#7-02 Dagboek: En nu is het genoeg geweest!

Gepubliceerd op 28 juli 2020 om 09:30
mager recovery anorexia

Lees hier het eerste deel van dit dagboekverhaal

Samen met papa en mama heb ik besloten om niet te wachten tot er plek is in de kliniek, tot nu toe gaat het best goed. We doen het met z’n drieën. Papa en mama helpen me waar ze kunnen.
Het is niet dat ik me goed voel, maar ik eet. Ik weet dat als ik het verpest, er direct weer contact opgenomen word met de kliniek. Maar gelukkig is dat tot nu toe niet nodig geweest. Ook al gaat dit zeker niet de snelste manier zijn, ik ben heel blij dat papa en mama hebben gezegd dat ik het zelf mag gaan proberen.

In de negen weken dat ik nu bezig ben, heb ik behoorlijk vaak kleine terugvallen gehad. Dan had ik huilbuien, paniekaanvallen en had ik een gevoel van onmacht. De angsten blijven aanhouden maar ik probeer door te zetten en weer wat vertrouwen te winnen bij mama en papa.


In maart zijn papa en mama op winstersport geweest. Het was weer niet fijn, maar gelukkig ging het al wel beter dan bij hun vorige vakantie. Ik hing niet iedere dag aan de telefoon bij mama en dit had ook niet gekund, want ze hadden het veel te druk met andere dingen.

Want, helaas ging het deze vakantie helemaal mis en is mama gevallen tijdens het skiën. Nu zit mama al twee maanden thuis met een arm die op drie plekken gebroken is. Het is echt rot om mama zo te zien. Ze heeft in Oostenrijk een paar dagen in het ziekenhuis gelegen en ze zijn met de gipsvlucht naar huis gekomen. Ze had een korset van gips om haar hele romp en ik kon zien dat ze veel pijn had.

Het gaat voorlopig nog wel even duren voordat mama hiervan hersteld is. Het is echt verschrikkelijk! Maar voor mij is het stiekem een beetje mijn ‘redding’ geweest. Mama kan niet naar haar werk en zit hele dagen thuis. Hierdoor kan ze me veel beter in de gaten houden.

Hoe slecht dit ook klinkt en hoe vervelend het is voor mama, ze zorgt ervoor dat ik iedereen en mezelf een stuk minder in de maling neem.  Mijn motivatie is nu ook een stuk beter en het lukt me om uit mezelf mijn eetlijst iedere keer een stukje te verhogen.

 

Steeds vaker komt mijn spiegelbeeld dichterbij de realiteit en soms wanneer ik in de spiegel kijk vind ik mezelf veel te mager (Whatt?!).
Op zo’n moment maakt het me wel heel onzeker want ik zie nu soms echt wel dat ik veel te dun ben, maar het is dus nooit goed…

Vaak gaan de gedachten door mijn hoofd dat het nooit goed gaat komen, en ik niet beter kan worden, want wanneer kan ik wel blij zijn met mijn lichaam? Wanneer kan ik mezelf accepteren? Zolang ik me kan herinneren ben ik nooit blij geweest met mezelf. Nu ik weer langzaam aankom, ben ik bang voor het resultaat. Hoe zie ik er straks uit met tien kilo extra gewicht aan mijn lijf en lukt het me dan om te stoppen met aankomen. Word ik dan niet alsnog dik, omdat ik dan gewend ben aan het vele eten?

Over twee maanden ga ik met mama en papa een week op vakantie naar Kos en ik kan echt niet wachten tot het zover is! Hoge temperaturen, strand, zee en even weg uit de omgeving hier.


Samen met mama heb ik een gewicht afgesproken. Ik ga proberen dit te halen voordat we weggaan, maar als het zo langzaam blijft gaan, ben ik bang dat dit me niet gaat lukken. Ook word het nog een heel gedoe met kleding… Ik heb geen bikini die ik pas en al mijn zomerkleding is veel te groot. Hoe ik dit ga doen op Kos? Ik weet het nog niet helemaal, want wil ik wel in korte broek?

Het engeltje op mijn linkerschouder zegt dat professionele hulp een goed idee is, maar toch blijf ik (of het duiveltje op mijn andere schouder?) volhouden dat dit niet nodig is.
“Ik ga het zelf doen en ik ga laten zien dat ik mijn eigen problemen op kan lossen. Ik heb niemand nodig.” Al een paar maanden voel ik me een enorme aansteller. Mama zit minimaal een half jaar thuis door een ernstig skiongeluk en ik zit naast haar te huilen over een stroopwafel die ik moet eten als tussendoortje.

Bijna dagelijks gebeurt er wel iets waardoor ik besef hoe moeilijk ik het voor mezelf heb gemaakt. Wel lijkt het erop dat ik eindelijk aan mezelf wil gaan werken en krijg ik langzaam wat meer zelfvertrouwen. Nooit heb ik zelfvertrouwen gehad en ik liep altijd maar achter iedereen aan. Daarbij trok ik me veel te veel aan van wat anderen vonden.
Ik weet nog niet hoe ik het ga doen, maar ik weet wel dat ik vooruit wil.

Op dit moment ben ik ongelukkig, maar dit was ik voordat ik ziek was ook. Het is eng om deze strijd aan te gaan, want ik wil echt niet meer dezelfde persoon worden als hiervoor. Maar wie wil ik zijn, hoe wil ik in het leven staan en wat gaat voor mij de reden en motivatie zijn waarom ik besta?

Mensen om me heen vertellen me dat ik er al wat beter uitzie en ondanks dat ze dit allemaal lief bedoelen, vind ik het moeilijk om te horen. Het betekent dat mijn lichaam aan het veranderen is en wat is ‘beter’ in hun ogen? Zie ik er dan nu dik uit?

 

Ik hoop dat ik deze strijd kan doorpakken. Tot nu toe valt het me onwijs zwaar en ik weet nog steeds niet helemaal waarom ik het eigenlijk doe. Elke dag zit vol uitdagingen, van het beleg op mijn boterham tot het onderhouden van sociale contacten.

 
Soms, wanneer ik alleen op mijn kamer zit, ben ik even klaar met al het vechten en heb ik geen kracht meer. Dan doe ik even mijn masker af en komt alles eruit. Ik laat alles even gaan. Hoe slecht ik me op die momenten ook voel, daarna heb ik weer genoeg kracht opgebouwd om met mijn masker op mijn kamer uit te kunnen lopen. 

Het scheelt dat ik nog steeds af en toe een gesprekje heb op school en het schrijven in mijn dagboek werkt ook super goed. Papa en mama hebben me gezegd dat ik altijd naar hen toe kan en mag komen om te praten, maar hoe lief het ook is, ze snappen me niet en dit is nu precies wat ik zo erg mis; iemand die snapt als ik zeg dat ik me even dik voel.

Ik probeer te blijven vechten, zodat ik niet naar een kliniek hoef en het thuis weer wat gezelliger word tussen ons allemaal. Ik besef me maar al te goed dat ik het voor iedereen een stuk minder fijn maak thuis. Op heldere momenten voel ik dat er een heleboel spanningen zijn, maar meestal is het duiveltje de baas en doe ik er alles aan om zo min mogelijk te hoeven eten. Dat ik hierdoor de sfeer verpest, is dan even niet belangrijk en achteraf voel ik me dan weer zo ontzettend schuldig.

Ik weet dat ik verkeerd bezig ben, maar ik kan mezelf gewoon niet onder controle houden.

Wil je op de hoogte blijven van al mijn dagboekverhalen en blogs?
Schrijf je hier in voor mijn nieuwsbrief en ik stuur jou 1 keer per week een update.

Reactie plaatsen

Reacties

Denise Dijkhuizen
4 jaar geleden

Wat een heftig verhaal en ohh zo goed dat op tijd het gevaar werd gezien. Dolgraag ontvang ik de volgende delen.

Nancy van den Berg
4 jaar geleden

Hallo Denise,
Dank je wel voor je berichtje!
Via mijn home pagina kun je, je inschrijven voor mijn nieuwsbrief. Dan hou ik je 1 keer per week op de hoogte van de nieuwste dagboek verhalen en blogs.

Jeffrey de Laaf
4 jaar geleden

Wat heavy om te lezen Nancy.

Ik lees ook vooral dat je mama en papa een dochter hebben waar ze ontzettend trots op kunnen zijn!

Zelfs ik krijg het trots gevoel als ik dit lees! Ik wens je en jullie heel veel kracht toe!

Rob de Groot
4 jaar geleden

Je verwoord je gevoelens zo goed. Dat maakt het voor mij mogelijk te begrijpen. Mijn vrouw had het. Mijn nichtje Charley voerde ook die strijd