nancy van den berg

WAT ALS. Je hoort het vast regelmatig, en je zegt het vast ook regelmatig: Wat als… Wat als er geen Corona was geweest.Wat als we niet zo’n mooie zomer hadden gehad.Wat als alles beter onder controle was geweest.We kunnen overal  ‘wat als’ voor plakken. Maar het mooie is, je weet niet wat ‘wat als’ gaat veranderen. Je weet niet hoe je leven eruit had gezien als Corona er niet was geweest. En je weet al helemaal niet of je leven nou echt beter was geweest zonder Corona, we vinden namelijk altijd wel iets wat ons leven moeilijk maakt. En daar ga je ook nooit achter komen!Corona is er, en we moeten het er mee doen. Het is zoals het is! Natuurlijk is het niet leuk en ja, ook ik ben wel eens bang. Dan zie ik het even niet meer zitten en wil ik niets liever dan vluchten naar een onbewoond eiland. Direct nadat ik de knoop had doorgehakt om te gaan werken als zzp’er, een eigen bedrijfje beginnen, werden de Corona-maatregelen weer strenger. Ik had het toen net helemaal voor elkaar; ik had een baantje gevonden in een lunchroom, voor twee dagen per week. Die baan zou mijn houvast worden bij de opbouw van mijn eigen bedrijfje, een kleine zekerheid voor inkomsten iedere maand. Maar toen ging de horeca weer dicht en dus is daar geen werk meer voor mij…

Daar heb je hem weer… Angst!Doordat ik angst had, stelde ik het maken van mijn eigen website maanden uit. Ondanks dat ik al een hele tijd die droom had om mijn website te beginnen, lukte het me steeds weer excuses te verzinnen  om (nog) maar niet te hoeven beginnen: het kost teveel tijd, het gaat me geld kosten, zitten mensen wel op mijn verhaal te wachten, ik kan helemaal niet met computers en websites omgaan… Het was zoveel veiliger om gewoon niet te beginnen aan deze droom. Toen ik eindelijk, door een gesprek met een goede vriend, de knoop doorhakte om toch te beginnen, besefte ik me dat angst me in de weg had gezeten. Nu was het juiste moment daar en ik heb deze angst doorbroken. Nog iedere dag ben ik heel trots op mijn eigen website. En ondanks dat het niet iedere dag even makkelijk gaat, kan ik zeggen: “Het is me gelukt!” Sinds een tijdje heb ik nog een droom:  mijn eigen baas zijn, dus werken als zzp’er.  (personal) Yogalessen en (personal) trainingen geven, en vooral niet meer te veel uren maken als ‘schoonmaker’ in een gym. Ook voor deze droom had ik steeds weer nieuwe excuses: zo zou ik eerst mijn 500-uurs yoga-opleiding in Thailand moeten doen. Maar ja, Corona zorgt ervoor dat we niet kunnen reizen… En zo waren er nog meer excuses: ik voel dat ik hier nog niet klaar voor ben, ik ben super dyslectisch en kan echt helemaal niet overweg met al die cijfertjes, ik ga zeker niet genoeg verdienen, er zijn zoveel mensen die voor zichzelf beginnen op het moment, hier kom ik nooit tussen.  Ondertussen ben ik al een half jaar aan het solliciteren en de banenmarkt is echt helemaal ruk! Je voelt waarschijnlijk al waar dit naartoe gaat… Het is hoog tijd om weer uit mijn comfortzone te stappen! Niet geschoten is altijd mis. En nadat er een paar oud-klanten naar me toe kwamen met de vraag wanneer en waar ik weer les zou gaan geven, bedacht ik me dat het nu een goed moment is om voor mezelf te beginnen. Als ik te lang wacht, dan raak ik mijn naam kwijt. Dan ben ik er te lang uit geweest en wordt het steeds lastiger om klanten te vinden. Het is tijd om uit mijn veilige kamertje te komen. Werkloos zijn heeft lang genoeg geduurd! Altijd wil ik die ‘independent woman’ zijn. Dus laat ik mezelf ook deze keer zien dat ik mijn dromen waar kan maken. Ook deze keer vecht ik weer voor mijn plek in de maatschappij. Ik ga doen waar ik goed in ben: mensen helpen, ze een goed gevoel geven en lessen geven. Vaak zeiden mensen tegen mij: “oh, je bent nog jong, je hebt nog tijd zat!” Maar als ik dit blijf zeggen, dan ben ik opeens jaren verder en heb ik nog steeds niks bereikt. 24 is een mooie leeftijd om te starten en dit is precies wat ik ga doen!Doel: 2 januari starten met een groep mensen die hun goede voornemens willen omzetten in daden. Blijvend gedragsverandering toepassen doormiddel van yoga, training of een combinatie hiervan. Het geluk wat ik voel overbrengen naar zoveel mogelijk mensen. Samen knallen om jou doelen te behalen, of dit nou aankomen, afvallen, gelukkig worden of stabiel blijven is. 2 januari is mijn coaching programma af en ben ik mijn eigen baas!Nu is trainen met mij al eerder mogelijk! Ook ga ik snel beginnen met yogalessen geven in sportscholen en ik zal zo snel mogelijk losse personal trainingen gaan aanbieden. 

DRUK ZIJN “Hey, hoe gaat het met je?” “Druk!”

De zomer is nu echt voorbij. We zitten alweer in oktober en ik heb geprobeerd zo lang mogelijk van de zomerzon te genieten. Op de laatste dag van de zomer ben ik de hele middag en avond op het strand geweest. Het was al helemaal donker en megakoud toen ik me bedacht dat ik beter naar huis kon gaan. Accepteren dat de herfst eraan komt en dat de zomer vanzelf weer terug komt. Geduld hebben en genieten van andere dingen in het moment. Dit klinkt allemaal een beetje dramatisch, maar ik ben nog steeds gewoon de blije Nancy die ik de hele zomer was, hoor. Haha. De zon, warmte en buiten zijn, zijn gewoon dingen die bij mij passen en waar ik mijn energie vandaan haal.Jullie weten het nu allemaal wel… Mijn zomer was echt geweldig! Nog veel denk ik terug aan de dingen die zijn gebeurd en soms betrap ik mezelf erop dat ik dan opeens (in het openbaar) hardop aan het lachen ben. Als ik nu naar buiten kijken en de regen hoor vallen, kunnen al die mooie herinneringen me ook heimwee geven naar de zomer. Ik merk dat ik het een stuk makkelijker vind om vrolijk is zijn wanneer de zon schijnt. Maar natuurlijk besef ik me ook heel goed dat er zonder regen geen bloemen zijn. Het is zeker ook weer fijn om lekker op mijn bank te ploffen en een filmpje aan te zetten met een dekentje over me heen. Nu kwam ik op een heel goed idee om de positieve vibes van afgelopen zomer een klein beetje vast te houden. We hebben een heleboel foto´s gemaakt en in eerste instantie dacht ik eraan om een fotoboek te maken. Maar toen bedacht ik me dat ik daar vast niet iedere dag in ga kijken. En zo kwam ik op het idee om er een verjaardagskalender van te maken. Omdat ik ook nogal eens verjaardagen vergeet, is dit een hele mooie combinatie. Ik kijk nu iedere dag even op de kalender of er iemand jarig is en denk ik even terug aan de heerlijke, warme zomer met een heleboel lieve mensen die ik heb mogen leren kennen. Deze kalender heb ik gemaakt bij studentendrukwerk. Ook hebben ze een heleboel andere producten zoals deze canvas met lijst, wat een stoere look geeft aan jou favoriete foto. Voor mijn lezer heb ik een kortingscode kunnen regelen. Voer bij het afrekenen de code ' b72c54bb5b694dd ' in en je krijgt 10% korting op het totaal bedrag. 

Motivatie Wat is jouw motivatie? Waarom sta jij iedere ochtend op? Waarom doe jij de dingen die je op dit moment doet? Ziet jouw leven er op dit moment uit zoals je dat wilt, ben je tevreden?Regelmatig vragen mensen aan mij hoe het komt dat ik zoveel doorzettingsvermogen heb. Waarom ik zo gemotiveerd en enthousiast ben en iedere keer weer verder kom in de dingen die ik doe. Als ik dan vertel dat ik iedere ochtend vroeg opsta om mijn dag met yoga te beginnen, haken er al mensen af en sommigen verklaren me voor gek. Wel vinden ze het knap van me dat ik dit zo doe. En omdat ik daarbij ook nog erg nieuwsgierig ben, heb ik het woord ‘motivatie’ opgezocht op internet. Want wat is motivatie nou eigenlijk? Ik vond super interessante antwoorden op deze vraag. Op Wikipedia staat alles tot in de puntjes uitgelegd. In deze blog wil ik vooral ingaan op de behoeften en verwachtingen van het onderwerp motivatie. Waarom is iemand gemotiveerd? Volgens verschillende wetenschappers hebben mensen altijd wel ergens behoefte aan. Hieruit ontstaat motivatie om deze behoefte(n) waar te maken. Volgens theorieën hebben alle mensen basisbehoeften, zoals eten en veiligheid. Zodra aan deze behoeften is voldaan, gaan we streven naar bijvoorbeeld erkenning en zelfverwezenlijking. Onze motivatie wordt sterk beïnvloed door verwachtingen die we over onszelf hebben. Je zal minder gemotiveerd zijn als je jezelf blijft vertellen dat je iets toch niet kan. De invloed van verwachtingen op motivatie is uitgewerkt in verschillende theorieën. Zelfeffectiviteit Zelfeffectiviteit is het vertrouwen hebben in jezelf. Om met jouw talent ervoor te zorgen dat je omgeving succes heeft. Dit is een belangrijk onderdeel bij motivatie. Je bent sneller gemotiveerd om iets te doen als je het idee hebt dat je beschikt over de dingen die nodig zijn om het uit te voeren. Zelfeffectiviteit heeft op veel vlakken invloed als het gaat om motivatie. VerwachtingstheorieVolgens de verwachtingstheorie hangt de sterkte van motivatie voor de dingen die wij doen af van drie factoren: verwachting, instrumentaliteit en valentie (je eigen basisbehoefte). Wanneer je de keuze hebt tussen verschillende dingen om te doen, zal je altijd kiezen voor de optie met de grootste motivatiesterkte. Hoogleraar Victor Vroom schreef over de verwachtingstheorie. Zelf vond ik dit een heel interessant artikel.  Fantasie Dit vind ik persoonlijk het meest leuke stuk van de blog. Als je een doel wilt behalen, zal het vaak zo zijn dat je een fantasie hebt over dit doel: “het zou mooi zijn als…”

ONZEKERHEIDNiet alleen tijdens mijn eetstoornis maar ook al ver daarvoor, wilde ik er maar al te graag bij horen. Als iemand in mijn directe omgeving zei: “we moeten naar links”, en ik dacht: “nee, het moet rechts zijn”, dan gingen we toch naar links. Ik liet niet eens weten dat ik dacht dat we naar rechts zouden moeten. Ik was bang voor hoe er gereageerd zou worden, bang dat ik betweterig over zou komen en vooral… dat ik niet leuk gevonden zou worden. Tijdens mijn eetstoornis werd dit allemaal nog een stukje erger. Vertellen dat het niet goed met me ging, was een hele grote stap. Juist ook omdat alles met ups en downs kwam en ik mezelf al snel een aansteller vond. Bang voor reacties als: “daar heb je haar weer met haar gezeur.” Wanneer iemand op een vrijdag of zaterdag aan me vroeg of ik nog iets ging doen, en ik me dan bedacht dat ik geen plannen had voor het weekend (en waarschijnlijk gewoon weer met een kop thee op de bank zou zitten die avond), voelde ik me zo rot. ‘’Ze vinden me vast saai… ‘’ Ook nu, na mijn eetstoornis, ben ik nog wel eens onzeker. Mensen hebben soms een (voor)oordeel en niet iedereen vindt je even aardig. Als ik vertel over mijn leefstijl, krijg ik reacties als: “jij hebt makkelijker praten. Je bent jong, lenig, gezond en weet veel over voeding/training.” Maar je denkt toch serieus niet dat mijn weg naar hetgeen ik nu heb zo makkelijk was? 'The quickest way to acquire self-confidence is to do exactly what you are afraid to do.'Daar komt heel veel discipline bij kijken. Toen ik ziek was kon ik niet eens naar de sportschool omdat mijn lichaam te zwak was. Ik wist echt niet zoveel als ik nu weet, deed veel opleidingen, trainingen en in mijn vrije tijd deed ik niks anders dan leren over yoga/training en voeding. Het heeft me zes jaar gekost om te komen waar ik nu ben en geloof me, ik kwam van heel diep. Nu ben ik onwijs trots op alles wat ik al heb mogen bereiken. En toch ben ik soms nog steeds, door die reacties, onzeker. Mensen vragen mij om advies, maar aan de andere kant luisteren ze niet. Om vervolgens te antwoorden met: “ja, als ik jouw lichaam had gehad…” (of vul zelf een leuk antwoord in). Daarna verandert er niets en gaan weer door met hun veilige leventje. Omdat het eng is om iets nieuws te proberen.  Dat is best wel frustrerend (en misschien ook wel voor die persoon). Dan vraag ik me af waar ik het dan allemaal voor doe, waarom steek ik energie in jou om je vragen te beantwoorden? Als je dan gewoon weer verder gaat waar je gebleven was. Maar dan wel na een reactie die mij persoonlijk raakt.   Ook krijg ik wel eens opmerkingen als: “maar zou je niet gewoon van je leven gaan genieten in plaats van zoveel bezig te zijn met sporten?” Zulke reacties brengen me ook aan het twijfelen. Ben ik dan nog steeds zo’n saaie doos? Ik denk dat er veel mensen zijn die zich hierin herkennen. Want we beseffen ons niet dat onzekerheid ontstaat door dingen die we onszelf aanpraten. Want nee… ik ben geen saaie doos, ik heb gewoon mijn passie gevonden. En nee… ik ben geen betweter, ik vind het gewoon leuk om te leren. Nee… ik kan niet overal bij horen, maar de juiste mensen om mij heen hebben, is wat ik nodig heb. En de rest, hoe lief of aardig ze ook zijn, passen gewoon niet bij mij. Soms krijg ik inderdaad ‘negatieve’ reacties, maar ik heb ook al een heleboel mensen mogen helpen. Mensen die wel iets hebben gedaan met een advies van mij, en ik heb ook mooie vriendschappen mogen opbouwen. Het jammere aan het mensenbrein is dat we geneigd zijn negatieve dingen te onthouden en positieve dingen als iets normaal te zien. Ik kan me mijn reis naar Ghana nog goed herinneren. Het was de eerste keer dat ik op reis ging en ik had me heel erg goed voorbereid. Ik had alles over het land opgezocht. Toen ik de meiden ontmoette waarmee ik een maand in een gastgezin zou slapen, kwam ik er al gauw achter dat ik de enige was die zich zo had voorbereid. Hierdoor kwam gelijk de onzekerheid opzetten. Want was het positief of negatief dat tegen mij gezegd werd: “wat weet jij veel over het land.”  Ik vroeg me af of het niet beter was om mijn mond te houden en doen alsof ik van niks weet? En ik vroeg me ook of ze me irritant en een betweter vonden? Achteraf bleek dat ik hier niet zoveel mee bezig had hoeven te zijn, want de maand was fantastisch en in Ghana heb ik mijn beste vriendinnen leren kennen. Achteraf is alles altijd een stuk makkelijker! Maar sinds ik steeds beter leer om per dag te leven (ja daar issie weer... op de dag leven is geweldig!), merk ik ook dat ik minder zorgen heb over hoe andere mensen over mij denken. Hierdoor loop ik mezelf steeds minder vaak voorbij en durf ik ook eens nee te zeggen. Het is prima als je mij niet aardig of leuk vindt, maar hier heb ik geen last meer van. Alles wat ik doe, doe ik voor mezelf en niet voor de reacties van anderen. Wil je op de hoogte blijven van al mijn dagboekverhalen en blogs?Schrijf je hier in voor mijn nieuwsbrief en ik stuur jou 1 keer per week een update.

18 februari 2012, zaterdag Zoveel ups maar nog veel meer downsIk heb het verpest! Een paar dagen gelden besloot ik om de hele dag niks te eten. Met school hadden we een dag waarbij we bij verschillende bedrijven een kijkje mochten nemen. Dus was ik de hele dag op pad met de fiets. We moesten bij minimaal drie bedrijven zijn geweest en ik had er drie uitgekozen die behoorlijk ver uit elkaar lagen. Dit was niet met opzet maar het duiveltje op mijn rechterschouder vond dit natuurlijk wel heel erg gunstig. De avond voor die dag las ik een artikel over mensen die soms een week lang overdag niks eten en alleen ’s avonds een maaltijd eten. Na het lezen van dit artikel bedacht ik me dat ik dit ook wel zou kunnen. Zonder voorbereiding of enige verdieping in deze vorm van eten, besloot ik om dat ook gewoon te gaan doen. Precies op de dag dat ik de hele dag op mijn fiets zat van het ene bedrijf naar het andere bedrijf. Het lukte! De hele dag heb ik niks gegeten en ondanks dat ik mijn buik wel hoorde rommelen, ging het allemaal goed. Totdat ik thuis kwam, rond 15.00 uur. Ik besloot heel even op bed te gaan liggen want ineens voelde het of de wereld om me heen draaide. Ik voelde mijn hart kloppen in mijn ribbenkast, op een veel te laag tempo. Mijn ademhaling werd steeds trager en soms kreeg ik geen lucht meer. Het lukte me niet meer om op te staan, mijn hele lichaam deed zoveel pijn. Ik kreeg een heftige steek in mijn borst en ik voelde me langzaam wegzakken. Rond 17.00 uur hoorde ik mama en papa thuiskomen. Ik had al twee uur lang bewegingsloos op bed gelegen. Het lukte me om mama een appje te sturen om te vragen of ze naar boven wilde komen. Van opluchting moest ik huilen, ik schaamde me omdat ik moest vertellen dat ik nog niks had gegeten. Maar nog nooit was ik zo blij om mama en papa te zien. Ik was zo bang!

27 januari 2012, vrijdag Mijn gedachten zijn de laatste weken vaker slecht dan goed. Iedere dag heb ik een onwijs heftige strijd met mezelf en van mensen om me heen hoor ik steeds vaker dat ik niet zoveel moet zeuren. Het lijkt erop alsof ik steeds vaker genegeerd word en ik begin me langzaam een ‘niemand’ te voelen. Het is nooit goed of leuk met mij en ik krijg steeds meer het idee dat niemand mij aardig vindt. Ook thuis is het de laatste tijd een stuk minder gezellig. Dit komt vooral door mij, en iedere keer weer probeer ik een reden te vinden om het huis uit te kunnen vluchten. Het liefst zou ik het huis uit gaan. Op mezelf gaan wonen of gewoon voor altijd op reis gaan. Hier ver vandaan zijn, waar niemand mij kent en waar ik gewoon anoniem mijn eigen leven kan leiden. Vluchten, opnieuw beginnen, geen verwachtingen en alleen maar stilte. Waarom besta ik? Wat voeg ik toe aan deze wereld.  Mama en papa hadden zoveel minder zorgen gehad zonder mij. Het zou thuis zoveel relaxter en gezelliger zijn geweest. Nu is er iedere avond weer ruzie, omdat ik vind dat mama één aardappel teveel heeft opgeschept voor mij.  Ik snap wel dat hun geduld langzaam opraakt. Soms durf ik mijn kamer niet uit te komen omdat ik bang ben dat ze liever hebben dat ik er niet bij ben. Ik beloofde mezelf om van 2012 een beter jaar te gaan maken, maar tot nu toe zit ik midden in een hele erge terugval en ik ben voorlopig nog niet van plan hieruit te komen. De laatste tijd heb ik ook overal jeuk. Dit is stress, dat kan niet anders. Van mezelf moet ik blijven jeuken totdat het vuurrood en opgezwollen is. Vaak krab ik zo lang, dat het helemaal opengaat.

2 januari 2012, maandag Er is weer een jaar voorbij, en wat ben ik daar blij mee!  De laatste maand van 2011 was echt een chaos. Sinterklaas en kerst heb ik overleefd, maar echt gezellig was het (weer) niet dit jaar. Eigenlijk was ik gewoon heel blij dat ik kerstvakantie had, ik was daar zo onwijs aan toe. In de eerste week van de vakantie had ik zelfs twee dagen achter elkaar tot half 11 uitgeslapen. Normaalgesproken sta ik in het weekend al voor 8.00 uur naast mijn bed, maar ik werd gewoon niet wakker. Mijn lichaam zegt me dat ik kan blijven slapen en gelukkig accepteer ik het ook eindelijk. Afgelopen maanden heb ik weer erg veel stress gehad en daardoor sliep ik ook slecht. Mijn hoofd maakte overuren en daar was niet eens een duidelijke reden voor. Wel was ik mezelf weer helemaal aan het opvreten en dat koste me heel veel energie.

21 november 2011, maandagVoordat ik vandaag begon met schrijven, was ik even terug aan het lezen in mijn dagboek. Ik hou nu al langer dan een jaar een dagboek bij. Toen ik begon dacht ik dat ik binnen een paar maanden wel weer de oude zou zijn, maar helaas, niks is minder waar… Al gauw kwam ik erachter dat het een heel lang proces zou gaan worden. In het begin had ik mijn mentrix, die veel tijd in mij stak. Hier ben ik haar echt onwijs dankbaar voor! Maar helaas moest ik naar een andere locatie, met een andere klas en dus ook een nieuwe mentrix. Nu merk ik dat ik dit soort gesprekken echt heel erg mis. Iemand die naar mij luistert, meedenkt in oplossingen en een plek waar ik even mezelf mag uiten. Mama en papa zeggen mij iedere keer weer dat ik alles met ze kan bespreken, en het lukt me ook steeds beter om eerlijk te zijn tegen ze. Maar alles vertellen lukt me gewoon niet. Ze snappen ook niet alles en zelf hebben ze het ook gewoon erg druk. Ik kan niet altijd maar met mijn problemen bij hun aankomen. Dat voelt gewoon niet fijn. Ik durf mama en papa niet te vertellen dat ik behoefte heb aan professionele hulp maar dit kan ik niet onderbouwen. Nog steeds vind ik mezelf aan aansteller en ik denk iedere keer dat het wel weer goed komt. Ik weet niet aan wat voor hulp ik behoefte heb en waarom ik precies hulp nodig heb. Als ik mijn gedachten helemaal eerlijk zou uitspreken, schrikken ze vast en ik wil niet dat de zich nog meer zorgen om mij gaan maken. Voor nu hoop is vooral dat aankomend jaar zo snel mogelijk voorbij is en dat ik zo snel mogelijk van deze school af kan. Er zijn een heleboel dingen die ik helemaal niet prettig vind op deze school en ik sta nog vaker alleen in de pauzes dan vorig jaar. Iedere dag is er minimaal wel 1 keer ruzie in de klas en de spanning is om te snijden. Mensen kunnen zo gemeen tegen elkaar zijn! Soms zit ik er tussenin en daar word ik gewoon bang van. Het lijkt wel alsof ik iedere dag met meer tegenzin naar school ga. Ik merk dat ik vaak niet helemaal goed uit mijn woorden kom. Wat me sowieso al erg onzeker maakt, en ook dit wordt weer steeds erger. Hieraan merk ik dat ik me helemaal niet veilig voel op school. De hele dag staat mijn lichaam stijf van de spanning. Dit is echt totaal niet hoe ik had gehoopt dat mijn schooltijd zou zijn, en dus streep ik iedere schooldag af tot aan de volgende zomervakantie.Ik merk ook dat ik steeds meer perfectionistisch aan het worden ben. De hele dag heb ik stress over mijn huiswerk. Soms zit ik de hele avond achter mijn bureau, te wiebelen met mijn been als ik 25 Engelse woordjes in mijn hoofd aan het stampen ben. Ik kan mezelf helemaal gek maken met de gedachte dat ik het nog niet goed genoeg weet. De nacht voor een toets word ik vaak bezweet wakker van een nare droom over school en krijg ik een paniekaanval.Tegen mama vertel ik dat we veel huiswerk hebben, want anders zegt ze dat ik mijn boek weg moet leggen en moet gaan ontspannen. Hoe graag ik ook zou willen ontspannen, het lukt me gewoon niet. Het lijkt me heerlijk om het tekenen weer op te pakken. Maar wanneer ik begin met een nieuwe schets, komen er al gauw gedachten op dat ik mijn tijd aan het verspillen ben en ik beter kan gaan bewegen. Die bewegingsdrang maakt me trouwens ook wel steeds meer ongerust. Hoelang kan ik nog zo door blijven gaan? Uren per dag ben ik actief en mijn hele lichaam doet pijn. Ik kan niet meer op mijn rechterheup liggen en toen ik hiervoor naar de huisarts ging, werd mij verteld dat ik gewoon meer moet bewegen (??!!).

27 september 2011, dinsdag Vorige week ‘moest’ ik op schoolkamp. Normaal gesproken zou ik het geweldig hebben gevonden om op kamp te gaan, maar ik heb nog steeds geen leuke mensen ontmoet op school. En daarom keek ik er nu onwijs tegenop. Alle klassen van de opleiding Zorg & Welzijn gingen mee op kamp. Dat zijn een heleboel meiden bij elkaar. En ik kijk sowieso erg op tegen het grootste gedeelte van mijn schoolgenoten. We gingen naar de bossen in Duitsland en het kamp had echt twee kanten… We hebben veel gave dingen gedaan zoals een klimparcours en mountainbiken. Helaas was het complex waar we waren verschrikkelijk. Nu voel ik mezelf wel een beetje een klager maar het eten was niet lekker, het was mega koud en de sfeer was gewoon niet fijn. Veel van mijn schoolgenoten zijn onbeleefd tegen de leraren en ook gunnen ze elkaar het licht in de ogen niet. Ik heb niets met de meeste mensen van school. Ze zijn de hele dag bezig met hun mooie nagels en make-up en houden er niet van om te zweten of maar iets actiefs te doen. Tijdens het hele kamp waren we bezig en als ik een stuk sterker was geweest, had ik het helemaal fantastisch gevonden. Nog steeds vond ik alles heel erg leuk, maar ik maakte het mezelf niet makkelijker. Ik heb veel te veel bewogen en het lukte me ook niet om goed te eten Aan het einde van het kamp was ik ontzettend moe en gesloopt. Mijn lichaam deed pijn waardoor zelfs lopen niet meer ging. Doordat ik zo moe was, waren mijn emoties ook erg heftig en het hele kamp heb ik veel gehuild. Ik was zo blij toen we weer naar huis gingen. In de bus naar huis verheugde ik me er op om een hele dag te kunnen uitrusten. Thuis viel ik bijna direct in slaap en werd pas 12 uur later wakker. Helaas vond het duiveltje op mijn schouder dat dit weer genoeg was en zo ben ik de dag erna gelijk weer gaan bewegen. Hierdoor gaf mij lichaam het afgelopen weekend aan dat het nu echt genoeg is. Mijn vuurtje is even opgebrand en vandaag ben ik dus ook niet naar school gegaan. Alles wat ik doe is teveel en toch moet ik steeds maar weer opstaan. Al is het alleen maar om even naar mijn kamer te lopen. Alleen maar even de trap op en af… Omdat ik alleen thuis ben, en niemand me dus in de gaten houdt, is het allemaal nog erger. Dus moet ik streng zijn voor mezelf, ik moet mezelf iedere keer terugroepen naar de bank. Maar ik kan me gewoon niet concentreren op de film die ik probeer te kijken. De hele tijd vliegen de gedachten door mijn hoofd; over wat ik vandaag moet eten, over het getal op de weegschaal en wat ik kan doen om toch wat calorieën te verbranden, zonder dat het me teveel energie kost.

31 augustus 2011, woensdag Op de eerste schooldag van dit schooljaar zag ik mijn klas voor de eerste keer. Gelukkig was de eerste indruk best positief. Wel had ik gelijk door dat een aantal meiden in mijn klas niet echte vriendinnen zullen worden. De tweede dag had ik een gesprek met mijn mentrix. Tijdens dit gesprek besloot ik haar te vertellen over mijn eetstoornis en dat ik het graag aan de klas wil vertellen. Maar dan wel op een manier dat er de minste kans is dat er geroddeld gaat worden in de wandelgangen. We besloten dat ik een PowerPoint zou maken, waarin ik laat zien wat Anorexia precies is. Mijn belangrijkste boodschap is: ‘een eetstoornis gaat niet over eten.’ En dat wil ik graag proberen duidelijk te maken. Want op het moment eet ik, en veel ook. In de pauzes gaan ze dit zien en daardoor lijkt het alsof het prima met me gaat.  Ik hoop dat ik ze kan uitleggen wat een eetstoornis doet en dat het op een aantal punten hetzelfde werkt als met een verslaving. Vandaag was het zover en heb ik mijn PowerPoint voor de klas gehouden. Het is lastig om te begrijpen wat deze ziekte precies is, en dus heb ik goed nagedacht over wat ik precies wilde vertellen in het half uurtje dat was uitgetrokken voor de PowerPoint. Natuurlijk was ik zenuwachtig! Ik had het nog aan niemand uit de klas verteld. En toen onze mentrix mij tijdens de Nederlands les naar voren riep, keek iedereen met een schuin hoofd mijn kant op. Voordat ik opstond moest ik eerst even diep in- en uit ademen en dat moest ik nog een keer doen voordat ik begon met praten. Het spreken voor de klas ging stukken beter dan ik had verwacht, ook al vond ik het best lastig om alles te vertellen wat er in de PowerPoint stond. Er zijn zoveel dingen die komen kijken bij Anorexia. En het is ook niet het leukst onderwerp om over te hebben. Ik ben eerlijk geweest; door niet of veel te weinig eten, raak je ondervoed. En dat kan behoorlijke consequenties hebben voor je lichaam. Zoals dat je haar uitvalt, je botten broos worden en dat je blijvende schade kan krijgen aan je organen. Daardoor kan je dan bijvoorbeeld onvruchtbaar worden. Veel meiden reageerden best geschrokken over de gevolgen. Toen bedacht ik me dat ik dit allemaal ook niet wist toen ik een jaar geleden begon met afvallen. Misschien had ik me dan wel twee keer nagedacht voordat ik begon met afvallen.Ook heb ik het kort gehad over het mentale gedeelte, want het is nog altijd een psychische ziekte. Dit vond ik een stuk moeilijker om uit te leggen. Voor mezelf klinkt het zo logisch: het engeltje op mijn linkerschouder en het duiveltje op mijn rechterschouder. De tweestrijd die ik iedere dag, iedere minuut heb, dat als ik in de spiegel kijk, mijn spiegelbeeld iets anders zegt dan de realiteit, dat ik me zorgen maak over hoeveel calorieën er ergens in zitten en wat ik nog van mezelf mag eten die dag. En dat terwijl mijn klasgenoten bezig zijn met jongens en hun make-up. Toen ik klaar was met vertellen reageerde iedereen heel verbaasd over het feit dat ik zo vecht tegen de eerstoornis. Ze vinden me allemaal wel erg dun, maar ze zagen me wel gewoon eten in de pauzes. Doel geslaagd!