Sinds 2013 ben ik al meerdere keren op reis geweest. De eerste reis was in Ghana, waar ik, in een groep, een maand vrijwilligerswerk heb gedaan. Een jaar later was ik een maand in Nepal, daar heb ik drie weken vrijwilligerswerk gedaan en een week rondgetrokken met een vriendin.
Tijdens mijn eetstoornis schreef ik nog wel eens een gedichtje. Laatst kwam ik het gedicht tegen dat ik in Ghana heb begraven. Als je mijn aflevering van Tot Op Het Bot hebt gezien, dan weet je waarschijnlijk wel waarover ik het heb. Voor mij was dit een heel speciaal moment, het voelde echt alsof ik iets achterliet, alsof er een last van mijn schouders afviel, mijn eetstoornis letterlijk begroef. Wat alleen niemand weet, is dat ik dit gedicht al twee jaar eerder had geschreven. Op zaterdag 23 juli 2011, vlak voordat ik op vakantie ging naar Kos met mijn ouders, was ik zo klaar met de strijd. Ik wilde mijn eetstoornis begraven op Kos, tijdens die vakantie. Maar helaas was ik er toen nog helemaal niet klaar voor en heb ik het gedicht weer mee naar huis genomen.
Tijdens mijn eetstoornis was mijn gewicht misschien wel het meest belangrijk voor mij. Bij alles wat ik at, dronk maar ook deed, was het cijfer op de weegschaal het eerste dat door mijn hoofd ging.Wanneer iemand mij bijvoorbeeld vroeg of ik mee ging een ijsje halen, want het was tenslotte 30 graden buiten, bedacht ik me eerst wat ik die dag al gegeten had, nog moest eten en of het ´gezellig´ genoeg zou zijn. Met andere woorden: waren de calorieën van het ijsje het waard. Ik dacht niet na of ik zin had in het ijsje. En als ik dan besloot om mee te gaan, dacht ik er niet aan welke smaak ik lekker zou vinden. Nee, ik dacht na over in welke smaak de minste calorieën zouden zitten.Op gevoel eten was voor mij al lang geleden en op een gegeven moment besefte ik me dat mijn lichaam was overgenomen door ‘het duiveltje op mijn rechterschouder’ dat ik beschrijf in mijn dagboekverhalen. Vaak vroeg ik me af of dit ooit nog zou veranderen. Hoe kon ik ooit weer eten zonder na te denken over de calorieën die in alle producten zitten. Ik had tenslotte al van zoveel producten alle hoeveelheden in mijn hoofd gestampt. Net als de rijtjes met Engelse vervoegingen op de middelbare school. Toen ik dit met mijn therapeut besprak, vertelde ze mij dat het tijd nodig had. Maar, hoeveel tijd dan precies? Eén jaar, vijf jaar, tien jaar? Ik was bang dat ik nooit meer normaal zou kunnen genieten van een pizza, van patatjes of van koekjes zonder over de calorieën na te denken, en zonder me schuldig te voelen over dat ik ‘te veel’ had gegeten. En het klopt dat het tijd nodig heeft om te slijten. Het is in de loop der jaren steeds beter gegaan, maar het is nog steeds een dagelijkse strijd. Gelukkig heeft het engeltje op mijn linkerschouder steeds meer invloed gekregen. Hierdoor lukt het me negen van de tien keer om de dingen te doen die ik wil doen. Wel blijft het al die keren toch ‘ruzie’ tussen het engeltje en het duiveltje.
Hoog sensitief
Ik kreeg de vraag of ik een setje retrokaarten wil testen. En omdat ik tijdens mijn reizen veel mooie foto’s heb gemaakt, vond ik dit een onwijs leuk idee!
10 december 2012, maandag
21 november 2012, woensdag
30 oktober 2012, dinsdag
13 september 2012, donderdag
17 augustus 2012, vrijdag
29 juni 2012, vrijdag Ik voel me leeg en daarbij gebeuren er een heleboel dingen op dit moment. Vandaag is de eerste dag van de zomervakantie en het voelt alsof ik deze zeven weken, vrij van school, heel goed kan gebruiken. Het voelt alsof ik vier dagen non-stop kan slapen.Op 14 juni is oma overleden en diezelfde dag kregen we het bericht dat ook de oom van mama is overleden. Er zat ongeveer zes uur tussen en dit was heftig en bijzonder tegelijkertijd. Allebei waren ze al een tijdje aan het vechten en ze hebben tegelijk besloten dat het goed is zo. Op 20 juni is de oom van mama gecremeerd en oma de dag daarna. Het waren twee heftige dagen achter elkaar en we wisten allemaal niet zo goed hoe we ons voelden. Het is beter zo maar toch is het een groot gemis. Allebei de crematies waren erg mooi en het voelde als een goed afscheid. De sfeer thuis is de laatste dagen een beetje om te snijden, maar dit is logisch. We zitten allemaal even niet zo lekker in onze vel en dit geeft een negatieve energie. Afgelopen weken waren behoorlijk gek en we zijn allemaal erg moe. Wel merk ik dat, naarmate er meet tijd overheen gaat, alles weer iets fijner begint te worden. Mijn lontje is nog wel erg kort en daardoor ben ik erg prikkelbaar. Vaak schrik ik van mijn eigen reactie als iemand iets aan mij vraagt. Zo snel geïrriteerd en zulke kattige antwoorden… Hopelijk kan ik dit gauw weer beter maken, want ik ben mezelf helemaal niet meer. Er is een lichtpuntje, het me lukt om mijn gewicht stabiel te houden. Het was zelfs genoeg om weer te mogen shoppen. Iedere dag zie ik dat getal op de weegschaal staan en ondanks dat ik hierdoor mama en papa een stukje meer opgelucht maak, voelt het voor mij alsof ik klaar ben. Alsof ik nu niet meer aan hoef te komen. Dit was het gewicht dat we hadden afgesproken, en nu is het klaar, toch? Nog steeds volg ik mijn eetlijst, omdat het me niet lukt om op gevoel te eten. Ik denk dat ik het niet eens wil. Als ik afwijk van mijn eetlijst, eet ik altijd minder. Hoeveel die lijst ook mijn neus uitkomt, ik wil niet weer een terugval krijgen. En dus heb ik besloten om die lijst nog maar een tijdje te blijven volgen. Dit is nu mijn houvast.
