#22 Dagboek: Ik zet door voor oma, omdat oma had gewild dat het goed met me gaat.

Gepubliceerd op 10 november 2020 om 08:00

13 juni 2012, woensdag 

Het is alweer even geleden dat ik voor de laatste keer in je heb geschreven. Dit omdat ik de energie niet had om te schrijven. De laatste weken heb ik zoveel frustraties en verdriet. Het aankomen lukt me niet en eigenlijk val ik alleen maar weer langzaam af. En ook in de familie spelen nu genoeg uitdagingen. Iedere keer word ik weer getest en het lijkt erop dat het leven alleen maar lastiger en lastiger wordt.

Twee weken geleden bleek dat oma, de moeder van mama ongeneselijk ziek was. Ze belandde in het ziekenhuis en op dit moment ligt ze alweer een week in het hospice te wachten op de dood. Het kan nu ieder moment gebeuren. Dat is zo´n naar idee. Het is allemaal zo verdrietig.

Soms verbaas ik me erover hoe sterk een mensenlichaam kan zijn. De artsen hadden niet verwacht dat oma nog zo lang zou leven. En je ziet haar ook echt vechten en pijn hebben.

Zelf ben ik één keer mee geweest naar oma om afscheid te nemen en het gevoel dat ik toen had, kan ik niet zo makkelijk beschrijven. Het was oma niet meer zoals ik haar me kan herinneren. Maar oma vond het heel fijn om haar kleinkinderen nog één laatste keer te hebben gezien.

Helaas word de hele gebeurtenis nog verdrietiger. Ook de oom van mama kan ieder moment overlijden. Iedereen is op dit moment zo machteloos en ik voel het verdriet bij mama en de familie heel erg sterk. Ook ik heb er slapeloze nachten van.

Het bracht me in gedachten terug naar vroeger. De laatste dagen komen er veel jeugdherinneringen naar boven. Gelukkig zijn het voornamelijk positieve momenten. Als klein meisje kwam ik samen met mama bijna iedere woensdagmiddag bij oma om te lunchen. Iedere keer weer als we binnenkwamen rook het naar vers gemaakte groentesoep en zelfgemaakt brood.

Die geuren gaan nu regelmatig door mijn neus en als ik mijn ogen sluit ben ik weer heel even terug in de tijd. De kleine Nancy die zo genoot van het heerlijke brood en de soep.
Oma vertelde me altijd dat ze er zo van genoot dat ik zo lekker (veel) kon eten. Na het eten speelden dan nog een potje rummikub met zijn drieën.

Deze herinneringen geven me kracht. Het lukt me om best sterk te blijven en het lukt me om, wat op mijn eetlijst staat, te blijven eten. Ook al ben ik onwijs verdrietig en heb ik de hele dag een brok in mijn keel. Het verbaast me dat ik geen gigantische terugval heb in het eten, en dat maakt me stiekem toch een beetje trots.

Oma had ook niks anders gewild dan dat het goed met me gaat en dus doe ik het nu allemaal voor haar.

Het is soms zo gek dat het leven gewoon doorgaat, naast deze nare situatie. Op school zit ik nu nog minder op mijn plek en het voelt alsof alles langs me heen gaat. Als ik andere mensen zie en hoor lachen, maakt het me eigenlijk alleen maar nog verdrietiger.


Gelukkig zit het schooljaar er bijna op. Nog maar een paar weekjes volhouden en dan is het zomervakantie. Dan heb ik dit schooljaar weer overleefd en kan het aftellen echt gaan beginnen. Volgend jaar zit ik in mijn examenjaar van het VMBO, dus dat wordt gelukkig een korter jaar.

Er staan voor de zomervakantie ook al een paar leuke dingen op de planning. Met de scouting gaan we eindelijk op kamp naar Frankrijk. Dit is het kamp waar we met zijn allen al vijf jaar naar uitkijken. We gaan tien dagen lang kamperen en allemaal leuke dingen doen.

Wel bedacht ik me afgelopen week dat ik er onwijs van baal dat ik nu een eetstoornis heb. Op dit soort momenten realiseer ik me maar al te goed hoe erg de eetstoornis mijn leven beïnvloedt. Zonder die rotziekte was dit kamp sowieso onvergetelijk geworden.
Maar nu laat ik het afhangen door zaken als het weer en het eten wat we gaan krijgen.

Al weken maak ik me druk over dingen die kunnen gebeuren tijdens dit kamp: wat nou als het eten niet lekker en gezond is, wat nou het koud is, wat nou als ik het niet vol kan houden? En nog veel meer van dit soort vragen blijven maar door mijn hoofd gaan.

Natuurlijk ga ik mijn best doen om er een onvergetelijk kamp van te maken. Dit kamp moet ik zien als een doel om juist nu door te gaan zetten. In deze moeilijke tijd, moet dit kamp juist mijn lichtpuntje zijn. Blijf sterk, hou vol en maak je niet zoveel zorgen!


Wil je op de hoogte blijven van al mijn dagboekverhalen en blogs?
Schrijf je hier in voor mijn nieuwsbrief en ik stuur jou 1 keer per week een update.

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.