn eigen kamer nog opruimen, boodschappen doen, de hond uitlaten en hopelijk kan ik ook nog even een uurtje niks doen. Maar ik ben bang dat ik dan toch weer ga dansen en bewegen in mijn kamer.

Het lijkt best een vol programma, maar het is een ´rustige´ dag. Ik hoop dat ik het allemaal volhoud, anders word ik weer boos op mezelf.

Zondag hoef ik alleen nog maar de uurtjes af te tellen tot mama en papa thuis zijn en dan is het afwachten hoe alles gaat lopen. Ik ga proberen mama en papa niet tegen te spreken. Ik laat alles gebeuren en zij mogen beslissen wat het beste voor mij gaat zijn.
Ik ben zo ontzettend bang!