nancy van den berg

Op 31 oktober 2020 heb ik meegedaan aan een workshop ‘ademhaling’ die werd gegeven door Arno ten Veen. Iedere keer zeg ik tegen mezelf dat ik meer workshops en trainingen wil volgen, om te blijven ontwikkelen. En iedere keer deed ik het dan toch niet omdat het geld, tijd en energie kost. Maar nu wist ik dat ik uit mijn comfortzone moest stappen, want deze workshop trok me heel erg aan. Tijdens mijn Yoga opleiding in Thailand, nu alweer anderhalf jaar geleden, hoorde ik voor het eerst over Pranayma’s: ademhalingstechnieken. Nog nooit eerder had ik mij beseft hoe belangrijk een goede ademhaling voor de mens is. Jarenlang heb ik paniekaanvallen gehad. Mijn ademhaling zat altijd alleen maar in mijn borst en zonder dat ik het door had, zorgde dit ervoor dat mijn stress alleen maar erger en erger werd. Tijdens de opleiding kwam ik erachter wat een goede ademhaling allemaal met je doet. Bewust ademen, je longinhoud vergroten, doorademen en je ademhaling verdiepen Er kwam een hoop in mij los tijdens de workshop. Ik ben erg gevoelig voor de energie en aanwezigheid van andere mensen. De workshop duurde drie uur. Na anderhalf uur was er een pauze en we waren met ongeveer tien personen.

Een paar weken geleden, op 31 oktober 2020 deed ik een ademworkshop van Arno ten Veen. Het inspireerde me onwijs en daarom heb ik hem gevraagd of hij een klein stukje wilde schrijven over de workshop. Het is een onwijs mooi interview geworden waar ikzelf onwijs trots op ben! Veel lees plezier!- Tijdens de workshop hebben we verschillende oefeningen gedaan. De eerste oefening kwam uit de Kundalini Yoga. Tijdens mijn Yoga opleiding in 2019 had ik mijn eerste ervaring met deze techniek en dit was ‘life changing’ voor mij. Kan jij misschien iets meer vertellen over deze oefening en het doel ervan?

Ademhalingsoefening

Laat ik beginnen met de grootste lessen die ik dit jaar heb geleerd: - Laat de controle los. Plannen op lange termijn heeft geen zin. - Doe het gewoon. Ga ervoor en je wordt vanzelf meegenomen in de flow van het leven. - Speel in op de situatie. Zie het leven als een spel en neem niks te serieus. - Liefde is het belangrijkste in de wereld. Ik herinner me nog heel goed hoe ik me voelde toen we in maart te horen kregen dat we drie weken niet naar het werk mochten. Ik had een video-call met een collega en ik vertelde hem dat ik drie hele weken wel erg lang vond. Drie weken geen lessen geven, het voelde als een straf! En natuurlijk was daar weer de angst.Mijn collega vertelde me dat die drie weken zo voorbij zouden zijn en dat ik gebruik moest maken van de situatie om mezelf weer op te laden. In die periode ging het niet zo goed, er waren een heleboel dingen die ik nog moest verwerken, maar ik zat ik een zogenaamde ‘fight or flight’ fase. En toch bleef ik doorgaan… zodat ik niet hoefde te voelen.Dat was ook precies de reden waarom ik die drie weken zo lang vond. Natuurlijk wist ik dat het goed voor me zou zijn om even stil te staan. En waar ik zo bang voor was (en wat ik wilde ontwijken) gebeurde…Huilen, gevoelens, eenzaamheid, leegte, gemis… Alles kwam eruit. En toen werk ik ziek, heel ziek. Alle spanning spoelde langzaam mijn lichaam uit. Eindelijk gaf ik mezelf de ruimte om alles te verwerken. Maar daar moest ik eerst weer heel diep voor gaan. Na het hele diepe geval, werk het wel beter. Die drie weken zijn inmiddels al bijna negen maanden geworden en één ding is zeker: we zijn er voorlopig nog niet klaar mee. Afgelopen dinsdag, na de persconferentie en dus het nieuws ‘twee weken geen groepslessen’, voelde ik me weer even precies hetzelfde als in maart. Ik voelde onmacht, angst en boosheid. Nu met nog meer gevoelens. Want… Hoe krijg ik het toch steeds weer voor elkaar om precies dat te gaan doen, wat ze me niet veel later weer verbieden? Jep… ik heb 1,5 uur lang huilend in de armen van mijn vriend gelegen. Ik heb me laten troosten en ik was het allemaal gewoon even kwijt. Begin van de intelligente lockdown: ik werkte in de bedrijfsfitness, maar toen was er geen werk meer en werd mijn contract niet verlengd. September: ik startte met werken bij een lunchroom. MEGA LEUK!!! Anderhalve maand later moesten ze (weer) sluiten en was er geen werk meer voor mij.1 november: ik startte als zzp’er. Ik kon gelijk beginnen: Yogalessen geven in een sportschool. Drie dagen later werden de maatregelen aangescherpt en werden groepslessen verboden. En toen, na anderhalf uur verdrietig zijn, kwam er veel gedachten bij me op:

Natuur Waar denk je als eerste aan als je het woord ‘natuur’ hoort? Mijn eerste gedachten waren: bomen, planten, de zee, bloemen en bladeren.Ik werd geïnspireerd door een fantastische oud collega en tegenwoordig goede vriendin. Ze vertelde me dat ze zich tegenwoordig verdiept in de natuur. Met mijn leergierige aanleg, ben ik gelijk achter mijn laptop gekropen om het woord ‘natuur’ op te zoeken. Want, wat betekent het woord nou eigenlijk? Dit is wat ik vond:   1) Aangeboren neiging 2) Aanleg 3) Aard 4) Al wat groeit 5) Buiten 6) Deel van het delfstoffenrijk 7) Geaardheid 8) Gemoed 9) Gestel 10) Heelal 11) In wezen geen droge tijd 12) Inborst 13) Ingeboren aard 14) Innerlijk 15) Innerlijk gevoel 16) Inslag 17) Karakter 18) Landschap 19) Mentaliteit 20) NaturaNa het lezen van al deze omschrijvingen viel het mij op dat het woord ‘natuur’ niet alleen gaat over wat buiten groeit en bloeit, maar ook wat in ons groeit. Het is vast niet toevallig dat het woord ‘natuur’ ook gaat over ons innerlijk, ons gevoel, ons karakter en hoe we zijn. Na het lezen van een aantal blogs over de natuur, kwam ik tot de conclusie dat ‘natuur’ ons veel mooie dingen te bieden heeft. En niet alleen om buiten van te genieten.In de snelle maatschappij van tegenwoordig vergeten we allemaal wel eens om even stil te staan. We zitten vastgekleefd tussen vier muren. En misschien is dit wel het goede moment om je te beseffen welke lessen de natuur ons leert. De natuur zit vol wonderen Een bloem die bloeit, een boom die zijn wortels in de grond laat groeien, het heelal met alle sterren en planeten waar wij maar een piepklein onderdeel van zijn, dieren die hun intuïtie volgen. Heb je je wel eens gerealiseerd welke prachtige wonderen er buiten allemaal gebeuren? Dit gevoel van besef kan je al krijgen door naar buiten te gaan en naar een boom te kijken. Net iets langer dan je normaal gesproken zou doen. Neem het in je op en wees je bewust van het gevoel wat in je opkomt. Alles is met elkaar verbondenWe zijn geneigd om alles apart van elkaar te bekijken. Dit gebeurt in de wetenschap ook vaak. Tijdens het onderzoeken leggen we iets onder een vergrootglas en we bestuderen het tot in de kleinste details. We vergeten daarbij één ding: verbondenheid. Alles is met elkaar verbonden.

Ik ben ondernemer!

29 juni 2012, vrijdag Ik voel me leeg en daarbij gebeuren er een heleboel dingen op dit moment. Vandaag is de eerste dag van de zomervakantie en het voelt alsof ik deze zeven weken, vrij van school, heel goed kan gebruiken. Het voelt alsof ik vier dagen non-stop kan slapen.Op 14 juni is oma overleden en diezelfde dag kregen we het bericht dat ook de oom van mama is overleden. Er zat ongeveer zes uur tussen en dit was heftig en bijzonder tegelijkertijd. Allebei waren ze al een tijdje aan het vechten en ze hebben tegelijk besloten dat het goed is zo. Op 20 juni is de oom van mama gecremeerd en oma de dag daarna. Het waren twee heftige dagen achter elkaar en we wisten allemaal niet zo goed hoe we ons voelden. Het is beter zo maar toch is het een groot gemis. Allebei de crematies waren erg mooi en het voelde als een goed afscheid. De sfeer thuis is de laatste dagen een beetje om te snijden, maar dit is logisch. We zitten allemaal even niet zo lekker in onze vel en dit geeft een negatieve energie. Afgelopen weken waren behoorlijk gek en we zijn allemaal erg moe. Wel merk ik dat, naarmate er meet tijd overheen gaat, alles weer iets fijner begint te worden. Mijn lontje is nog wel erg kort en daardoor ben ik erg prikkelbaar. Vaak schrik ik van mijn eigen reactie als iemand iets aan mij vraagt. Zo snel geïrriteerd en zulke kattige antwoorden… Hopelijk kan ik dit gauw weer beter maken, want ik ben mezelf helemaal niet meer. Er is een lichtpuntje, het me lukt om mijn gewicht stabiel te houden. Het was zelfs genoeg om weer te mogen shoppen. Iedere dag zie ik dat getal op de weegschaal staan en ondanks dat ik hierdoor mama en papa een stukje meer opgelucht maak, voelt  het voor mij alsof ik klaar ben. Alsof ik nu niet meer aan hoef te komen. Dit was het gewicht dat we hadden afgesproken, en nu is het klaar, toch?  Nog steeds volg ik mijn eetlijst, omdat het me niet lukt om op gevoel te eten. Ik denk dat ik het niet eens wil. Als ik afwijk van mijn eetlijst, eet ik altijd minder. Hoeveel die lijst ook mijn neus uitkomt, ik wil niet weer een terugval krijgen. En dus heb ik besloten om die lijst nog maar een tijdje te blijven volgen. Dit is nu mijn houvast.

13 juni 2012, woensdag Het is alweer even geleden dat ik voor de laatste keer in je heb geschreven. Dit omdat ik de energie niet had om te schrijven. De laatste weken heb ik zoveel frustraties en verdriet. Het aankomen lukt me niet en eigenlijk val ik alleen maar weer langzaam af. En ook in de familie spelen nu genoeg uitdagingen. Iedere keer word ik weer getest en het lijkt erop dat het leven alleen maar lastiger en lastiger wordt. Twee weken geleden bleek dat oma, de moeder van mama ongeneselijk ziek was. Ze belandde in het ziekenhuis en op dit moment ligt ze alweer een week in het hospice te wachten op de dood. Het kan nu ieder moment gebeuren. Dat is zo´n naar idee. Het is allemaal zo verdrietig. Soms verbaas ik me erover hoe sterk een mensenlichaam kan zijn. De artsen hadden niet verwacht dat oma nog zo lang zou leven. En je ziet haar ook echt vechten en pijn hebben.Zelf ben ik één keer mee geweest naar oma om afscheid te nemen en het gevoel dat ik toen had, kan ik niet zo makkelijk beschrijven. Het was oma niet meer zoals ik haar me kan herinneren. Maar oma vond het heel fijn om haar kleinkinderen nog één laatste keer te hebben gezien. Helaas word de hele gebeurtenis nog verdrietiger. Ook de oom van mama kan ieder moment overlijden. Iedereen is op dit moment zo machteloos en ik voel het verdriet bij mama en de familie heel erg sterk. Ook ik heb er slapeloze nachten van. Het bracht me in gedachten terug naar vroeger. De laatste dagen komen er veel jeugdherinneringen naar boven. Gelukkig zijn het voornamelijk positieve momenten. Als klein meisje kwam ik samen met mama bijna iedere woensdagmiddag bij oma om te lunchen. Iedere keer weer als we binnenkwamen rook het naar vers gemaakte groentesoep en zelfgemaakt brood. Die geuren gaan nu regelmatig door mijn neus en als ik mijn ogen sluit ben ik weer heel even terug in de tijd. De kleine Nancy die zo genoot van het heerlijke brood en de soep.Oma vertelde me altijd dat ze er zo van genoot dat ik zo lekker (veel) kon eten. Na het eten speelden dan nog een potje rummikub met zijn drieën. Deze herinneringen geven me kracht. Het lukt me om best sterk te blijven en het lukt me om, wat op mijn eetlijst staat, te blijven eten. Ook al ben ik onwijs verdrietig en heb ik de hele dag een brok in mijn keel. Het verbaast me dat ik geen gigantische terugval heb in het eten, en dat maakt me stiekem toch een beetje trots. Oma had ook niks anders gewild dan dat het goed met me gaat en dus doe ik het nu allemaal voor haar. Het is soms zo gek dat het leven gewoon doorgaat, naast deze nare situatie. Op school zit ik nu nog minder op mijn plek en het voelt alsof alles langs me heen gaat. Als ik andere mensen zie en hoor lachen, maakt het me eigenlijk alleen maar nog verdrietiger.

19 april 2012, donderdag Mama is twee weken in Tanzania voor haar werk. Gelukkig kunnen we af en toe bellen en dan vertelt ze me de mooiste verhalen over het land, de mensen, de cultuur en de natuur. Ze maakt me jaloers met al die verhalen en het laat me beseffen dat het in Afrika echt heel anders is dan hier. Het lijkt me geweldig om, wanneer ik me beter voel, een maand naar Afrika te gaan om daar vrijwilligerswerk te doen op een school of in ieder geval te werken met de  kindjes daar.

25 maart 2012, zondag Twee weken geleden zijn mama, papa en ik op wintersport geweest. Met mama had ik afgesproken om op een bepaald gewicht te zitten voordat we weg zouden gaan. Helaas is het me (weer) niet gelukt om deze belofte na te komen. Ik was helemaal niet sterk genoeg om een week lang op ski’s te staan, maar toch heb ik het gedaan. Met de nachtbus reden we naar Oostenrijk. Alles bij elkaar duurde de rit ongeveer 11 uur en ik had het geluk dat ik twee stoelen voor mezelf had. Hierdoor was de reis prima te doen en volgens mij heb ik zelfs een paar uurtjes kunnen slapen. Wel heb ik nog steeds vaak pijn in mijn heupen, waardoor ik op een gegeven moment niet meer weet hoe ik moet liggen of zitten. Vaak word ik wakker door de pijn en het enige wat helpt is dan om een paar minuten gaan staan. Daarom kwam ik de volgende ochtend als een stijve hark de bus uit en ik wilde niks liever dan een paar uurtjes gaan liggen op bed. Maar mama en papa wilden gelijk ski’s gaan huren en de piste opgaan. Ze hadden al een hele planning gemaakt en ze wisten precies waar we naartoe moesten omdat ze hier al drie keer zijn geweest. Voordat ik het wist stond ik dus in mijn skikleding op de kinderpiste om te oefenen met mama. In het begin vond ik het best spannend, maar mama wist me goede tips te geven. Gelukkig scheen het zonnetje en ik was blij dat ik mee naar buiten was gegaan in plaats van dat ik me had opgesloten in de hotelkamer. Ook besefte ik me op de piste hoe knap ik het van mama vind dat ze gewoon weer op wintersport gaat! Een jaar geleden brak ze haar arm op drie plekken en ze heeft een half jaar thuis moeten revalideren. Ze kijkt haar angsten nu in de ogen en laat zich daardoor niet stoppen. Een voorbeeld voor velen en zeker ook voor mij… Je moet vechten voor de dingen die je wilt, en als je dingen wilt bereiken moet je over je angsten heen stappen.

18 februari 2012, zaterdag Zoveel ups maar nog veel meer downsIk heb het verpest! Een paar dagen gelden besloot ik om de hele dag niks te eten. Met school hadden we een dag waarbij we bij verschillende bedrijven een kijkje mochten nemen. Dus was ik de hele dag op pad met de fiets. We moesten bij minimaal drie bedrijven zijn geweest en ik had er drie uitgekozen die behoorlijk ver uit elkaar lagen. Dit was niet met opzet maar het duiveltje op mijn rechterschouder vond dit natuurlijk wel heel erg gunstig. De avond voor die dag las ik een artikel over mensen die soms een week lang overdag niks eten en alleen ’s avonds een maaltijd eten. Na het lezen van dit artikel bedacht ik me dat ik dit ook wel zou kunnen. Zonder voorbereiding of enige verdieping in deze vorm van eten, besloot ik om dat ook gewoon te gaan doen. Precies op de dag dat ik de hele dag op mijn fiets zat van het ene bedrijf naar het andere bedrijf. Het lukte! De hele dag heb ik niks gegeten en ondanks dat ik mijn buik wel hoorde rommelen, ging het allemaal goed. Totdat ik thuis kwam, rond 15.00 uur. Ik besloot heel even op bed te gaan liggen want ineens voelde het of de wereld om me heen draaide. Ik voelde mijn hart kloppen in mijn ribbenkast, op een veel te laag tempo. Mijn ademhaling werd steeds trager en soms kreeg ik geen lucht meer. Het lukte me niet meer om op te staan, mijn hele lichaam deed zoveel pijn. Ik kreeg een heftige steek in mijn borst en ik voelde me langzaam wegzakken. Rond 17.00 uur hoorde ik mama en papa thuiskomen. Ik had al twee uur lang bewegingsloos op bed gelegen. Het lukte me om mama een appje te sturen om te vragen of ze naar boven wilde komen. Van opluchting moest ik huilen, ik schaamde me omdat ik moest vertellen dat ik nog niks had gegeten. Maar nog nooit was ik zo blij om mama en papa te zien. Ik was zo bang!

27 januari 2012, vrijdag Mijn gedachten zijn de laatste weken vaker slecht dan goed. Iedere dag heb ik een onwijs heftige strijd met mezelf en van mensen om me heen hoor ik steeds vaker dat ik niet zoveel moet zeuren. Het lijkt erop alsof ik steeds vaker genegeerd word en ik begin me langzaam een ‘niemand’ te voelen. Het is nooit goed of leuk met mij en ik krijg steeds meer het idee dat niemand mij aardig vindt. Ook thuis is het de laatste tijd een stuk minder gezellig. Dit komt vooral door mij, en iedere keer weer probeer ik een reden te vinden om het huis uit te kunnen vluchten. Het liefst zou ik het huis uit gaan. Op mezelf gaan wonen of gewoon voor altijd op reis gaan. Hier ver vandaan zijn, waar niemand mij kent en waar ik gewoon anoniem mijn eigen leven kan leiden. Vluchten, opnieuw beginnen, geen verwachtingen en alleen maar stilte. Waarom besta ik? Wat voeg ik toe aan deze wereld.  Mama en papa hadden zoveel minder zorgen gehad zonder mij. Het zou thuis zoveel relaxter en gezelliger zijn geweest. Nu is er iedere avond weer ruzie, omdat ik vind dat mama één aardappel teveel heeft opgeschept voor mij.  Ik snap wel dat hun geduld langzaam opraakt. Soms durf ik mijn kamer niet uit te komen omdat ik bang ben dat ze liever hebben dat ik er niet bij ben. Ik beloofde mezelf om van 2012 een beter jaar te gaan maken, maar tot nu toe zit ik midden in een hele erge terugval en ik ben voorlopig nog niet van plan hieruit te komen. De laatste tijd heb ik ook overal jeuk. Dit is stress, dat kan niet anders. Van mezelf moet ik blijven jeuken totdat het vuurrood en opgezwollen is. Vaak krab ik zo lang, dat het helemaal opengaat.