We zijn allemaal wel eens ziek, niet lekker en/of grieperig. Wat is jouw eerste reactie op het moment dat je voelt dat je ziek wordt? Vaak zijn er verschillende reacties. Sommige mensen denken: ”Oh, het zal wel meevallen, gaat wel weer over’ en er zijn ook mensen die gelijk denken dat ze dood gaan. (; Maar wat is nou verstandig als je voelt dat je ziek aan het worden bent? Helaas ben ik in het verleden al behoorlijk vaak goed ziek geweest. Tijdens mijn reis in Ghana in 2013 voelde ik me vaak ellendig. Op een gegeven moment hield ik het niet meer vol en zag ik de grond langzaam onder mijn voeten vandaan zakken. Ik was nog aan het herstellen van de eetstoornis, en mijn lichaam was uitgeput en uitgedroogd. Ik ben opgenomen in het ziekenhuis en kreeg daar een infuus. Tien zakken vocht en genoeg pillen voor een heel weeshuis waren nodig om mij weer een klein beetje op de been te krijgen.

Het moment dat mama mij vertelde dat ik naar de dokter moest omdat het echt niet goed met me ging, voelde ik me machteloos. Tijdens het gesprek met de dokter wilde ik maar één ding: wegrennen.

Als ik je zou vertellen dat ik bang ben (geweest) voor donuts, wat zou dan jouw reactie zijn? Zou je lachen, me raar aankijken of misschien wel met je ogen rollen, om weg te lopen met de gedachte: “die is niet goed snik.” En als ik je, nadat jij mijn dagboekverhaal over de donut hebt gelezen, vertel dat ik nog steeds het liefst geen donuts aanraak. Wat is dan je reactie? Heb je er begrip voor, zou je me willen helpen om over deze angst heen te komen of denk je dat je in ieder geval niet hoeft te beginnen over een donut, omdat het een trauma is uit mijn verleden? Vooroordelen Het lastige aan een wereld met zoveel verschillende mensen is, dat je nooit weet wat voor persoon je voor je hebt staan. Je kent zijn of haar verhaal niet en je weet niet hoe die persoon zich voelt van binnen. De buitenkant is maar een schild, dat bij alles wat je meemaakt steeds harder en harder wordt. Alles wat jij denkt over een persoon kan heel anders dan de werkelijkheid zijn. Wanneer je de caissière in de supermarkt een chagrijnige trien noemt, bijvoorbeeld omdat ze niet met een glimlach aan je vroeg of je het bonnetje erbij wilt. Sta je er niet bij stil dat er misschien van alles aan de hand kan zijn. Misschien is haar kat net overleden, of is haar relatie net uit. Misschien is het gewoon een momentopname en reageert ze bij de volgende klant weer een stuk vrolijker. Of misschien heeft ze het gewoon echt niet naar haar zin op haar werk en is ze al maanden op zoek naar een andere baan. ‘De mens’ is heel goed in het in hokjes stoppen van andere mensen. Wanneer je in de auto zit en de bestuurder voor je wisselt, waarschijnlijk per ongeluk, net iets te snel van baan waardoor hij/zij jou afsnijdt hoe reageer jij dan? Er is een grote kans dat je geïrriteerd bent, misschien zelfs boos en je zou zelfs die persoon uit kunnen maken voor van alles en nog wat. Dit zonder je te bedenken dat je zelf ook niet altijd perfect rijdt. De toon is gezet en jouw conclusie is dat de bestuurder voor je arrogant en egoïstisch is. Terwijl je die persoon helemaal niet kent, nog nooit hebt gezien en je helemaal niet weet wie het is en wat zijn/haar verhaal is. Ook slurpt al dat geïrriteerd en boos zijn onwijs heel energie, wat zonde is van jouw dag.Wanneer is het genoeg?

Deze blog wil ik beginnen met een bedankje aan iedereen, want WAUW, wat heb ik al veel lieve reacties gehad!Speciaal wil ik Astrid, mijn moeder, bedanken voor het taalkundig goed in elkaar zetten van mijn blogs en dagboekverhalen.

Meer geaccepteerd Toen school weer begon na de zomervakantie, kreeg ik onwijs veel leuke reacties en het was eigenlijk wel weer leuk om de meiden uit mijn klas te zien. Het voelde alsof ik wat meer aanspraak had, ondanks dat ik al een stuk rustiger geworden was en mijn eigenwijze reacties voor me hield. Dit kwam doordat ik was afgevallen dus (dacht ik).Mijn moeder wilde na de zomervakantie ‘een paar kilootjes afvallen’. Dit was een gunstig moment voor mij om te besluiten met haar mee te doen. De kilo´s vlogen eraf! 'Dit is iets wat ik kan, hierdoor ga ik geaccepteerd worden' ging door mijn hoofd. 

Als zussen voor elkaarOp de scouting ontstond een groepje van 6 meiden, wat allemaal heel gezellig was. Maar we waren vooral samen te vinden. Sommige meiden ken ik nog van mijn eerste basisschool en het was in het begin best gek om met hen ineens in een hechte groep te komen. En zeker omdat ze me in eerste instantie de deur hadden gewezen. Hier heb ik niet meer teveel over nagedacht en de scouting was altijd het gezelligste moment van de week. Na school zaten mijn beste vriendin en ik bij mij of bij haar, net als in de weekenden. We kregen geen genoeg van elkaar en ze was als een zus voor mij.

Weer wennenHalverwege groep 4 werd er helaas besloten dat ze me niet meer verder konden helpen op de basisschool waar ik toen zat en moest ik, door mijn dyslexie, naar het speciaal onderwijs. Na een paar weken niks meer te hebben gehoord van mijn vriendinnetjes besloot ik een mailtje te sturen. Op mijn vraag om binnenkort een keertje samen te spelen was het enige antwoord : ‘Ik mag niet meer met je omgaan, want jij bent anders zegt mijn mama’. We waren toen 8 jaar oud… Ik weet nog toen ik halverwege groep 4, na de kerstvakantie, in mijn nieuwe klas kwam. Op een nieuwe school met allemaal nieuwe kinderen. Ondanks dat er de eerste dagen veel kinderen om me heen hingen, omdat ze een nieuw meisje erg interessant vonden, had ik me nog nooit zo eenzaam gevoeld. Dit zorgde ervoor dat ik wilde veranderen en dus streng werd tegen mezelf. Het voelde alsof ik me iedere dag weer moest bewijzen om geaccepteerd te worden door een paar meiden uit de klas, waar ik graag mee om wilde gaan. Ze leken mij nog de ‘normaalste’ kinderen op deze school en ze waren het meest bijdehand, dus ik keek tegen hun op. Ergens was het speciaal onderwijs erg fijn, want na de pauzes moesten we over onze gevoelens praten, wat ik nog nooit eerder had kunnen doen omdat het altijd over mijn dyslexie ging. Het lezen en schrijven ging steeds beter en ik begon er langzaam een klein beetje plezier in te krijgen. Wel voelde ik me weer anders dan de andere kinderen van mijn klas, want alle andere vakken waren erg makkelijk en ik liep dus ver voor op de rest.

De vraag; ‘hoe ontwikkelt iemand een eetstoornis’ is lastig te beantwoorden. Heb je jezelf ooit de vraag gesteld waarom alles loopt zoals het loopt?  Wat was jouw antwoord? Het lot, keuzes, go with the flow?

Laten we beginnen met een mooie vraag om over na te denken: doe jij de dingen die je op dit moment doet omdat je 'denkt' dat het goed voor je is, of omdat je 'voelt' dat het goed voor je is? Dit is iets wat ik me de afgelopen tijd ook veel heb afgevraagd.