Gestrand op Abu Dhabi airport.

We zijn allemaal wel eens ziek, niet lekker en/of grieperig.
Wat is jouw eerste reactie op het moment dat je voelt dat je ziek wordt?
Vaak zijn er verschillende reacties. Sommige mensen denken: ”Oh, het zal wel meevallen, gaat wel weer over’ en er zijn ook mensen die gelijk denken dat ze dood gaan. (;

Maar wat is nou verstandig als je voelt dat je ziek aan het worden bent?

Helaas ben ik in het verleden al behoorlijk vaak goed ziek geweest. Tijdens mijn reis in Ghana in 2013 voelde ik me vaak ellendig. Op een gegeven moment hield ik het niet meer vol en zag ik de grond langzaam onder mijn voeten vandaan zakken. Ik was nog aan het herstellen van de eetstoornis, en mijn lichaam was uitgeput en uitgedroogd. Ik ben opgenomen in het ziekenhuis en kreeg daar een infuus. Tien zakken vocht en genoeg pillen voor een heel weeshuis waren nodig om mij weer een klein beetje op de been te krijgen.

Nadat ik in 2016 terugkwam van mijn Thailand-avontuur, heb ik een week op bed gelegen met hoge koorts. Wat was ik beroerd!

En…. aan het begin van de Corona-crisis, toen we net de (intelligente) lockdown hadden, wist ik niet wat me overkwam; een week lang was ik erg ziek en ik kon alleen maar op bed liggen. Dit had grote gevolgen, want mijn huid zit nog steeds (drie maanden later) vol met uitslag. Het blijkt dat mijn psoriasis, wat ik vroeger alleen op mijn hoofdhuid had, door de stress over mijn hele lichaam uit is gebreid. Ik besefte me daardoor dat het tijd was om echt even naar binnen te keren en rust het enige is wat me nu gaat helpen.

Dit zijn slechts een paar voorbeelden, maar vandaag wil ik wat uitgebreider vertellen over mijn reis naar Nepal in de zomer van 2014.

Als vrije vogels 

Samen met een hele lieve vriendin was ik een maand in Nepal. De eerste drie weken deden we vrijwilligerswerk en tijdens de laatste week waren we samen een week in Kathmandu en trokken we wat rond. Tijdens deze reis werd ik 18 en mijn vriendin was 19 jaar. Je kunt je vast wel voorstellen hoe spannend het is om samen op avontuur te gaan. Het was helemaal geweldig!

Doen waar we zelf zin in hadden, wanneer we wilden en met wie we wilden. In Nepal ben ik echt verliefd geworden op de vrijheid die het reizen je geeft, en zeker wanneer je het mag delen met iemand die alle herinneringen nog veel mooier maakt.

Op de laatste dag van onze reis kwamen we in een onwerkelijke situatie terecht. Ik kan zeggen dat het aardig goed met me ging, maar de eetstoornis was zeker nog niet weg. Mijn lichaam was nog niet sterk en daardoor werd ik vaak niet lekker door vet en pittig eten.

We gingen lunchen bij een Nepalees tentje en ik bestelde hier garlic Naanbrood, want dit is echt fantastisch! In het restaurantje waren ze niet zuinig geweest met de knoflook en nog geen uur later kreeg ik een ongelofelijke buikpijn, die helaas niet weg ging. Daardoor moest ik die avond met buikpijn het vliegtuig in. Door de luchtdruk in het vliegtuig werd de buikpijn steeds erger maar gelukkig waren er hele lieve stewardessen die goed voor mij zorgden. Er waren wat lege stoelen waar ik op kon liggen en ze hadden fruit geregeld zodat ik toch iets kon eten.

Bij het uitstappen om Abu Dhabi raadden de stewardessen ons aan, om tijdens de volgende vlucht te vragen of ik daar ook kon liggen. Met goede hoop stapten we in het volgende vliegtuig en bij het binnenkomen vroegen we gelijk of er nog stoelen leeg waren. Het vliegtuig stond dus nog op de grond en liep langzaam vol met mensen.

Toen we dat vroegen brak er gelijk paniek uit. We werden overspoeld met vragen: “Waarom, hoelang, waar… “ Er werd mij verteld dat ik er inderdaad niet goed uitzag (en bedankt) en dat ze wilden dat ik het vliegtuig zou verlaten.
Ho… wacht even… dit was niet de bedoeling. Het vliegtuig verlaten? Hoe komen we thuis dan?

Mijn vriendin en ik bleven staan en we probeerden de situatie uit te leggen. Maar het cabinepersoneel bleef bij hun beslissing: “Als jullie het vliegtuig niet verlaten, dan roepen we de beveiliging. Jij mag pas mee als je gecontroleerd bent door een arts.”

Shitt… Wat nu? Mijn vriendin en ik keken elkaar radeloos aan, wat gebeurde er toch allemaal?  Ondertussen werden onze koffers al opgezocht, terwijl wij nog steeds probeerden de mensen zover te krijgen dat we in het vliegtuig mochten blijven. Toen de beveiliging erbij kwam, moesten we er ons wel bij neerleggen en zijn we het vliegtuig uit gestapt.

Daar stonden we, midden in de nacht, op het vliegveld van Abu Dhabi. We zagen het vliegtuig taxiën naar de start- en landingsbaan en wij werden dringend verzocht richting de dokterspost te lopen.

Het eerste wat in mij opkwam was mijn moeder bellen. Maar ook in Nederland was het midden in de nacht, dus eigenlijk verwachtte ik dat mijn ouders lagen te slapen. Tot mijn grote verbazing nam mama gelijk op met de vraag: “Hey, hoor jij niet in de lucht te zitten?”. Mama heeft de alarmcentrale gebeld en zij namen contact met me op. Wat er verder gebeurde ben ik kwijt, het ging allemaal zo snel en we moesten ons echt overgeven aan de situatie. Totale onmacht!

Kerngezond 
Bij de dokter ben ik onderzocht en gelukkig was alles goed. En eigenlijk voelde ik me ook opeens niet meer zo ziek. Mijn oerkracht was omhoog gekomen. Toen moesten we gaan regelen dat we weer naar Nederland konden en hopen dat dit zo snel als mogelijk zou lukken.

 
Mijn vriendin was ondertussen ook heel erg moe en ik heb gezegd dat ze best wel even kon gaan slapen. Ze heeft op drie stoelen liggen slapen terwijl ik nog ongeveer zes uur aan een balie gehangen heb om een vlucht naar huis te regelen. Dat was het enige waar ik aan kon denken op dat moment: ik wil zo snel mogelijk naar huis.

Uiteindelijk zijn we, ongeveer 35 uur later via Rome, in Nederland aangekomen. Helaas, zo bleek, zonder koffers. Die stonden nog ergens onderweg. Nadat we formulieren hadden ingevuld, konden we eindelijk onze ouders in de armen sluiten, die ook al uren op Schiphol op ons aan het wachten waren. Onze koffers kwamen een week later pas thuis.

Toch kijken we terug op een onvergetelijke maand en toen mijn vriendin en ik afscheid namen, beseften we allebei dat we samen in die maand heel veel mooie dingen hebben gedaan.

Het was voor ons allebei gek om ons eigen leven weer op te pakken. De terugreis is nu een mooi verhaal waar we nog vaak om moeten lachen. En ik heb mijn lesje wel geleerd: zeg nooit in een vliegtuig dat je je niet lekker voelt!

Controle loslaten 
Wanneer je ziek bent, heb je even geen controle over je eigen lichaam. Je hoofd zegt dat je zo snel mogelijk weer van alles moet doen maar je gevoel stuurt je iedere keer weer terug je bed in.  Je overgeven, naar je lichaam luisteren en accepteren dat het even goed is, is ontzettend moeilijk.

Dat is niet alleen wanneer je ziek bent. Op zoveel momenten is het zoveel makkelijker om naar je hoofd te luisteren in plaats van naar je gevoel. Al je gedachten zijn veilig en onder controle, terwijl het voor je gevoel misschien wel juist onwijs spannend is. We zijn bang voor ons gevoel en het is zo makkelijk om ons verstand te volgen. Zou het niet mooi zijn als deze twee beter in balans zouden komen?

Hoe leren we beter luisteren naar ons gevoel?
Door jezelf iedere keer weer af te vragen waarom je de dingen doet die je op dat moment doet. Zegt je verstand dat dit is wat je moet doen
(je ego) of voel je dat je dit mag doen (je ziel), omdat jij het wilt doen?