Ben ik wel leuk genoeg ? Mijn onzekerheden.

Gepubliceerd op 17 september 2020 om 08:30

ONZEKERHEID

Niet alleen tijdens mijn eetstoornis maar ook al ver daarvoor, wilde ik er maar al te graag bij horen.

Als iemand in mijn directe omgeving zei: “we moeten naar links”, en ik dacht: “nee, het moet rechts zijn”, dan gingen we toch naar links. Ik liet niet eens weten dat ik dacht dat we naar rechts zouden moeten. Ik was bang voor hoe er gereageerd zou worden, bang dat ik betweterig over zou komen en vooral… dat ik niet leuk gevonden zou worden.

Tijdens mijn eetstoornis werd dit allemaal nog een stukje erger. Vertellen dat het niet goed met me ging, was een hele grote stap. Juist ook omdat alles met ups en downs kwam en ik mezelf al snel een aansteller vond. Bang voor reacties als: “daar heb je haar weer met haar gezeur.”

Wanneer iemand op een vrijdag of zaterdag aan me vroeg of ik nog iets ging doen, en ik me dan bedacht dat ik geen plannen had voor het weekend (en waarschijnlijk gewoon weer met een kop thee op de bank zou zitten die avond), voelde ik me zo rot. ‘’Ze vinden me vast saai… ‘’

Ook nu, na mijn eetstoornis, ben ik nog wel eens onzeker. Mensen hebben soms een (voor)oordeel en niet iedereen vindt je even aardig. Als ik vertel over mijn leefstijl, krijg ik reacties als: “jij hebt makkelijker praten. Je bent jong, lenig, gezond en weet veel over voeding/training.” Maar je denkt toch serieus niet dat mijn weg naar hetgeen ik nu heb zo makkelijk was?

'The quickest way to acquire self-confidence is to do exactly what you are afraid to do.'

Daar komt heel veel discipline bij kijken. Toen ik ziek was kon ik niet eens naar de sportschool omdat mijn lichaam te zwak was. Ik wist echt niet zoveel als ik nu weet, deed veel opleidingen, trainingen en in mijn vrije tijd deed ik niks anders dan leren over yoga/training en voeding. Het heeft me zes jaar gekost om te komen waar ik nu ben en geloof me, ik kwam van heel diep. Nu ben ik onwijs trots op alles wat ik al heb mogen bereiken. En toch ben ik soms nog steeds, door die reacties, onzeker.

Mensen vragen mij om advies, maar aan de andere kant luisteren ze niet. Om vervolgens te antwoorden met: “ja, als ik jouw lichaam had gehad…” (of vul zelf een leuk antwoord in). Daarna verandert er niets en gaan weer door met hun veilige leventje. Omdat het eng is om iets nieuws te proberen. 
 
Dat is best wel frustrerend (en misschien ook wel voor die persoon). Dan vraag ik me af waar ik het dan allemaal voor doe, waarom steek ik energie in jou om je vragen te beantwoorden? Als je dan gewoon weer verder gaat waar je gebleven was. Maar dan wel na een reactie die mij persoonlijk raakt.   

Ook krijg ik wel eens opmerkingen als: “maar zou je niet gewoon van je leven gaan genieten in plaats van zoveel bezig te zijn met sporten?” Zulke reacties brengen me ook aan het twijfelen. Ben ik dan nog steeds zo’n saaie doos?

Ik denk dat er veel mensen zijn die zich hierin herkennen. Want we beseffen ons niet dat onzekerheid ontstaat door dingen die we onszelf aanpraten. Want nee… ik ben geen saaie doos, ik heb gewoon mijn passie gevonden. En nee… ik ben geen betweter, ik vind het gewoon leuk om te leren. Nee… ik kan niet overal bij horen, maar de juiste mensen om mij heen hebben, is wat ik nodig heb. En de rest, hoe lief of aardig ze ook zijn, passen gewoon niet bij mij.

Soms krijg ik inderdaad ‘negatieve’ reacties, maar ik heb ook al een heleboel mensen mogen helpen. Mensen die wel iets hebben gedaan met een advies van mij, en ik heb ook mooie vriendschappen mogen opbouwen. Het jammere aan het mensenbrein is dat we geneigd zijn negatieve dingen te onthouden en positieve dingen als iets normaal te zien.

Ik kan me mijn reis naar Ghana nog goed herinneren. Het was de eerste keer dat ik op reis ging en ik had me heel erg goed voorbereid. Ik had alles over het land opgezocht. Toen ik de meiden ontmoette waarmee ik een maand in een gastgezin zou slapen, kwam ik er al gauw achter dat ik de enige was die zich zo had voorbereid. Hierdoor kwam gelijk de onzekerheid opzetten. Want was het positief of negatief dat tegen mij gezegd werd: “wat weet jij veel over het land.”  Ik vroeg me af of het niet beter was om mijn mond te houden en doen alsof ik van niks weet? En ik vroeg me ook of ze me irritant en een betweter vonden?

Achteraf bleek dat ik hier niet zoveel mee bezig had hoeven te zijn, want de maand was fantastisch en in Ghana heb ik mijn beste vriendinnen leren kennen.

Achteraf is alles altijd een stuk makkelijker!

Maar sinds ik steeds beter leer om per dag te leven (ja daar issie weer... op de dag leven is geweldig!), merk ik ook dat ik minder zorgen heb over hoe andere mensen over mij denken. Hierdoor loop ik mezelf steeds minder vaak voorbij en durf ik ook eens nee te zeggen. Het is prima als je mij niet aardig of leuk vindt, maar hier heb ik geen last meer van. Alles wat ik doe, doe ik voor mezelf en niet voor de reacties van anderen.

Wil je op de hoogte blijven van al mijn dagboekverhalen en blogs?
Schrijf je hier in voor mijn nieuwsbrief en ik stuur jou 1 keer per week een update.

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.

Maak jouw eigen website met JouwWeb