#23 Dagboek: Een heleboel uitdagingen tegelijk.

Gepubliceerd op 17 november 2020 om 08:00

29 juni 2012, vrijdag

Ik voel me leeg en daarbij gebeuren er een heleboel dingen op dit moment. Vandaag is de eerste dag van de zomervakantie en het voelt alsof ik deze zeven weken, vrij van school, heel goed kan gebruiken. Het voelt alsof ik vier dagen non-stop kan slapen.

Op 14 juni is oma overleden en diezelfde dag kregen we het bericht dat ook de oom van mama is overleden. Er zat ongeveer zes uur tussen en dit was heftig en bijzonder tegelijkertijd. Allebei waren ze al een tijdje aan het vechten en ze hebben tegelijk besloten dat het goed is zo.

Op 20 juni is de oom van mama gecremeerd en oma de dag daarna. Het waren twee heftige dagen achter elkaar en we wisten allemaal niet zo goed hoe we ons voelden. Het is beter zo maar toch is het een groot gemis. Allebei de crematies waren erg mooi en het voelde als een goed afscheid.

De sfeer thuis is de laatste dagen een beetje om te snijden, maar dit is logisch. We zitten allemaal even niet zo lekker in onze vel en dit geeft een negatieve energie. Afgelopen weken waren behoorlijk gek en we zijn allemaal erg moe. Wel merk ik dat, naarmate er meet tijd overheen gaat, alles weer iets fijner begint te worden.

Mijn lontje is nog wel erg kort en daardoor ben ik erg prikkelbaar. Vaak schrik ik van mijn eigen reactie als iemand iets aan mij vraagt. Zo snel geïrriteerd en zulke kattige antwoorden… Hopelijk kan ik dit gauw weer beter maken, want ik ben mezelf helemaal niet meer.

Er is een lichtpuntje, het me lukt om mijn gewicht stabiel te houden. Het was zelfs genoeg om weer te mogen shoppen. Iedere dag zie ik dat getal op de weegschaal staan en ondanks dat ik hierdoor mama en papa een stukje meer opgelucht maak, voelt  het voor mij alsof ik klaar ben. Alsof ik nu niet meer aan hoef te komen. Dit was het gewicht dat we hadden afgesproken, en nu is het klaar, toch? 

Nog steeds volg ik mijn eetlijst, omdat het me niet lukt om op gevoel te eten. Ik denk dat ik het niet eens wil. Als ik afwijk van mijn eetlijst, eet ik altijd minder. Hoeveel die lijst ook mijn neus uitkomt, ik wil niet weer een terugval krijgen. En dus heb ik besloten om die lijst nog maar een tijdje te blijven volgen. Dit is nu mijn houvast.

 

Er komen een heleboel leuke dingen aan in deze vakantie, over een week ga ik al op scoutingkamp naar Frankrijk. Ik heb geaccepteerd dat het niet goed met me gaat, maar dat ik degene ben die ervoor zorgt dat het niet nog slechter gaat zijn.

Nog steeds heb ’s nachts paniekaanvallen, waarbij ik helemaal bezweet wakker word. Nog steeds beheerst de eetstoornis ongeveer 70% van mijn dag, nog steeds heb ik een heleboel angst voor de gekste dingen. Mijn leven is er in de afgelopen jaren nog niet leuker op geworden, alleen ben ik nu wel 10 kilo zwaarder. De tweestrijd over het gewicht wat ik net heb bereikt is heel erg aanwezig.

Het is allemaal zo lastig…  Als ik ’s avonds in bed lig voel ik dat mijn buik opgeblazen is.
Als ik een strak tuitje aan heb zien de mensen hoe ik eruit zie. En dat vind ik moeilijk.
Zelf weet ik niet meer wat de waarheid is. Hou ik mezelf voor de gek? Als ik in de spiegel kijk, zie ik er voor mijn idee prima uit. Helemaal niet zo mager als sommige mensen mij vertellen. Het zit nog steeds niet goed tussen mijn oren, mentaal ben ik nog maar zo weinig vooruit gegaan. Het is tijd dat ook daar verandering in gaat komen.

Waarom ben ik niet blij met mezelf? Waarom is het nooit goed genoeg? Wat moet er nog veranderen voordat ik wel blij kan en mag zijn?

Er zit zoveel spanning in mijn lijf. Mijn hoofd zit vol met gedachten en mijn spieren staan dag en nacht gespannen. Van de week vroeg de fysio of ik mijn buik kon ontspannen. Mijn eerste reactie was dat ik ontspannen was, maar al gauw besefte ik me dat ik mijn buik aangespannen had…

De hele dag beweeg ik met mijn handen en voeten. Ik mag niet moe zijn van mezelf en als ik dan even ‘rustig’ ga zitten, heb ik blijkbaar nog steeds mijn spieren aangespannen. Om mijn schuldgevoel kleiner te maken.

Het is een dwang. Ik moet bewegen, ik moet iets doen zodat ik calorieën verbrand, ik mag niet ontspannen. Zodra ik dat doe, komen de meest nare gedachten omhoog. Gedachten waarmee ik mezelf straf. Dingen die kunnen gebeuren als ik me niet aan ‘de regels’ houd.

Als ik beweeg hoef ik niet na te denken over hoe ongelukkig ik ben, en dit is ook de reden waarom ik niet graag stilzit. Het is een vorm van ontspanning, die me op een hele korte termijn even een goed gevoel geeft.

Nog steeds is het in mijn hoofd een grote warboel en nog steeds kan ik dit met niemand delen. Dit zorgt voor nog meer frustraties. Veel mensen denken dat ik al een heel eind ben in het herstelproces van mijn eetstoornis, maar ik zit er middenin.

Ik ben bang dat ik nog jarenlang moet strijden, en dit maakt me alleen nog maar verdrietiger.


Wil je op de hoogte blijven van al mijn dagboekverhalen en blogs?
Schrijf je hier in voor mijn nieuwsbrief en ik stuur jou 1 keer per week een update.

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.

Maak jouw eigen website met JouwWeb