#13 Dagboek: Back to school

Gepubliceerd op 8 september 2020 om 08:30

18 augustus 2011, donderdag 

De zomervakantie is bijna voorbij. Over drie dagen moet ik naar een nieuwe school, met een heleboel nieuwe kinderen, leerkrachten en andere vakken. Ik ga naar de derde van het VMBO en krijg daar vakken die meer op de praktijk gericht zijn, zoals zorg en welzijn. Dit vak krijg ik dan drie keer per week met een blok van vier uur achter elkaar. Ik weet nog niet helemaal wat het gaat inhouden, maar hopelijk is het beter dan alle theoretische vakken.

Ik ben zenuwachtig, want de meeste kinderen uit mijn nieuwe klas ken ik niet. Wel weet ik dat er maar één jongen in mijn klas zit, en dat maakt me alleen maar nog nerveuzer. Zoveel meiden onder elkaar, dat kan nooit goed gaan…

Het zou wel fijn zijn als ik met minimaal één iemand uit mijn klas een betere band ga krijgen. Gewoon één vriendin, is dat teveel gevraagd?

Afgelopen weken denk ik veel na over wat ik wil doen. Ik kwam tot de conclusie dat ik graag opnieuw wil beginnen. Bijna niemand uit mijn nieuwe klas kent mij en ze weten dus ook niet van mijn eetstoornis. Laat dit alsjeblieft zo blijven! Ik ga weer meedoen met schoolgym, er is geen speciale zachte stoel meer voor mij en ik ben wie ik ben. Hopen dat het steeds beter met me blijft gaan en dat ik sterk genoeg ben om het allemaal vol te houden.

Een paar meiden uit mijn klas ken ik van vorig jaar, zij weten natuurlijk wel van mijn eetstoornis. Maar ik heb ze de hele zomer niet gesproken en dus zijn ze het misschien wel vergeten. Hopen dat ze niet over mij gaan roddelen of erover beginnen tegen mij.

Gelukkig was mijn zomervakantie nog best fijn. De vakantie op Kos hebben we goed afgesloten met een taartje. Het is me gelukt om ervan te kunnen genieten, ondanks dat er nog steeds een onwijze tweestrijd is in mijn hoofd.

Toen we thuiskwamen moest ik natuurlijk gelijk wegen van mama, gelukkig was ik een klein beetje aangekomen. Helaas vond mama dat het niet genoeg was maar ik ben allang ‘blij’ dat ik niet ben afgevallen.

Sinds een paar weken heb ik ook weer wat meer energie om me goed aan te kleden en wat make-up op te doen. Hierdoor gaat het me alleen maar nog steeds meer storen dat ik niet mag shoppen. Het aankomen gaat zo langzaam, dat het voorlopig ook niet gaat lukken om op het gewicht te komen dat ik met mama heb afgesproken.

ik ben onzeker omdat ik in mijn oude, veel te grote, broeken loop en ik lig nachten wakker met gedachten over wat andere mensen ervan vinden. Hoe gaan de meiden op mijn nieuwe school straks reageren?  Wat moet ik zeggen als ze me vragen waarom ik altijd in dezelfde oude kleding loop?

Misschien maak ik het allemaal erger dan het daadwerkelijk is en is het een excuus om zelfmedelijden te kunnen hebben. Ik heb er tenslotte zelf mee ingestemd dat ik geen nieuwe kleding mag kopen en het is wel een motivatie. “Gewoon doorzetten en niet zo miepen”,’ gaat er door mijn hoofd. Ik weet alleen niet of dit nou het engeltje op mijn linkerschouder of het duiveltje op mijn rechterschouder is.

Soms vind ik mezelf een grote aansteller en bedenk ik me dat ik weer ‘gewoon’ normaal moet gaan eten en mijn leven weer oppakken. Maar zodra ik weer aan tafel moet, neemt  het duiveltje weer de overhand en kan ik niet meer goed nadenken. Ook wanneer er iets gebeurd waar ik geen controle over heb, krijg ik een error en ben ik gelijk een heel ander persoon.

Soms kan ik langer dan een uur huilen over een stukje vlees dat ik niet wil eten omdat ik bang ben dat ik er dik van word.

Het is logisch dat andere mensen mij niet begrijpen. Ik begrijp mezelf steeds vaker ook niet meer en dat raakt me onwijs. Het is alsof ik steeds verder weg raak van mezelf. Sinds een paar weken gaat het eten wel steeds een klein stukje beter maar het ergste zijn mijn gedachten en emoties.

Alles voelt nog lang niet goed en in mijn hoofd wordt alles een steeds groter slagveld. Dit durf ik niet tegen mama en papa te vertellen, want ze zijn juist zo blij dat ik weet eet.

We hebben de professionele hulp afgezegd, om we het met eerst met zijn allen gingen proberen. Maar het engeltje op mijn linkerschouder vertelt me dat het nu misschien wel echt tijd wordt om hulp in te schakelen. Ik weet nu dat ik een probleem heb en ik weet niet wat ik met al mijn gedachten en emoties aan moet.

Helaas is het duiveltje veel te dominant en lukt het me niet om erover te praten met mama en papa. Het duiveltje vertelt me dat ik me aanstel en dat ik niet zo moet zeuren.

Tegenwoordig ga ik iedere week mee als mama boodschappen gaat doen. Zo weet ik precies wat we iedere dag van de week eten. En ondanks dat het ook best wel gezellig is om met mama boodschappen te doen, is het erg vermoeiend. Maar toch moet ik mee van mezelf!

In de zomervakantie was ik juist blij om even het huis uit te zijn, maar als ik straks weer naar school moet, worden de vrijdagen vast heel erg stressvol. Iedere vrijdag hopen dat mama nog geen boodschappen heeft gedaan als ik uit school kom. Dan snel alles uitrekenen en plannen qua calorieën. En natuurlijk moet ik ook de zware tassen tillen. Als we dan terug zijn, moet ik me snel omkleden en om naar te gaan dansen. Wat zou het lekker zijn om gewoon op de bank te kunnen ploffen, mijn energie te kunnen sparen voor het dansen en ´s avonds gewoon te zien wat de pot schaft.

Mijn gedachten blijven overuren draaien en ik ben bang dat mensen mij raar gaan aankijken omdat ik mijn eetlijst ook gewoon op school moet eten. Vier boterhammen in de lunchpauze, en nog veel meer. Misschien moet ik op school toch maar vertellen over mijn eetstoornis. Of misschien alleen aan mijn klas. Ik moet er echt nog even goed over nadenken, want mijn gedachten veranderen op het moment iedere minuut…

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.