#12 Dagboek: Op vakantie naar Griekenland samen met mijn eetstoornis. Deel 2.

Gepubliceerd op 1 september 2020 om 08:00

5 augustus 2011, vrijdag 

 

Vandaag is de laatste dag van de vakantie en ik zit niet lekker in mijn vel. Het duiveltje op mijn rechterschouder komt steeds meer naar de voorgrond en neemt mijn gedachten steeds vaker over. Hierdoor moet ik ook heel hard mijn best doen om redelijk te blijven tegen mama en papa.

Als het duiveltje erg op de voorgrond is, lijkt het wel alsof ik een heel ander persoon ben. Ik heb geen controle over mezelf en soms word ik boos over dingen die helemaal niet erg zijn. Op die momenten kan ik niet realistisch nadenken en volgens mij ben ik dan echt een onwijs lastig kind.

Nu zit ik alleen in de kamer en mama en papa zijn naar het strand. De uitslag van de zon zit overal en ik heb er veel last van. Iedere dag werd het erger en mijn armen en benen jeuken de hele dag door. Mama zegt dat het komt doordat ik zo mager ben. Omdat mijn lichaam de hele dag aan het overleven is, kan mijn lichaam zich niet meer goed aanpassen. Maar ik weet niet of dat klopt. Wel is dit het eerste jaar dat ik er last van heb, maar ja… het kan ook gewoon toeval zijn.

Door die uitslag is alles wel een stuk lastiger. Daarbij ziet het er ook niet uit. Ik zit helemaal onder de rode bulten en plekken. Stiekem ben ik best blij dat we morgen weer naar huis gaan. Maar ik ben bang dat dit vooral komt doordat ik terug ga naar de controle, naar mijn slechte gewoontes en mijn ritme. Als ik daaraan denk, dan zie ik er juist onwijs tegenop om weer naar huis te moeten en naar de thuisomgeving.

Het liefst vlucht ik, kom ik nooit meer thuis. Ga ik op zoek naar een plek waar ik me wel thuis voel. Ik blijf mezelf iedere keer vertellen dat ik dat niet kan. Ik moet de controle terug en mijn veilige routine. Op dit moment ben ik er zeker niet sterk genoeg voor en ik kan niet goed genoeg voor mezelf zorgen. Ik wil iedereen laten zien hoe sterk ik ben, maar als het erop aankomt, heb ik alles en iedereen om mij heen zo hard nodig…
 
Waarom kan ik niet gewoon een beslissing maken en waarom denk ik overal tien keer over na? Wat wil ik en wat is mijn keuze?

Deze hele vakantie heb ik niemand van thuis gesproken en dat was eigenlijk heel fijn!
Ik heb met niemand rekening hoeven te houden en dat scheelde een heleboel verspilling van energie. Ik liep ‘gewoon’ rond in mijn bikini over het strand en bij het zwembad. Ik droeg korte broeken en het lukte me om te bedenken dat al de mensen hier mij nooit meer gaan zien, en het dus niet belangrijk is wat ze van me denken.

Thuis ben ik altijd bezig met wat andere mensen vinden en daar trek ik me heel veel van aan. Ik pas me zelfs aan hun mening aan en praat met iedereen mee. Hier, op Kos, was ik alleen met mama en papa en eigenlijk zijn zij de enige mensen waarbij ik 100% op mijn gemak ben en mijn mening durf te geven.

Natuurlijk hebben we discussies en ik word er helemaal gek van dat ze minimaal drie keer per maaltijd vragen of ik wel genoeg heb gegeten. Iedere maaltijd doe ik zo hard mijn best om het gezellig te houden maar het commentaar werkt vaak averechts. De strijd in mijn hoofd word heftiger en ik voel spanning ontstaan. Daardoor ontstaat er een soort knoop in mijn maag en wordt eten lastiger.

Mama en ik hebben afgesproken dat we vandaag allebei een taartje nemen als toetje. De hele week zit ik al naar de toetjes te kijken, maar ik loop er iedere keer met een grote boog omheen. Een taartje als toetje is wel echt een hele grote stap, maar ik ga het gewoon doen! Het is de laatste avond van de vakantie en als ik nu geen taartje eet, ga ik het waarschijnlijk nooit doen.

De afscheidsbrief voor de eetstoornis zit nog steeds veilig achterin mijn dagboek en daar blijft hij voorlopig zitten. Ik kan het niet, nu nog niet. Het duiveltje is veel te sterk en het duiveltje wint nog steeds iedere dag. Nog steeds ben ik Nancy met de eetstoornis en niet gewoon Nancy.

De weg naar mezelf is een stuk langer dan ik had gehoopt. Toen ik een paar maanden geleden besloot om de strijd aan te gaan, dacht ik dat ik nu ongeveer wel weer normaal kon doen. Maar ik ben ik nog niet veel opgeschoten en daar baal ik van. Maar… alles op zijn tijd en het is nu blijkbaar nog niet het juiste moment.

De vakantie is bijna voorbij en ik besef dat ik niet genoeg heb genoten. Dit had DE vakantie moeten zijn. De vakantie waarom ik ging aankomen en waarom ik koos om te herstellen. Maar op het moment voelt het alsof ik heb gefaald. Alsof ik het heb verpest voor mezelf, maar ook voor mama en papa. Ook hun vakantie was een stuk minder ontspannen door mij.

Als ik deze vakantie vergelijk met de vorige vakantie in Griekenland, twee jaar geleden, dan kan ik niet geloven dat ik zo ben veranderd in de tussentijd. Twee jaar geleden waren de taartjes en toetjes het eerste waar ik voor ging bij het lopend buffet. Ook dronk ik de hele dag door lekkere drankjes bij het zwembad. Zonder erbij na te denken dat er misschien een heleboel suikers in konden zitten. Ook lukte het me prima om even in het zwembad te springen en daarna een uurtje rustig op mijn bedje te lezen/zonnen. Waar is die Nancy gebleven?

Ondanks dat ik toen ook al onzeker was over alles, was ik helemaal niet bezig met het aantal calorieën, ‘slechte’ en ‘goede’ voeding en hoeveel ik per dag moest bewegen. Ik kon gewoon genieten van de vakantie en het boeide met niet of ik wel of niet was aangekomen bij thuiskomst.

 
Vanavond ga ik proberen toch nog even te genieten van alles hier. Nu ik het opschrijf en een afspraak maak met mezelf, is het hopelijk allemaal iets makkelijker om uit te voeren.
Vanavond ga ik niet op het bord van mama en papa kijken en ik ga een taartje eten  zonder me schuldig te voelen. Ook ga ik niet compenseren en alles eten wat ik wil.

Morgen als we thuiskomen, ga ik ook gewoon weer mijn eetlijst oppakken en ga ik het volhouden. Deze vakantie heb ik veel in bikini doorgebracht, maar ik was niet echt op mijn gemak. Mama heeft veel foto’s gemaakt, en als ik die terug zie word ik er nog steeds verdrietig van. Nog steeds zie ik mezelf een stuk minder mager in de spiegel dan op foto’s…


Wil je op de hoogte blijven van al mijn dagboekverhalen en blogs?
Schrijf je hier in voor mijn nieuwsbrief en ik stuur jou 1 keer per week een update.

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.

Maak jouw eigen website met JouwWeb