nancy van den berg

Sommige van jullie weten misschien al dat ik 2 november richting Thailand vertrek voor mijn 500H Yoga verdieping opleiding. Het was de bedoeling dat ik zes weken op Koh Samui, Thailand zal verblijven, met een kort uitstapje naar Koh Phangan. Waarna ik op 15 december terug vliegen naar Amsterdam.Al maanden ben ik de dagen aan het aftellen en naarmate de dag dichterbij komt gingen er twee vragen/gedachten steeds harder en vaker door mijn hoofd… Is dit niet de kans om Australië eindelijk te ontdekken? Iets wat ik nu al 10 jaar voor me uit blijf schuiven vanwege kosten. En de vraag of ik na mijn 500H opleiding niet genoeg zelfvertrouwen heb opgebouwd om te kijken of het me lukt om werk te vinden in Thailand/Bali. Afgelopen half jaar kreeg ik steeds vaker een sign dat het de tijd is om bovenstaande gedachten werkelijkheid te maken. Met als klapper op de vuurpijl een mega groot sign tijdens een ceremonie nu ongeveer drie weken geleden. Deze ceremonie heeft de knoop doorgehakt en met volle zelfvertrouwen maak ik nu een keuze.De hele tijd twijfelde ik of die gedachten nou gedachten waren of dat het mijn intuïtie is die me verteld wat ik moet doen. Door wat prachtige mensen die ik mocht leren kennen en gebeurtenissen die ik heb mogen meemaken afgelopen tijd ben ik er zeker van. Die gedachten zijn mijn intuïtie. En zo komt het moment dat ik 2 november naar Thailand vlieg. Mijn opleiding ga doen en niet naar Amsterdam vlieg maar naar Bali. Waar ik twee maanden ga blijven om me te ontwikkelen en te groeien. In februari vlieg ik voor een paar weken richting Australië om onder andere een hele goede vriend op te zoeken. Erna vlieg ik terug naar Thailand, Koh Phangan om hier te blijven zolang ik dit nodig heb. Nu krijg jij misschien een heleboel vragen. Want hoe verder met de situatie waar ik nu in zit? Vriend, hond, werk, leven in Nederland… Je kunt me op mijn woord vertrouwen dat dit allemaal onder controle is en goed komt. Praten en open blijven naar elkaar is hierin het meest belangrijk en dat doe(n) ik/we. Er is 1 ding waarvoor ik weer terugkom naar Nederland. En dit zijn de Yoga retreats op de Veluwe. In Juni zal ik terugvliegen naar Amsterdam met een heleboel nieuwe mooie ontwikkelingen in mijn rugzak. Dit deel ik dan graag tijdens mijn retreat weekenden. Het weekend van 23/25 juni staat al vast en we hebben hiervoor nog 4 plekjes open. We zijn ervan overtuigd dat er nog een weekend komt, de week ervoor of erna, maar het kan zijn dat deze al volgeboekt is. (; Houd mij dus vooral in de gaten als je graag meegaat op retreat in juni. Er volgt snel meer informatie. En natuurlijk al mijn avonturen voor aankomende tijd. Er gaan zeker weer mooie beelden, verhalen en mogelijkheden voorbij komen. En wat er gaat gebeuren na juni, dat weet niemand nog.

Afgelopen weken kwam ik ergens achter. Het lijkt erop dat ik mijn leven aardig op de rit heb. De tijd van mijn eetstoornis ligt ver achter me, ik heb een mooi leven opgebouwd en heb lieve mensen om mij heen. Toch voelde ik dat er iets niet helemaal lekker zit. Er hoefden maar kleine uitdagingen te zijn en ik viel weer terug in oude ‘slechte’ gewoonten. Niet dat ik mezelf ging uithongeren, maar ik kon mezelf wel behoorlijk down maken met veel gedachten als “ik ben niet goed genoeg”, “zie je nou wel, iemand anders kan dit veel beter dan ik.” En dingen als “kan ik niet gewoon de hele dag in bed blijven liggen en alle uitdagingen en mensen uit de weg gaan.”Dit is niet altijd zo. Er zijn echt momenten bij dat ik me (noem het) socialer voel. En dat ik zin heb om dingen te ondernemen, buiten mijn comfortzone te gaan en veel meer energie te hebben.Er hoeft alleen maar iets kleins (of groots) te gebeuren en ik krimp helemaal in elkaar. Dan merk ik dat ik me ga afzonderen, me heel erg moe voel en dat ik dingen als lesgeven echt niet meer durf. Waar dit vandaan kwam wist ik heel diep van binnen wel: oude ‘wonden’ die nog niet zijn geheeld. Hoe klein of groot ook, het voelt alsof ik verlatingsangst en bindingsangst heb. Vluchten is de makkelijkste optie, maar geeft me op het zelfde moment een knoop in mijn maag. Tot een lieve vrouw, oud collega en sinds kort ook een beetje mijn coach, me vertelde dat dit geen stoornissen zijn maar symptomen van de zogenaamde ‘fight or flight’. Misschien heb je hier ook wel eens van gehoord?Na mijn eetstoornis vond ik het erg moeilijk om nee te zeggen. Dit heeft geleid tot een burn-out, zelfs twee keer achter elkaar… De eerste keer vluchtte ik naar bet buitenland en ging vier maanden alleen op reis. En ook al was dit altijd al mijn droom geweest, het kwam me erg goed uit op dat moment. Het alleen reizen bracht me veel goeds, al liep ik zo nu en dan tegen een muur en kwam ik mezelf een beetje tegen. Bij thuiskomst was ik voldoende opgeladen om weer 1,5 jaar te werken. De tweede keer deed ik precies hetzelfde… Weer ging ik op reis, negen maanden deze keer. Er waren alleen twee dingen anders. Ik ontkende niet dat ik in een burn-out zat en wist voordat ik weg ging dus al kleine dingen te verbeteren. Maar mijn grootste verandering kwam toen ik tijdens deze reis mijn yoga teachter training deed in Thailand. Zoveel vragen werden eindelijk beantwoord. Het was een intensieve maand waar ik veel heb geleerd. Maar het belangrijkste wat ik besefte, was dat ik er nog lang niet ben. Eigenlijk begon mijn hele healing proces daar pas. Met ups en downs ging ik de goede richting op. Maar de grootste miscommunicatie met mezelf kwam, toen ik dacht dat ik overal een opleiding voor nodig had als ik iets interessant vond. En dat ik die opleiding dan ook gelijk maar moest gaan volgens. In plaats van dat ik een Yin yoga les ging doen, deed ik meteen mijn opleiding. In plaats van dat ik mij eerst ging verdiepen in Ayurveda, deed ik meteen een opleiding voor holistic woman coach.

Deze blog heeft even op zich laten wachten… In mijn vorige blog vertelde ik je dat ik weer vaker zou gaan schrijven. Toen wist ik nog niet dat er weel veel dingen zouden gaan gebeuren waardoor ik andere prioriteiten kreeg. Zoals dat Chester erg ziek werd van een parasiet en dat ik, op dezelfde dag, een ongeluk kreeg met fietsen. Gelukkig gaat het nu weer heel erg goed met Chester en heb ik geen gekke dingen overgehouden aan die ongelukkige val. De laatste maand van 2021 was voor ons erg belangrijk. We hebben weer veel mogen leren;  van elkaar, met elkaar, over elkaar en ook over/van de omgeving. En toen leek het me een goed idee om eens terug te kijken op ‘mijn 2021’. Het is altijd fijn om weer even stil te staan bij de dingen die je hebt bereikt of los hebt kunnen laten. En daarom doe ik het dit jaar weer. We begonnen 2021 in ons nieuwe huisje. Op kerstavond 2020 zijn we daar gaan samenwonen en eigenlijk hadden we totaal geen idee wat 2021 ons zou brengen. We hadden geen echte doelen en plannen. We (en met ‘we’ bedoel ik natuurlijk mijn vriend Mike en ik) waren voornamelijk gefocust op onszelf. Wel had ik een onrustig gevoel. Ik was net begonnen met mijn eigen bedrijf en had niet heel veel klussen rond die tijd. Er kwam wel wat geld binnen, maar het is dat ik mijn lieve vriend naast me had staan, anders had ik het zeker niet gered. Gelukkig kwam er snel wat meer (tijdelijk) werk en daardoor was die onrust niet lang daarna verdwenen. In maart gingen Mike en ik mountainbiken op de Veluwe en we sliepen in een prachtige B&B, met hele lieve eigenaren. We hebben leuke gesprekken met hen gehad en voor we het wisten., bloeide er een prachtige samenwerking op. En zo gaf ik eind juni mijn aller eerste Yoga retreat in deze B&B. In april ontving ik een berichtje van mijn voormalige werkgever. Hij vroeg of ik zin had om een aantal vaste uren in de week voor hen te komen werken. Dit kwam als geroepen want mijn tijdelijke klussen werden helaas steeds minder. Er begon mij steeds iets meer duidelijk te worden: zodra een weg de juiste is voor jou, neem je vanzelf die afslag. Er staan voldoende bordjes op de weg die jou leiden. (lees: mensen die jou dingen aanbieden). Je hoeft er alleen maar op te vertrouwen dat je het juiste bordje volgt. Eind augustus was mijn tweede retreat, wat is dat toch fijn om te doen! En daarna was het tijd om even bij te komen. Mike en ik zijn met de auto naar Zwitserland en Italië gegaan. Met een uitklaptentje en onze fietsen achterin gingen we op pad. Natuurlijk hadden we een route gemaakt, we hadden maar twee weken. Maar we hoefden ons hier niet aan te houden omdat we niets geboekt hadden. En zo zijn we de zon achterna gegaan! Weer werd me iets duidelijk: de zon achterna gaan is heerlijk! Die controle en zekerheid is niet altijd fijn, en soms is het juist fijn om plannen op het laatste moment te veranderen. Onze vakantie was geweldig en we zijn heerlijk bijgekomen. Tijdens onze vakantie hebben we het vaak over onze dromen gehad. Sinds we elkaar kennen, weten we dat we ooit samen een hondje willen. En dan het liefst een Australische herder. Tijdens onze vakantie kwamen we een schat van een herder tegen en we zijn gaan nadenken… Want we hadden ook de droom om samen een grote reis te maken; Australië, Nieuw Zeeland en Azië. Maar zoals je weet, is dat tegenwoordig niet makkelijk. Ook gingen we steeds meer twijfelen over het feit dat je, als je reist, je steeds weer in een ander bed slaapt. Toen we dat bespraken zeiden we tegelijk ‘nee, toch maar liever niet’. En zo fantaseerden we verder, want na we die grote reis wilden we met een camper door Europa gaan reizen. En het liefst met een camper die we zelf naar ons zin konden inrichten. En… dan natuurlijk wel met een hond.

Goed… Waar zal ik beginnen… Mijn laatste blog was op 2 juli 2021. Deze ging over mijn allereerste retreat-weekend. Wat was ik trots! Het tweede weekend, in augustus, was minstens zo mooi en het was een droom die uitkwam! Bijna direct na het tweede retreat-weekend zijn we op vakantie gegaan. Eindelijk! Mike en ik hadden er heel erg naar uitgekeken. We hebben gefietst door de bergen in Zwitserland, gehiked in de Dolomieten en heerlijk gegeten en rondgestruind in Venetië. En dat allemaal met ons uitklaptentje achterin de auto.We hebben zo erg genoten, we vergaten de tijd en konden helemaal opgaan in het moment! Wat ons misschien wel het meest is bijgebleven in de vakantie, zijn alle leuke honden die we tegenkwamen. Allebei droomden we al maanden over een specifiek ras: Australische herdershonden. En toen we in september een weekendje weg waren met mijn familie, konden we het niet meer tegenhouden… We zagen een prachtige pup lopen en nadat we een praatje hadden gemaakt met de eigenaar, wisten we het zeker! Het maakt niet uit als het nog even gaat duren maar vanaf nu gaan we op zoek naar een Aussie pup. Het liefst eentje die uit een warm nest komt en niet van een willekeurige fokker. Vraag me niet hoe we het hebben gedaan… De maandag na het weekendje weg openden we internet en in  bijna de eerste advertentie die we zagen, zagen we Chester. We waren allebei gelijk verliefd. Alsof het lot ons vertelde dat we er echt klaar voor zijn.

Recent luisterde ik naar een podcast waarin werd verteld dat, wanneer je van plan bent te schrijven, je het beste gelijk kunt beginnen. En als je niet weet wat je wilt schrijven, schrijf dat dan op: ik weet niet wat ik moet schrijven. Je merkt dat dan de rest vanzelf komt. En dat is nu precies bij mij van toepassing. Ik wil een blog schrijven over mijn allereerste Yoga-retreat. Een weekend waar ik, op een hele positieve manier, sprakeloos over ben. Want WAUW! wat heb ik genoten! Nadat het idee ontstond met de lieve eigenaren van de B&B waar de retreat plaatsvond, kwamen er veel mooie ideeën in mij op. Ik zag het gelijk voor me en voordat ik het wist stond het programma op papier. De samenwerking met de B&B ging ook heel vloeiend, en zo konden we eind maart beginnen met het maken van reclame. Wat we niet hadden verwacht, is dat het weekend binnen no-time was volgeboekt. WAUW! Oké… Things are getting real! Pas toen besefte ik me dat de retreat echt door zou gaan. Naarmate de tijd voorbij ging, kreeg ik het besef dat alles nu wel heel dichtbij kwam. En als klap op de vuurpijl lukte het me ook nog eens om een ademworkshop, gevolgd door een klankschalenbad te regelen met Nistal en Ilanit. (klik hier voor de website.) In november 2020 deed ik een ademworkshop bij Nistal en dit was voor mij een ‘life changing experience’. Tijdens deze ademworkshop kwam er van alles voorbij: trauma’s van vroeger, waardevolle mensen en de bevestiging dat ik het juiste pad aan het bewandelen ben. Voor mij was dit een zo een bijzondere belevenis, dat ik dit andere mensen ook wil laten ervaren. Daarom dook ik na de workshop achter mijn computer om Nistal te mailen. Hierdoor ontstond een heel fijn contact. Toen nog niet wetende dat ik op korte termijn een eigen Yoga-retreat zou organiseren. Terug naar de retreatOp vrijdag 25 juni kwamen de gasten van mijn retreat rond 16.00 uur aan bij de prachtige locatie op de Veluwe. We begonnen het weekend met een gezellige borrel. Omdat we hadden afgesproken er een weekend van te maken waar ook genoten mag worden van heerlijk eten en drinken, trokken we een fles bubbels open om het weekend in te luiden. En bij een borrel horen natuurlijk ook heerlijke (vegetarische) hapjes. De eerste dag sloten we af met een Yin-les, waarbij ik iedereen ook een korte hoofdmassage gaf. Dit wilde ik graag doen, omdat ik van mening ben dat mensen zich sneller op hun gemak voelen als er aanrakingen/massages zijn. Een vorm van overgeven een vertrouwen. Die nacht sliepen we allemaal heerlijk in onze fantastisch luxe bedden.Doordat we met een klein gezelschap waren, konden we flexibel zijn en we spraken met elkaar af dat degenen die dat wilden, de volgende ochtend om  7.45 uur bij elkaar zouden komen voor een meditatie. Na de meditatie volgde dan om 8.15 uur Hatha Yoga.Omdat het zulk fantastische weer was, konden we dit gelukkig buiten doen. Met uitzicht over een prachtig landschap waar paarden stonden die de sfeer nog relaxter maakten. Na de les werden we verrast met een overheerlijk ontbijt op het terras. Zuurdesembroodjes, een eitje, zelfgemaakte Granola, verse jus, kaas uit de omgeving en huisgemaakte bananenbrood… Het was ver boven mijn verwachtingen en dit alles nog steeds met het prachtige uitzicht over het rustgevende landschap. Tijdens het ontbijt spraken we met elkaar af hoe laat we zouden vertrekken voor de wandeling. En toen iedereen was opgefrist, vertrokken we de bossen in. Na iets meer dan vijf kilometer hebben we gepicknickt bij een klein vennetje aan de rand van de duinen en daarna zijn we via een andere route terug gewandeld.Voldaan kwamen we terug bij de B&B, waar we genoeg tijd hadden om te relaxen, zodat we met nieuwe energie aan het luxe (vegetarische) driegangen diner konden verschijnen. Het diner was echt fantastisch geregeld en heerlijk! We sloten de zaterdag af met een rustige Yin les (gelukkig ook buiten). Zondag was voor mij een dag waar ik erg naar uit had gekeken. We begonnen, weer heerlijk in de buitenlucht, met een meditatie, gevolgd door een Vinyasa flow. Door het kleine aantal gasten, kon ik goed inspelen op het niveau van iedereen.  Daardoor is het voor iedereen, van beginner tot iets meer gevorderd, een leuke les. De tafel voor het ontbijt was, net als zaterdag, rijkelijk gedekt. Het  bananenbrood was vandaag vervangen door huisgemaakte carrot cake met mascarpone en we hebben opnieuw gesmuld van al het lekkers.

'Soms is een stapje terug doen, juist vooruit gaan'. Deze zin gaat heel vaak door mijn hoofd. Soms lukt het me helaas niet om ernaar te luisteren, maar ook ik leer van iedere situatie...Ons hele leven is een soort van bergetappe en juist op momenten waarvan je denkt alles op een rijtje te hebben, kan het onverwachts toch weer goed ‘fout’ gaan. Gedachten als “Heb ik dát weer” en “waarom kan ik niet net zoveel aan als andere mensen?” gaan vaak door mijn hoofd. Want “zoveel deed ik toch allemaal niet?” En “ik neem toch rust” en “ik doe toch leuke dingen?” En ook “ik mediteer en sport toch iedere dag?”

10 december 2012, maandag 

21 november 2012, woensdag 

30 oktober 2012, dinsdag 

13 september 2012, donderdag 

17 augustus 2012, vrijdag 

29 juni 2012, vrijdag Ik voel me leeg en daarbij gebeuren er een heleboel dingen op dit moment. Vandaag is de eerste dag van de zomervakantie en het voelt alsof ik deze zeven weken, vrij van school, heel goed kan gebruiken. Het voelt alsof ik vier dagen non-stop kan slapen.Op 14 juni is oma overleden en diezelfde dag kregen we het bericht dat ook de oom van mama is overleden. Er zat ongeveer zes uur tussen en dit was heftig en bijzonder tegelijkertijd. Allebei waren ze al een tijdje aan het vechten en ze hebben tegelijk besloten dat het goed is zo. Op 20 juni is de oom van mama gecremeerd en oma de dag daarna. Het waren twee heftige dagen achter elkaar en we wisten allemaal niet zo goed hoe we ons voelden. Het is beter zo maar toch is het een groot gemis. Allebei de crematies waren erg mooi en het voelde als een goed afscheid. De sfeer thuis is de laatste dagen een beetje om te snijden, maar dit is logisch. We zitten allemaal even niet zo lekker in onze vel en dit geeft een negatieve energie. Afgelopen weken waren behoorlijk gek en we zijn allemaal erg moe. Wel merk ik dat, naarmate er meet tijd overheen gaat, alles weer iets fijner begint te worden. Mijn lontje is nog wel erg kort en daardoor ben ik erg prikkelbaar. Vaak schrik ik van mijn eigen reactie als iemand iets aan mij vraagt. Zo snel geïrriteerd en zulke kattige antwoorden… Hopelijk kan ik dit gauw weer beter maken, want ik ben mezelf helemaal niet meer. Er is een lichtpuntje, het me lukt om mijn gewicht stabiel te houden. Het was zelfs genoeg om weer te mogen shoppen. Iedere dag zie ik dat getal op de weegschaal staan en ondanks dat ik hierdoor mama en papa een stukje meer opgelucht maak, voelt  het voor mij alsof ik klaar ben. Alsof ik nu niet meer aan hoef te komen. Dit was het gewicht dat we hadden afgesproken, en nu is het klaar, toch?  Nog steeds volg ik mijn eetlijst, omdat het me niet lukt om op gevoel te eten. Ik denk dat ik het niet eens wil. Als ik afwijk van mijn eetlijst, eet ik altijd minder. Hoeveel die lijst ook mijn neus uitkomt, ik wil niet weer een terugval krijgen. En dus heb ik besloten om die lijst nog maar een tijdje te blijven volgen. Dit is nu mijn houvast.