Motivatie Wat is jouw motivatie? Waarom sta jij iedere ochtend op? Waarom doe jij de dingen die je op dit moment doet? Ziet jouw leven er op dit moment uit zoals je dat wilt, ben je tevreden?Regelmatig vragen mensen aan mij hoe het komt dat ik zoveel doorzettingsvermogen heb. Waarom ik zo gemotiveerd en enthousiast ben en iedere keer weer verder kom in de dingen die ik doe. Als ik dan vertel dat ik iedere ochtend vroeg opsta om mijn dag met yoga te beginnen, haken er al mensen af en sommigen verklaren me voor gek. Wel vinden ze het knap van me dat ik dit zo doe. En omdat ik daarbij ook nog erg nieuwsgierig ben, heb ik het woord ‘motivatie’ opgezocht op internet. Want wat is motivatie nou eigenlijk? Ik vond super interessante antwoorden op deze vraag. Op Wikipedia staat alles tot in de puntjes uitgelegd. In deze blog wil ik vooral ingaan op de behoeften en verwachtingen van het onderwerp motivatie. Waarom is iemand gemotiveerd? Volgens verschillende wetenschappers hebben mensen altijd wel ergens behoefte aan. Hieruit ontstaat motivatie om deze behoefte(n) waar te maken. Volgens theorieën hebben alle mensen basisbehoeften, zoals eten en veiligheid. Zodra aan deze behoeften is voldaan, gaan we streven naar bijvoorbeeld erkenning en zelfverwezenlijking. Onze motivatie wordt sterk beïnvloed door verwachtingen die we over onszelf hebben. Je zal minder gemotiveerd zijn als je jezelf blijft vertellen dat je iets toch niet kan. De invloed van verwachtingen op motivatie is uitgewerkt in verschillende theorieën. Zelfeffectiviteit Zelfeffectiviteit is het vertrouwen hebben in jezelf. Om met jouw talent ervoor te zorgen dat je omgeving succes heeft. Dit is een belangrijk onderdeel bij motivatie. Je bent sneller gemotiveerd om iets te doen als je het idee hebt dat je beschikt over de dingen die nodig zijn om het uit te voeren. Zelfeffectiviteit heeft op veel vlakken invloed als het gaat om motivatie. VerwachtingstheorieVolgens de verwachtingstheorie hangt de sterkte van motivatie voor de dingen die wij doen af van drie factoren: verwachting, instrumentaliteit en valentie (je eigen basisbehoefte). Wanneer je de keuze hebt tussen verschillende dingen om te doen, zal je altijd kiezen voor de optie met de grootste motivatiesterkte. Hoogleraar Victor Vroom schreef over de verwachtingstheorie. Zelf vond ik dit een heel interessant artikel.  Fantasie Dit vind ik persoonlijk het meest leuke stuk van de blog. Als je een doel wilt behalen, zal het vaak zo zijn dat je een fantasie hebt over dit doel: “het zou mooi zijn als…”

ONZEKERHEIDNiet alleen tijdens mijn eetstoornis maar ook al ver daarvoor, wilde ik er maar al te graag bij horen. Als iemand in mijn directe omgeving zei: “we moeten naar links”, en ik dacht: “nee, het moet rechts zijn”, dan gingen we toch naar links. Ik liet niet eens weten dat ik dacht dat we naar rechts zouden moeten. Ik was bang voor hoe er gereageerd zou worden, bang dat ik betweterig over zou komen en vooral… dat ik niet leuk gevonden zou worden. Tijdens mijn eetstoornis werd dit allemaal nog een stukje erger. Vertellen dat het niet goed met me ging, was een hele grote stap. Juist ook omdat alles met ups en downs kwam en ik mezelf al snel een aansteller vond. Bang voor reacties als: “daar heb je haar weer met haar gezeur.” Wanneer iemand op een vrijdag of zaterdag aan me vroeg of ik nog iets ging doen, en ik me dan bedacht dat ik geen plannen had voor het weekend (en waarschijnlijk gewoon weer met een kop thee op de bank zou zitten die avond), voelde ik me zo rot. ‘’Ze vinden me vast saai… ‘’ Ook nu, na mijn eetstoornis, ben ik nog wel eens onzeker. Mensen hebben soms een (voor)oordeel en niet iedereen vindt je even aardig. Als ik vertel over mijn leefstijl, krijg ik reacties als: “jij hebt makkelijker praten. Je bent jong, lenig, gezond en weet veel over voeding/training.” Maar je denkt toch serieus niet dat mijn weg naar hetgeen ik nu heb zo makkelijk was? 'The quickest way to acquire self-confidence is to do exactly what you are afraid to do.'Daar komt heel veel discipline bij kijken. Toen ik ziek was kon ik niet eens naar de sportschool omdat mijn lichaam te zwak was. Ik wist echt niet zoveel als ik nu weet, deed veel opleidingen, trainingen en in mijn vrije tijd deed ik niks anders dan leren over yoga/training en voeding. Het heeft me zes jaar gekost om te komen waar ik nu ben en geloof me, ik kwam van heel diep. Nu ben ik onwijs trots op alles wat ik al heb mogen bereiken. En toch ben ik soms nog steeds, door die reacties, onzeker. Mensen vragen mij om advies, maar aan de andere kant luisteren ze niet. Om vervolgens te antwoorden met: “ja, als ik jouw lichaam had gehad…” (of vul zelf een leuk antwoord in). Daarna verandert er niets en gaan weer door met hun veilige leventje. Omdat het eng is om iets nieuws te proberen.  Dat is best wel frustrerend (en misschien ook wel voor die persoon). Dan vraag ik me af waar ik het dan allemaal voor doe, waarom steek ik energie in jou om je vragen te beantwoorden? Als je dan gewoon weer verder gaat waar je gebleven was. Maar dan wel na een reactie die mij persoonlijk raakt.   Ook krijg ik wel eens opmerkingen als: “maar zou je niet gewoon van je leven gaan genieten in plaats van zoveel bezig te zijn met sporten?” Zulke reacties brengen me ook aan het twijfelen. Ben ik dan nog steeds zo’n saaie doos? Ik denk dat er veel mensen zijn die zich hierin herkennen. Want we beseffen ons niet dat onzekerheid ontstaat door dingen die we onszelf aanpraten. Want nee… ik ben geen saaie doos, ik heb gewoon mijn passie gevonden. En nee… ik ben geen betweter, ik vind het gewoon leuk om te leren. Nee… ik kan niet overal bij horen, maar de juiste mensen om mij heen hebben, is wat ik nodig heb. En de rest, hoe lief of aardig ze ook zijn, passen gewoon niet bij mij. Soms krijg ik inderdaad ‘negatieve’ reacties, maar ik heb ook al een heleboel mensen mogen helpen. Mensen die wel iets hebben gedaan met een advies van mij, en ik heb ook mooie vriendschappen mogen opbouwen. Het jammere aan het mensenbrein is dat we geneigd zijn negatieve dingen te onthouden en positieve dingen als iets normaal te zien. Ik kan me mijn reis naar Ghana nog goed herinneren. Het was de eerste keer dat ik op reis ging en ik had me heel erg goed voorbereid. Ik had alles over het land opgezocht. Toen ik de meiden ontmoette waarmee ik een maand in een gastgezin zou slapen, kwam ik er al gauw achter dat ik de enige was die zich zo had voorbereid. Hierdoor kwam gelijk de onzekerheid opzetten. Want was het positief of negatief dat tegen mij gezegd werd: “wat weet jij veel over het land.”  Ik vroeg me af of het niet beter was om mijn mond te houden en doen alsof ik van niks weet? En ik vroeg me ook of ze me irritant en een betweter vonden? Achteraf bleek dat ik hier niet zoveel mee bezig had hoeven te zijn, want de maand was fantastisch en in Ghana heb ik mijn beste vriendinnen leren kennen. Achteraf is alles altijd een stuk makkelijker! Maar sinds ik steeds beter leer om per dag te leven (ja daar issie weer... op de dag leven is geweldig!), merk ik ook dat ik minder zorgen heb over hoe andere mensen over mij denken. Hierdoor loop ik mezelf steeds minder vaak voorbij en durf ik ook eens nee te zeggen. Het is prima als je mij niet aardig of leuk vindt, maar hier heb ik geen last meer van. Alles wat ik doe, doe ik voor mezelf en niet voor de reacties van anderen. Wil je op de hoogte blijven van al mijn dagboekverhalen en blogs?Schrijf je hier in voor mijn nieuwsbrief en ik stuur jou 1 keer per week een update.

Even geleden was ik twee dagen offline en daar deed ik nogal ´geheimzinnig´ over. Ik was aan het wandelen door de bergen in Frankrijk. En dit heeft me een heleboel meer gebracht dan dat ik vooraf had verwacht. Na een geweldige zomer kwam er weer eens een impulsieve actie in me op. Vijf jaar geleden, toen ik in hetzelfde gebied was, besloot ik om de Alpe d’Huez op te fietsen, die bijna naast de camping ligt waar ik aan het werk was. Zonder enige ervaring of überhaupt ooit op een wielrenfiets te hebben gezeten. Was dit verstandig? Misschien niet. Het was veel zwaarder dan ik had verwacht en bij iedere bocht (het zijn er 21) vroeg ik mezelf af waar ik mee bezig was. Was het het waard? Zeker wel! Voor sommige mensen is het no big deal en zij doen het zes keer achter elkaar (die mensen trainen ook al jaren).  Voor mij was het één van de zwaarste prestaties die ik heb geleverd. Nog steeds ben ik hier onwijs trots op. Maar al te goed realiseer ik me achteraf… Jarenlang heb ik mezelf ondervoed en na een klein stukje wandelen moest ik al bijkomen.  Zonder erbij stil te staan, heb ik mijn lichaam blijvende schade aangedaan. Jaren lang had ik vage klachten waar de artsen ook niet veel mee konden zoals buikpijn en vermoeidheid. Maar sinds een jaar of 2 a 3 merk ik eindelijk dat mijn lichaam met sprongen vooruit gaat en ik weer steeds meer aankan.Terug naar mijn hike door de bergen.  Samen met een vriendin, die ik in Frankrijk heb leren kennen, begon ik dus aan de wandeling. Die avond zouden we slapen in een refuge (berghut), direct naast een gletsjer. De wandeling ernaartoe zou ongeveer 5,5 uur duren. Een klim van ongeveer 1000 meter, met prachtige natuur om ons heen. Zo nu en dan kwamen we een paar andere wandelaars tegen, maar over het algemeen was het zo rustig en stil in de omgeving, dat het leek alsof we aan het einde van de wereld waren.  Over de omgeving ga ik niet veel vertellen, beelden zeggen meer dan woorden in dit geval. Tijdens deze klim realiseerde ik me een paar dingen : 1. Wat gaat omhoog wandelen makkelijk… waar haal ik die kracht vandaan?2. De wereld is echt heel erg mooi.3. Hoe vet is het om hier te kunnen zijn, met iemand waarmee het heel goed klikt ondanks dat ik haar pas een paar weken ken. 4. FREEDOM! :P5. Waarom maken we ons toch overal zoveel zorgen over? Op punt 1 en 5 ga ik graag iets dieper in…

Ik hou van leren! Tenminste… sinds ik er achter ben wat ik interessant vind en wat er bij me past, blijf ik maar doorgaan met mezelf ontwikkelen. Het lijkt bijna alsof ik verslaafd ben geworden aan het leren. Ik lees veel op internet, doe cursussen en studies, lees boeken en kijk naar documentaires. Ook praat ik veel met mensen die mij inspireren. Soms heb ik niet veel te vertellen, maar zodra het gaat over een onderwerp dat ik interessant vind, raak ik niet uitgepraat: yoga (filosofie), sport/fitness, het menselijk lichaam, voeding en reizen. Maar ook over het leven en gesprekken waarover je goed kunt nadenken. Het leren en verdiepen in deze onderwerpen, brengen mij dichter bij mezelf. Het is zelfstudie en dat geeft mij iedere keer weer een goed gevoel. Het is nieuwsgierigheid wat mij verder brengt; het ontdekken van nieuwe dingen, plekken en het steeds wijzer worden, laten mij genieten van het proces. ‘What we decide to read, listen to, spend time with and connect to, will determine our resonance.’ We staan er misschien niet zoveel bij stil, maar alle keuzes die we maken, maken ons wie wij zijn. Al onze ervaringen nemen we mee en brengen ons verder in ons proces. Er zijn vier stappen die je kunt toepassen in je dagelijks leven. 1. LeesLees over onderwerpen waarvan jij meer te weten wilt komen. Verdiep je hierin en maak hier genoeg tijd vrij voor. Nu kan je gelijk naar de boekwinkel gaan en een stapel boeken kopen, maar dit vind je portemonnee misschien niet zo leuk. Wat ik zelf vaak doe is een boek herlezen. Op het moment dat ik dit schrijf, lees ik het boek : ‘Leven in overvloed’ van Deepak Chopra voor de tweede keer. Het is een boek met erg veel informatie en door het boek vaker te lezen, blijven dingen beter hangen in mijn geheugen. Een uitspraak die ik veel gebruik is: ‘de kunst van herhaling’. Doordat ik dyslectisch ben is lezen voor mij altijd wat lastiger geweest en soms is een boek met veel lange teksten niet de beste keuze voor mij. Daarom kijk ik ook regelmatig naar documentaires, luister ik veel podcasts en lees ik veel blogs. Daar steek ik minstens net zoveel van op dan van een interessant boek. 2. Praat, schrijf en reflecteer Wat ik veel doe bij alles wat ik lees, hoor en zie is, bedenken of dit voor mij ook werkt en van toepassing is. Ook praten kan je een stuk verder helpen. Vraag jezelf af wat de materie voor jou betekent. Wat vind je ervan en discuseer erover met anderen. Het opschrijven van dingen kan fijn zijn en helpen om alles beter op een rijtje te krijgen. Het stimuleert je om na te denken over de informatie. Maak de kennis eigen en door het later nog eens terug te lezen, kan het zijn dat je ideeën in de loop van tijd veranderen. Zo reflecteer je je eigen groei.  3. Stap op je mat of ga de natuur inKennis tot je nemen is zinvol, maar het leidt niet tot wijsheid, begrip en transformatie. Kennis en ervaring is samen wijsheid. Door ervaring op te doen in de praktijk, kom je pas echt verder. Neem in ieder geval tijd voor jezelf om te bewegen. Observeer jezelf voor, tijdens en na je yoga oefeningen, workout, run of wandeling. Wat gebeurt er in je lichaam en geest? Ook kan het helpen om op je ademhaling te letten. 4. Zit stil, mediteer en/of observeer Hoe vaak zit jij stil en observeer je? Wat gebeurt er als je dit een keer vijf minuten zou doen? Welke gedachten en emoties komen er naar boven? Zelfkennis is erg belangrijk bij het maken van je keuzes. Als je weet wat je wilt, belangrijk vindt en wat bij je past, maak je hier tijd voor vrij. In het begin kost het misschien wat discipline, maar je zult merken dat, hoe vaker je de dingen doet, het steeds meer in je dagelijks ritme komt. Het duurt twee maanden voordat een nieuwe gewoonte vanzelfsprekend wordt. Dus gebruik je discipline en zeg niet meteen na één of twee keer dat het niets voor jou is. Geef niet op en je zult merken dat je binnen no time vooruit gaat.Wil je op de hoogte blijven van al mijn dagboekverhalen en blogs?Schrijf je hier in voor mijn nieuwsbrief en ik stuur jou 1 keer per week een update.

Even geleden schreef ik dat dit mijn beste zomer ever was/is. En dit is oprecht zo. Maar wat ik niet had verwacht, is dat ik van de week een paniekaanval kreeg. Tijdens mijn eetstoornis had ik regelmatig een paniekaanval. Aan het begin van 2020 kwamen deze af en toe in lichte vorm weer terug, omdat mijn hele leven op losse schroeven stond. Nu realiseerde ik me opeens dat het einde van deze mooie zomer eraan begint te komen en dat ik na deze week niets meer op de planning heb staan. Ik kreeg dus deze paniekaanval omdat ik op dit moment gelukkig ben en niet weet hoe het straks gaat lopen.Nog steeds is Corona het gesprek van de dag en nog steeds ziet het ernaar uit dat het voorlopig niet veel beter gaat worden. In het afgelopen jaar kwam ik erachter wat bij me past en waar ik gelukkig van word: yoga (filosofie), sport, reizen, verdiepen in voeding en leefstijl. Dit zijn precies alle dingen die op dit moment stilstaan. Iedereen (nou ja, zo voelt het) pakt langzaam zijn of haar leven weer op en ik krijg de ene na de andere teleurstelling te horen. Mijn oude werkgever, in de bedrijfsfitness, moet de heropening van de meeste vestigingen steeds weer uitstellen. Dat betekent dat de kans steeds kleiner wordt dat ik daar op korte termijn kan terugkeren. De mensen waarbij ik de vervolgopleiding voor yoga zou gaan volgen, hebben alle opleidingen moeten afzeggen en hopen dat ze in 2021 weer opleidingen kunnen gaan geven. Ook daar wordt alles uitgesteld of afgezegd.

Sinds 2013 ben ik al meerdere keren op reis geweest. De eerste reis was in Ghana, waar ik, in een groep, een maand vrijwilligerswerk heb gedaan. Een jaar later was ik een maand in Nepal, daar heb ik drie weken vrijwilligerswerk gedaan en een week rondgetrokken met een vriendin.

Tijdens mijn eetstoornis schreef ik nog wel eens een gedichtje. Laatst kwam ik het gedicht tegen dat ik in Ghana heb begraven. Als je mijn aflevering van Tot Op Het Bot hebt gezien, dan weet je waarschijnlijk wel waarover ik het heb. Voor mij was dit een heel speciaal moment, het voelde echt alsof ik iets achterliet, alsof er een last van mijn schouders afviel, mijn eetstoornis letterlijk begroef. Wat alleen niemand weet, is dat ik dit gedicht al twee jaar eerder had geschreven. Op zaterdag 23 juli 2011, vlak voordat ik op vakantie ging naar Kos met mijn ouders, was ik zo klaar met de strijd. Ik wilde mijn eetstoornis begraven op Kos, tijdens die vakantie. Maar helaas was ik er toen nog helemaal niet klaar voor en heb ik het gedicht weer mee naar huis genomen.

Tijdens mijn eetstoornis was mijn gewicht misschien wel het meest belangrijk voor mij. Bij alles wat ik at, dronk maar ook deed, was het cijfer op de weegschaal het eerste dat door mijn hoofd ging.Wanneer iemand mij bijvoorbeeld vroeg of ik mee ging een ijsje halen, want het was tenslotte 30 graden buiten, bedacht ik me eerst wat ik die dag al gegeten had, nog moest eten en of het ´gezellig´ genoeg zou zijn. Met andere woorden: waren de calorieën van het ijsje het waard. Ik dacht niet na of ik zin had in het ijsje. En als ik dan besloot om mee te gaan, dacht ik er niet aan welke smaak ik lekker zou vinden. Nee, ik dacht na over in welke smaak de minste calorieën zouden zitten.Op gevoel eten was voor mij al lang geleden en op een gegeven moment besefte ik me dat mijn lichaam was overgenomen door ‘het duiveltje op mijn rechterschouder’ dat ik beschrijf in mijn dagboekverhalen. Vaak vroeg ik me af of dit ooit nog zou veranderen. Hoe kon ik ooit weer eten zonder na te denken over de calorieën die in alle producten zitten. Ik had tenslotte al van zoveel producten alle hoeveelheden in mijn hoofd gestampt. Net als de rijtjes met Engelse vervoegingen op de middelbare school. Toen ik dit met mijn therapeut besprak, vertelde ze mij dat het tijd nodig had. Maar, hoeveel tijd dan precies? Eén jaar, vijf jaar, tien jaar? Ik was bang dat ik nooit meer normaal zou kunnen genieten van een pizza, van patatjes of van koekjes zonder over de calorieën na te denken, en zonder me schuldig te voelen over dat ik ‘te veel’ had gegeten. En het klopt dat het tijd nodig heeft om te slijten. Het is in de loop der jaren steeds  beter gegaan, maar het is nog steeds een dagelijkse strijd. Gelukkig heeft het engeltje op mijn linkerschouder steeds meer invloed gekregen. Hierdoor lukt het me negen van de tien keer om de dingen te doen die ik wil doen. Wel blijft het al die keren toch ‘ruzie’ tussen het engeltje en het duiveltje.

Hoog sensitief

Ik kreeg de vraag of ik een setje retrokaarten wil testen. En omdat ik tijdens mijn reizen veel mooie foto’s heb gemaakt, vond ik dit een onwijs leuk idee!

In mijn vorige blog, die je hier kunt lezen, vertelde ik dat ik op het moment bezig ben met mijn eigen waarheden vinden. Een voorbeeld: Er ligt een appel op de tafel. Mijn waarheid is dat het een lekkere appel is. Jouw waarheid is misschien dat het een vieze appel is. Maar DE enige waarheid is dat die appel een appel is. Onze gedachten en emoties kunnen veranderen en creëren onze waarheid, maar niet DE waarheid. Het is de manier hoe wij naar het leven kijken en hoe we het leven ervaren.Maar hoe kunnen we onze waarheid vinden, zonder een oordeel te geven? In deze blog ga ik wat dieper in welke methodes ik hier voor gebruik. Stilte voor de stormOp het moment houd ik me erg rustig. Stilte voor de storm noem ik het maar.  Om 6.30 uur begin ik de dag met mediteren, gevolgd door een uurtje yoga of een workout. Na mijn ontbijt, rond 8.30 uur, schrijf ik een uurtje (of langer) voor mijn website. Soms doe ik dan nog een uurtje yoga of oefen ik poses waar ik beter in wil worden. Na de lunch maak ik een wandeling of fiets ik een stuk. Daarna ga ik aan de ‘studie’. Alsof ik weer bezig ben met een opleiding, pak ik mijn yoga filosofie boeken erbij die ik kreeg tijdens mijn opleiding voor yogadocent. Alle hoofdstukken lees ik door, en ik schrijf alles op wat voor mij interessant klinkt. Bij ieder punt sta ik stil zonder oordeel, maar wel kijk ik of het klinkt als mijn waarheid.  Na het avondeten zet ik mijn koptelefoon op om nog een keer te mediteren en om een korte podcast te luisteren. Na een half uurtje lezen gaat mijn licht uit om 22.30 uur. Dit is nu mijn levenMijn dag ziet er momenteel vijf dagen per week, in grote lijnen, zo uit. De andere twee dagen zijn altijd verschillend, gewoonweg om dat ik die dagen wat drukker ben. Zo kan ik mijn waarheden ook toepassen in het dagelijks leven.Dit is waar ik momenteel behoefte aan heb en ik voel dat het werkt voor mij. Ik doe dit voor mezelf, niet omdat iemand anders verwacht dat ik dit doe. De vraag die ik mezelf momenteel regelmatig stel is: “komt dat wat ik denk, doe, voel, geloof en zeg, met elkaar overeen en probeer ik daarbij om zo liefdevol mogelijk naar mezelf en anderen te zijn?”Observeren in plaats van oordelenIk kan hier kort op antwoorden met ‘ja’ of ‘nee’, maar daar kom ik geen stap verder mee. Ik wil mijn woordkeuze aanpassen, zodat wat ik zeg een observatie wordt in plaats van een oordeel. Dit is wat ik hiervoor toepas: Ik observeer de situatie, “wat is er aan de hand?”. Ik luister naar mijn gevoel, “hoe voel ik me hierbij?” Ik kijk wat ik nodig heb, ‘wat zijn mijn behoeften op dit moment?”Als laatste doe ik een verzoek, “ben ik in staat om dit toe te passen?” Lees hier een kort voorbeeld hoe je dit zou kunnen toepassen in een relatie (wat voor relatie dan ook).CommunicerenDe waarheid spreken, in het algemeen, is iets wat wij als mensen erg lastig vinden.  En dan heb ik het niet alleen over liegen, maar eigenlijk over alle communicatie. Verbaal en non-verbaal. Vaak zijn we ons er niet eens van bewust dat we dingen zeggen, doen en denken die eigenlijk niet van onszelf zijn. Eerlijk en oprecht zijn is niet meer zo vanzelfsprekend omdat we zijn beïnvloed door het verleden, emoties en herinneringen. We horen dingen en geloven dit, vertellen het door alsof het feiten zijn, terwijl we eigenlijk nooit hebben uitgezocht of dit echt de waarheid is. ‘Think before you speak’T: is it True ?                     Is het waar?H: is it Helpful ?              Is het behulpzaam?I: is it Inspiring ?             Is het inspirerend ? N: is it Necessary ?        Is het nodig?K: is it Kind ?                     Is het aardig? Dit betekent natuurlijk niet dat we dit altijd moeten toepassen voordat we spreken. Soms zijn juist de gesprekken zonder veel inhoud erg fijn, maar in veel gevallen zou het je kunnen helpen om je meer bewust te worden van wat en hoe je communiceert. Zeggen we iets om het zeggen of spreken we onze waarheid (gevoel) uit, zonder hierbij andere mensen te kwetsen of pijn te doen? En soms is het gewoon beter om te zwijgen.                                              ‘’Open your mounth only if what you are going to say is more beautiful than silence’’                                                                                                                                   ~ Buddha ~Lees hier een nieuw interview met mij die afgelopen maandag online is gekomen.Schrijf je hier in voor mijn nieuwsbrief en blijf op de hoogte van alle nieuwe blogs, ontwikkelingen en andere leuke dingen rondom mijn website.