Lost is just another word for exploring

Gepubliceerd op 2 juli 2020 om 09:30


Het moment dat mama mij vertelde dat ik naar de dokter moest omdat het echt niet goed met me ging, voelde ik me machteloos. Tijdens het gesprek met de dokter wilde ik maar één ding: wegrennen.

Ondanks dat de huisarts tijdens dit bezoek niet veel actie ondernam, was het wel het eerste stapje naar mijn herstel.  Op dat moment had ik zelf geen controle maar het heeft me uiteindelijk wel heel goed geholpen op mijn weg naar een gezond en sterk leven.

Het avontuur aangaan 
In 2016 ging ik, voor de eerste keer, alleen twee weken op reis naar Thailand. Ik was toen 20 jaar en het ging goed met me. Toch was ik onwijs zenuwachtig, want ik was wel al een paar keer op reis geweest, maar toen was ik altijd met een groep. Die twee weken is er niks geks gebeurd, op een paar gekke stapavonden na dan. Haha!

Op mijn laatste dag moest ik vanuit het zuiden van Thailand tien uur reizen met de boot en de bus om naar het vliegveld van Bangkok te komen. Ondanks dat ik hoopte dat ik op de goede boot en in de juiste bus stapte en hierdoor dus eigenlijk geen oog dicht deed, wist ik dat het wel goed zou komen. Er werd mij verteld dat ik ’s ochtends vroeg, rond een uur of 6, zou aankomen op het busstation in Bangkok en dat het vanaf daar nog een uurtje met de taxi was. Dit was perfect, want mijn vlucht zou rond 12.00 uur gaan en ik had dus voldoende tijd.

We kwamen rond een uur of 4 in de ochtend aan. De bus had lekker doorgereden, dacht ik nog. Toen ik uitstapte, was er geen busstation te bekennen en daar stond ik opeens, in het donker midden in Bangkok, op de stoep. Maar natuurlijk waren daar wel een aantal opdringerige  taxichauffeurs, die toeristen wel naar hun volgende bestemming wilden brengen. Ergens voelde het allemaal niet goed maar, toch ben ik meegegaan met een man die mijn backpack al in zijn kofferbak had gelegd voordat ik het zelf doorhad.

De taxichauffeur sprak redelijk goed Engels, waardoor ik mij iets beter op mijn gemak voelde. Hij vroeg me hoe mijn reis was geweest en het leek me toch best een prima gast. Omdat ik de hele nacht niet had geslapen, vond ik het allemaal wel even prima. Maar dit sloeg snel om. Nadat hij me op mijn gemak had gesteld, vroeg hij me hoeveel geld ik bij me had.


‘’Oh ja, Shittt… je moet hier altijd vooraf een prijs afspreken’’, ging er door mijn hoofd. Mijn hart begon weer iets sneller te bonken in mijn ribbenkast en ik vertelde hem dat ik nog precies genoeg geld had om de taxi te betalen en om een tosti te kopen op het vliegveld. Waarop hij meteen antwoorden dat hij meer geld wilde. Flink meer! Ik raakte lichtelijk in paniek, want ik had helemaal niet meer geld en ik wil hem al  helemaal niet meer geld geven.

Hij stopte de auto bij een pinautomaat en vertelde me dat ik moest gaan pinnen. We waren al een behoorlijk stukje weg van de bushalte en er was geen ander mens te bekennen buiten. We waren midden in de buitenwijken van Bangkok, maar ik weigerde te pinnen.

Nogmaals vertelde ik hem dat ik dit niet wilde. Hij draaide zich om en hij begon te schreeuwen.
Onverklaarbare woorden kwamen uit zijn mond en even was ik bang dat hij me zou ontvoeren.

Al gauw schakelde ik om en vertelde hem dat ik uit wilde stappen. Dat weigerde hij eerst maar ik begon ook mijn stem te verheffen. En toen deed hij, gelukkig, de deur van het slot. Ik had nog net genoeg tijd om mijn backpack uit de kofferbak te pakken, want voordat ik het wist reed hij met piepende banden weg. Wel moest ik hem als nog betalen, maar meer dan de helft van mijn geld heeft hij niet gekregen.

verdwaald in Bangkok
Daar stond ik weer… Helemaal alleen in de buitenwijken van Bangkok om half 5 ’s ochtends. Het was donker, het miezerde en er waren nog steeds geen mensen te bekennen. Heel even werd ik verdrietig, de vakantie was zo leuk geweest en nu raakte ik verdwaald op mijn laatste dag. Ik had in een hoekje kunnen gaan huilen maar al snel realiseerde ik me dat ik daarmee niet terug in Nederland ging komen.

Ik besloot om richting het vliegveld te gaan lopen. Gelukkig had ik een simkaart gekocht waardoor ik via Google Maps kon kijken waar ik was. Het was 4,5 uur lopen naar het vliegveld en ik begon te rekenen. Als ik ging lopen dan zou ik nog steeds op tijd zijn voor mijn vlucht.

Daar liep ik dan, met mijn backpack van 12 kilo op mijn rug en mijn kleine rugzak voorop. Niet geslapen, nog steeds brak van alle feestjes, geen eten en ik moest heel nodig naar de wc. Na een half uurtje lopen kwam ik wat meer in de bewoonde wereld en ik zag zo nu en dan een taxi voorbij rijden. Sommige taxi’s stopten om te vragen of ik een rit wilde maar ik durfde het niet meer.

Langzamerhand begon ik wat dingen te herkennen en ik kreeg weer wat meer hoop. Weer een uur later, het was inmiddels 6 uur ’s ochtends,  kwam ik bij een grote tolweg die altijd druk is, en ik wist dat het vliegveld aan het einde van die tolweg was. Met mezelf sprak ik af om hier een taxi te nemen, als de taxichauffeur er betrouwbaar uitzag, want mijn voeten begonnen wel erg veel pijn te doen en deze weg was eindeloos.

Er stopte een taxichauffeur en hij vroeg me waar ik naartoe moest. Hij sprak bijna geen Engels maar ik zag in zijn ogen dat hij meer te vertrouwen was. We spraken een bedrag af en ik ben ingestapt. Daar ging mijn tosti op het vliegveld...
Het maakte me ook allemaal niet meer uit en ik wilde gewoon naar huis. Deze situatie heeft wel weer, ik maak altijd van alles mee, voor genoeg avontuur gezorgd.

De hele rit zei de taxichauffeur niets en er kwam een klein traantje los op de achterbank van de taxi. Toen ik uitstapte bij het vliegveld bedankte de man mij en wenste me een fijne vlucht. Nog nooit was ik zo blij om op een vliegveld aan te komen om richting huis te gaan.
Rond 7 uur kwam ik aan op het vliegveld, wat betekende dat het nog een lange zit was tot mijn vlucht ging. Nog steeds geen eten, want mijn geld was op. Maar toen ik eenmaal in het vliegtuig zat begon ik in te zien dat ik mezelf, weer had bewezen hoe zelfstandig ik ben. Ik voelde me trots.
En ik heb nog nooit zo erg kunnen genieten van het eten in het vliegtuig.

Op het moment dat ik bij de eerste man in zijn taxi getrokken werd voelde ik me machteloos. Toen hij begon te schreeuwen en ik daarna alleen op straat stond, wilde ik maar één ding: wegrennen.

Ondanks dat ik dit heb meegemaakt, heeft het me wel weer een stuk sterker gemaakt. Op dat moment had ik zelf geen controle maar doordat ik bleef geloven in mezelf, is alles goed gekomen en zie ik het nu als een wijze levensles.

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.

Maak jouw eigen website met JouwWeb