#21 Dagboek: Mijn grootste motivatie om door te gaan.

Gepubliceerd op 3 november 2020 om 08:00

19 april 2012, donderdag 

Mama is twee weken in Tanzania voor haar werk. Gelukkig kunnen we af en toe bellen en dan vertelt ze me de mooiste verhalen over het land, de mensen, de cultuur en de natuur. Ze maakt me jaloers met al die verhalen en het laat me beseffen dat het in Afrika echt heel anders is dan hier.

Het lijkt me geweldig om, wanneer ik me beter voel, een maand naar Afrika te gaan om daar vrijwilligerswerk te doen op een school of in ieder geval te werken met de  kindjes daar.

Eigenlijk is het best grappig dat dit een droom is van mij, want ik ben nooit echt heel erg gek geweest op kinderen. Ook wil ik nooit met kindjes werken. Alleen, iedere keer als ik de kindjes uit Afrika voorbij zie komen, wil ik niets liever dan die kant opgaan om die kindjes liefde te geven.

Al een langere tijd denk ik erover om te gaan werken met doelen. Ik merk ik dat het heel deprimerend is omdat ik gewoon geen toekomstplan of -doel heb. Hoe mooi zou het zijn als ik na deze hele rotperiode kan laten zien hoe goed het met me gaat. Dat ik aan mezelf en aan anderen kan bewijzen dat je van deze rotziekte af kan komen. Gaat dit me genoeg doorzettingsvermogen geven om door te gaan?

Nu mama in Tanzania zit, zijn papa en ik vaak samen thuis. De laatste tijd is papa wat meer op zijn gezondheid aan het letten en het lijkt erop dat papa en ik hierdoor dichter naar elkaar toe aan het groeien zijn. Iedere avond kook ik voor ons en we laten nu dagelijks Jack (onze hond) samen uit. Een tijdje geleden spraken papa en ik elkaar bijna nooit op een ‘normale’ manier. Ik was altijd dwars en daardoor hadden we eigenlijk altijd alleen maar ruzie.

Tijdens het uitlaten van Jack hebben we nu de beste gesprekken over van veel onderwerpen en we lachen veel. Het doet me goed dat de band tussen papa en mij steeds beter aan het worden is. Het is voor mij een stap in de goede richting en ook merk ik dat papa zich beter voelt de laatste tijd.

Nog steeds snapt papa helemaal niks van mijn eetstoornis en hij vraagt me nog regelmatig waarom het me niet gewoon lukt om te eten. Maar doordat we nu zo goed met elkaar kunnen praten, merk ik dat ik weer wat meer vertrouwen win bij papa. Hij heeft er wat meer begrip voor gekregen, wat het voor mij ook makkelijker maakt om thuis  mijn gevoelens te uiten.

Zo goed als het nu gaat tussen papa en mij, zo slecht is de band met mezelf. De laatste tijd heb ik vaak onwijze buikpijn. Het lukte me afgelopen week zelfs niet om een paar dagen achter elkaar naar school te gaan. Hierdoor gaat het eten ook erg slecht en ik merk dat ik lichamelijk achteruit ga.

Op school zijn er een paar meiden uit de klas die zich veel te veel met anderen willen bemoeien en daardoor krijg ik vaak nare opmerkingen naar mijn hoofd. Ik probeer ze te negeren, want ik heb helemaal geen zin om een discussie aan te gaan met hun. Helaas krijg ik negen van de tien keer een heftige snauw terug en er zijn helaas ook weinig meiden die het voor mij opnemen. Het lijkt erop alsof de spanningen op school alleen maar steeds erger worden.

Iedere dag sta ik alleen en ik ben er echt helemaal klaar mee. Ik haat school!

Mijn depressiegedachten zijn erg aanwezig. Ik ben bijna nooit meer vrolijk en ondanks dat ik dacht dat het na de wintersport wel weer steeds beter begon te gaan, ben ik nu weer helemaal teruggezakt. Niets is meer goed, het lukt me niet om positief te denken en ik kan niet eens meer een glimlach op mijn gezicht krijgen.

Ik voel me eenzaam. Iedere dag heb ik pijn in mijn lichaam en het enige wat ik van mensen om me heen te horen krijg, is dat het wel weer over gaat.

Ook loop ik al weken bij de fysio. Voor mijn nek, omdat ik gevallen ben tijdens de wintersport. Iedere week moeten ze het weer los maken, wat gelukkig even helpt. Het voelt alsof mijn hele nek en rug de hele dag onder spanning staan en iedere avond, als ik in bed ga liggen, voel ik pas hoeveel pijn ik echt heb.

Tegenwoordig beweeg ik nog steeds meer dan gemiddeld, maar lang niet meer zo schrikbarend veel als een tijd geleden. Mijn lichaam trekt het niet meer en ik zit dus grotendeels van de dag op de bank. Het liefst onder een dekentje, want ik heb het altijd koud.

Volgens mij kan ik steeds minder hebben. Steeds meer dingen doen pijn en steeds vaker moet ik rusten. Het voelt alsof mijn lichaam me langzaam in de steek begint te laten. Het zou fijn zijn als er een keer iets positiefs ging gebeuren als het over mijn lichaam gaat…


Wil je op de hoogte blijven van al mijn dagboekverhalen en blogs?
Schrijf je hier in voor mijn nieuwsbrief en ik stuur jou 1 keer per week een update.

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.