nancy van den berg

Het moment dat mama mij vertelde dat ik naar de dokter moest omdat het echt niet goed met me ging, voelde ik me machteloos. Tijdens het gesprek met de dokter wilde ik maar één ding: wegrennen.

Als ik je zou vertellen dat ik bang ben (geweest) voor donuts, wat zou dan jouw reactie zijn? Zou je lachen, me raar aankijken of misschien wel met je ogen rollen, om weg te lopen met de gedachte: “die is niet goed snik.” En als ik je, nadat jij mijn dagboekverhaal over de donut hebt gelezen, vertel dat ik nog steeds het liefst geen donuts aanraak. Wat is dan je reactie? Heb je er begrip voor, zou je me willen helpen om over deze angst heen te komen of denk je dat je in ieder geval niet hoeft te beginnen over een donut, omdat het een trauma is uit mijn verleden? Vooroordelen Het lastige aan een wereld met zoveel verschillende mensen is, dat je nooit weet wat voor persoon je voor je hebt staan. Je kent zijn of haar verhaal niet en je weet niet hoe die persoon zich voelt van binnen. De buitenkant is maar een schild, dat bij alles wat je meemaakt steeds harder en harder wordt. Alles wat jij denkt over een persoon kan heel anders dan de werkelijkheid zijn. Wanneer je de caissière in de supermarkt een chagrijnige trien noemt, bijvoorbeeld omdat ze niet met een glimlach aan je vroeg of je het bonnetje erbij wilt. Sta je er niet bij stil dat er misschien van alles aan de hand kan zijn. Misschien is haar kat net overleden, of is haar relatie net uit. Misschien is het gewoon een momentopname en reageert ze bij de volgende klant weer een stuk vrolijker. Of misschien heeft ze het gewoon echt niet naar haar zin op haar werk en is ze al maanden op zoek naar een andere baan. ‘De mens’ is heel goed in het in hokjes stoppen van andere mensen. Wanneer je in de auto zit en de bestuurder voor je wisselt, waarschijnlijk per ongeluk, net iets te snel van baan waardoor hij/zij jou afsnijdt hoe reageer jij dan? Er is een grote kans dat je geïrriteerd bent, misschien zelfs boos en je zou zelfs die persoon uit kunnen maken voor van alles en nog wat. Dit zonder je te bedenken dat je zelf ook niet altijd perfect rijdt. De toon is gezet en jouw conclusie is dat de bestuurder voor je arrogant en egoïstisch is. Terwijl je die persoon helemaal niet kent, nog nooit hebt gezien en je helemaal niet weet wie het is en wat zijn/haar verhaal is. Ook slurpt al dat geïrriteerd en boos zijn onwijs heel energie, wat zonde is van jouw dag.Wanneer is het genoeg?

Deze blog wil ik beginnen met een bedankje aan iedereen, want WAUW, wat heb ik al veel lieve reacties gehad!Speciaal wil ik Astrid, mijn moeder, bedanken voor het taalkundig goed in elkaar zetten van mijn blogs en dagboekverhalen.

Meer geaccepteerd Toen school weer begon na de zomervakantie, kreeg ik onwijs veel leuke reacties en het was eigenlijk wel weer leuk om de meiden uit mijn klas te zien. Het voelde alsof ik wat meer aanspraak had, ondanks dat ik al een stuk rustiger geworden was en mijn eigenwijze reacties voor me hield. Dit kwam doordat ik was afgevallen dus (dacht ik).Mijn moeder wilde na de zomervakantie ‘een paar kilootjes afvallen’. Dit was een gunstig moment voor mij om te besluiten met haar mee te doen. De kilo´s vlogen eraf! 'Dit is iets wat ik kan, hierdoor ga ik geaccepteerd worden' ging door mijn hoofd. 

Als zussen voor elkaarOp de scouting ontstond een groepje van 6 meiden, wat allemaal heel gezellig was. Maar we waren vooral samen te vinden. Sommige meiden ken ik nog van mijn eerste basisschool en het was in het begin best gek om met hen ineens in een hechte groep te komen. En zeker omdat ze me in eerste instantie de deur hadden gewezen. Hier heb ik niet meer teveel over nagedacht en de scouting was altijd het gezelligste moment van de week. Na school zaten mijn beste vriendin en ik bij mij of bij haar, net als in de weekenden. We kregen geen genoeg van elkaar en ze was als een zus voor mij.

Weer wennenHalverwege groep 4 werd er helaas besloten dat ze me niet meer verder konden helpen op de basisschool waar ik toen zat en moest ik, door mijn dyslexie, naar het speciaal onderwijs. Na een paar weken niks meer te hebben gehoord van mijn vriendinnetjes besloot ik een mailtje te sturen. Op mijn vraag om binnenkort een keertje samen te spelen was het enige antwoord : ‘Ik mag niet meer met je omgaan, want jij bent anders zegt mijn mama’. We waren toen 8 jaar oud… Ik weet nog toen ik halverwege groep 4, na de kerstvakantie, in mijn nieuwe klas kwam. Op een nieuwe school met allemaal nieuwe kinderen. Ondanks dat er de eerste dagen veel kinderen om me heen hingen, omdat ze een nieuw meisje erg interessant vonden, had ik me nog nooit zo eenzaam gevoeld. Dit zorgde ervoor dat ik wilde veranderen en dus streng werd tegen mezelf. Het voelde alsof ik me iedere dag weer moest bewijzen om geaccepteerd te worden door een paar meiden uit de klas, waar ik graag mee om wilde gaan. Ze leken mij nog de ‘normaalste’ kinderen op deze school en ze waren het meest bijdehand, dus ik keek tegen hun op. Ergens was het speciaal onderwijs erg fijn, want na de pauzes moesten we over onze gevoelens praten, wat ik nog nooit eerder had kunnen doen omdat het altijd over mijn dyslexie ging. Het lezen en schrijven ging steeds beter en ik begon er langzaam een klein beetje plezier in te krijgen. Wel voelde ik me weer anders dan de andere kinderen van mijn klas, want alle andere vakken waren erg makkelijk en ik liep dus ver voor op de rest.

21 november 2012, woensdag 

30 oktober 2012, dinsdag 

13 september 2012, donderdag 

17 augustus 2012, vrijdag 

29 juni 2012, vrijdag Ik voel me leeg en daarbij gebeuren er een heleboel dingen op dit moment. Vandaag is de eerste dag van de zomervakantie en het voelt alsof ik deze zeven weken, vrij van school, heel goed kan gebruiken. Het voelt alsof ik vier dagen non-stop kan slapen.Op 14 juni is oma overleden en diezelfde dag kregen we het bericht dat ook de oom van mama is overleden. Er zat ongeveer zes uur tussen en dit was heftig en bijzonder tegelijkertijd. Allebei waren ze al een tijdje aan het vechten en ze hebben tegelijk besloten dat het goed is zo. Op 20 juni is de oom van mama gecremeerd en oma de dag daarna. Het waren twee heftige dagen achter elkaar en we wisten allemaal niet zo goed hoe we ons voelden. Het is beter zo maar toch is het een groot gemis. Allebei de crematies waren erg mooi en het voelde als een goed afscheid. De sfeer thuis is de laatste dagen een beetje om te snijden, maar dit is logisch. We zitten allemaal even niet zo lekker in onze vel en dit geeft een negatieve energie. Afgelopen weken waren behoorlijk gek en we zijn allemaal erg moe. Wel merk ik dat, naarmate er meet tijd overheen gaat, alles weer iets fijner begint te worden. Mijn lontje is nog wel erg kort en daardoor ben ik erg prikkelbaar. Vaak schrik ik van mijn eigen reactie als iemand iets aan mij vraagt. Zo snel geïrriteerd en zulke kattige antwoorden… Hopelijk kan ik dit gauw weer beter maken, want ik ben mezelf helemaal niet meer. Er is een lichtpuntje, het me lukt om mijn gewicht stabiel te houden. Het was zelfs genoeg om weer te mogen shoppen. Iedere dag zie ik dat getal op de weegschaal staan en ondanks dat ik hierdoor mama en papa een stukje meer opgelucht maak, voelt  het voor mij alsof ik klaar ben. Alsof ik nu niet meer aan hoef te komen. Dit was het gewicht dat we hadden afgesproken, en nu is het klaar, toch?  Nog steeds volg ik mijn eetlijst, omdat het me niet lukt om op gevoel te eten. Ik denk dat ik het niet eens wil. Als ik afwijk van mijn eetlijst, eet ik altijd minder. Hoeveel die lijst ook mijn neus uitkomt, ik wil niet weer een terugval krijgen. En dus heb ik besloten om die lijst nog maar een tijdje te blijven volgen. Dit is nu mijn houvast.

13 juni 2012, woensdag Het is alweer even geleden dat ik voor de laatste keer in je heb geschreven. Dit omdat ik de energie niet had om te schrijven. De laatste weken heb ik zoveel frustraties en verdriet. Het aankomen lukt me niet en eigenlijk val ik alleen maar weer langzaam af. En ook in de familie spelen nu genoeg uitdagingen. Iedere keer word ik weer getest en het lijkt erop dat het leven alleen maar lastiger en lastiger wordt. Twee weken geleden bleek dat oma, de moeder van mama ongeneselijk ziek was. Ze belandde in het ziekenhuis en op dit moment ligt ze alweer een week in het hospice te wachten op de dood. Het kan nu ieder moment gebeuren. Dat is zo´n naar idee. Het is allemaal zo verdrietig. Soms verbaas ik me erover hoe sterk een mensenlichaam kan zijn. De artsen hadden niet verwacht dat oma nog zo lang zou leven. En je ziet haar ook echt vechten en pijn hebben.Zelf ben ik één keer mee geweest naar oma om afscheid te nemen en het gevoel dat ik toen had, kan ik niet zo makkelijk beschrijven. Het was oma niet meer zoals ik haar me kan herinneren. Maar oma vond het heel fijn om haar kleinkinderen nog één laatste keer te hebben gezien. Helaas word de hele gebeurtenis nog verdrietiger. Ook de oom van mama kan ieder moment overlijden. Iedereen is op dit moment zo machteloos en ik voel het verdriet bij mama en de familie heel erg sterk. Ook ik heb er slapeloze nachten van. Het bracht me in gedachten terug naar vroeger. De laatste dagen komen er veel jeugdherinneringen naar boven. Gelukkig zijn het voornamelijk positieve momenten. Als klein meisje kwam ik samen met mama bijna iedere woensdagmiddag bij oma om te lunchen. Iedere keer weer als we binnenkwamen rook het naar vers gemaakte groentesoep en zelfgemaakt brood. Die geuren gaan nu regelmatig door mijn neus en als ik mijn ogen sluit ben ik weer heel even terug in de tijd. De kleine Nancy die zo genoot van het heerlijke brood en de soep.Oma vertelde me altijd dat ze er zo van genoot dat ik zo lekker (veel) kon eten. Na het eten speelden dan nog een potje rummikub met zijn drieën. Deze herinneringen geven me kracht. Het lukt me om best sterk te blijven en het lukt me om, wat op mijn eetlijst staat, te blijven eten. Ook al ben ik onwijs verdrietig en heb ik de hele dag een brok in mijn keel. Het verbaast me dat ik geen gigantische terugval heb in het eten, en dat maakt me stiekem toch een beetje trots. Oma had ook niks anders gewild dan dat het goed met me gaat en dus doe ik het nu allemaal voor haar. Het is soms zo gek dat het leven gewoon doorgaat, naast deze nare situatie. Op school zit ik nu nog minder op mijn plek en het voelt alsof alles langs me heen gaat. Als ik andere mensen zie en hoor lachen, maakt het me eigenlijk alleen maar nog verdrietiger.