#10 Dagboek: Op scoutingkamp en naar de Mac Donalds. Een zomer vol uitdagingen.

Gepubliceerd op 18 augustus 2020 om 09:30

18 juli 2011, maandag 

De zomervakantie is twee weken geleden begonnen en dat was een hele opluchting. Ondanks dat het lijkt alsof het herfst is, doet het vrij zijn van school me erg goed.

In de eerste week van de zomervakantie ben ik op scoutingkamp geweest, wat onwijs gezellig was. Helaas heb ik wel veel  gepiekerd over het eten en aankomen. En daarbij hadden we natuurlijk een heel ander ritme dan thuis. Het was echt heel erg moeilijk en iedere dag was een nog grotere strijd dan ‘normaal’.

Ik heb geprobeerd het zo min mogelijk te laten merken tegenover de leiding en de andere meiden. En ik denk dat het best goed gelukt is. Het weer was de hele week niet al te best en we sliepen in tenten. Daarom heb ik het heel koud gehad en kon ik niet aan alle activiteiten meedoen. Soms was ik gewoon te moe en had ik geen kracht meer.

De hele week heb ik mezelf gek zitten maken met het idee dat ik veel was afgevallen. Toen ik me na het kamp moest wegen, bleek dit niet zo te zijn en was ik zelfs een klein beetje aangekomen. Ergens was ik trots en opgelucht maar ik besefte me ook dat dit heel gek is. Ik heb de hele week sowieso veel te weinig gegeten en we zijn heel erg actief geweest. Iedere dag deden we spellen waarbij we veel moesten rennen, we hebben veel gelopen en eigenlijk hebben we bijna geen moment stil gezeten.

Gelijk kreeg ik stress omdat ik dus zelfs aankom terwijl ik mezelf uithonger en uitput.
Hier probeerde ik niet teveel aan te denken, want het bracht me wel weer een stukje verder naar mijn doel (mijn ouders doel). Mama was tevreden, maar zelf was ik de draad even helemaal kwijt. Hier heb ik natuurlijk niks over gezegd, want dat moet ik ook vertellen dat ik niet goed voor mezelf heb gezorgd tijdens het kamp. Ik liet alles voor wat het was en ging verder met mijn zomervakantie.

Afgelopen zondag moest ik me weer wegen en toen bleek ik veel afgevallen te zijn. Die had ik niet zien aankomen! Nu weeg ik opeens minder dan voor ik op kamp ging. Ik ben nu helemaal in de war! Afgelopen week at ik een stuk beter dan tijdens kamp en ik heb veel minder bewogen. Ook had ik na het kamp eerst drie dagen nodig om bij te komen. Misschien stond mijn lichaam tijdens het kamp in ‘overlevingsstand’ en deed die rust mij heel goed? Daar heb ik namelijk wel eens over gehoord.

Nog steeds weeg ik mezelf met mijn handen voor mijn ogen. Mama kijkt naar het getal en ze houdt het bij. Mama verstopt nog steeds iedere keer de weegschaal wanneer ik de kamer uit ben. Maar wat mama niet weet is dat ik hem een tijdje geleden gevonden heb. Ik werd onwijs gestrest omdat ik mijn gewicht niet wist. Toen ben ik gaan zoeken en eigenlijk had ik hem best snel weer gevonden.

Nu weeg ik mezelf dus stiekem wanneer mama en papa er niet zijn en eigenlijk voel ik me hier heel slecht over! Wat fout is dit! Ik schaam me ervoor en toch kan ik niet stoppen met mezelf wegen.

Misschien moet ik maar tegen mama zeggen dat ik er weer klaar voor ben om te kijken tijdens het weegmoment op de zondag. Ik hou iedereen nog steeds voor de gek en nog steeds lieg ik over veel teveel dingen. Terwijl we juist hadden afgesproken om eerlijk te zijn tegen elkaar.

 

Morgen ga ik met een paar vriendinnen naar de bioscoop. Vooraf gaan we eten bij de Mac Donalds. Dit doen we al een hele tijd zo, alleen het was al een eeuwen geleden dat ik mee ben geweest. Maar dit keer had ik spontaan ja gezegd toen ze me weer meevroegen. Met als gevolg dat ik hier nu al twee dagen non-stop mee bezig ben, dag en nacht…

“Wat moet ik bestellen bij de Mac? Hoeveel calorieën zitten er in een hamburger en moet ik er dan ook nog een milkshake bij nemen? Want dat doen de anderen vast wel.”

Tijdens de afgelopen dagen heb ik al minimaal tien keer op de website van Mac Donalds gekeken en dan eigenlijk alleen onder het kopje ‘voedingswaarden’. Er gaat echt een storm door mijn hoofd en ik blijf maar twijfelen over wat moet bestellen. Moet ik eigenlijk wel meegaan? Misschien is het beter dat ik thuisblijf.

 
Of moet ik een keertje gewoon sterk zijn en een mcChicken bestellen, net als vroeger?
Nu ik de website uit mijn hoofd ken, schrik ik ontzettend van al die getallen. Zoveel calorieën! Hoe durven mensen dit te eten.

Ik kan ook gewoon een kleine hamburger bestellen met een salade. Dat is toch wel genoeg? Wel ben ik bang dat de andere meiden opmerkingen gaan maken over wat ik bestel. Ooit was ik degene die altijd voorstelde om bij de Mac te eten. Die zonder na te denken en zonder moeite mijn hamburger, medium friet, milkshake naar binnen werkte, er van genoot en zelfs nog een McFlurry ging halen.

Nu denk ik dat ik nooit meer een McFlurry kan eten en het lijkt erop alsof ik langzaam gek aan het worden ben.

MIJN LEVEN WORDT BEHEERST DOOR DEZE KLOTE ZIEKTE, GODVERDOMME!

Waarom ben ik bang voor eten, dit slaat echt helemaal nergens op! Zelfs, wanneer een banaan iets groter is dan ‘normaal’, durf ik hem niet helemaal op te eten en gooi ik een stuk weg. Alles rond eten, aankomen en hoe dik ik mezelf nog steeds vind, beheerst mijn leven. En bij alles wat ik doe, denk ik eerst tien keer na of ik het wel verdien en mag van mezelf.

Ik snap mijn eigen emoties niet meer en ik snap al helemaal niet waarom alles zo moeilijk is. Ik ben aan het vluchten, aan het wegrennen voor mijn eigen angsten en de depressieve gedachten blijven maar erger en erger worden.

Bang om dik te worden, terwijl ik nooit dik geweest ben… Vluchten voor mijn emoties en gevoelens… ik wil verdwijnen… Ik wil een leven…Ik wil niet meer moeten overleven…

Waarom mag ik niet gewoon gelukkig zijn en waarom moet ik zo hard vechten. Al mijn kracht gebruiken tegen die stemmen, de stemmen in mijn hoofd.


 

Wil je op de hoogte blijven van al mijn dagboekverhalen en blogs?
Schrijf je hier in voor mijn nieuwsbrief en ik stuur jou 1 keer per week een update.

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.