Mijn jongere jaren (4/4)

Meer geaccepteerd 
Toen school weer begon na de zomervakantie, kreeg ik onwijs veel leuke reacties en het was eigenlijk wel weer leuk om de meiden uit mijn klas te zien. Het voelde alsof ik wat meer aanspraak had, ondanks dat ik al een stuk rustiger geworden was en mijn eigenwijze reacties voor me hield. Dit kwam doordat ik was afgevallen dus (dacht ik).

Mijn moeder wilde na de zomervakantie ‘een paar kilootjes afvallen’. Dit was een gunstig moment voor mij om te besluiten met haar mee te doen. De kilo´s vlogen eraf! 'Dit is iets wat ik kan, hierdoor ga ik geaccepteerd worden' ging door mijn hoofd. 

Nog goed kan ik me herinneren hoe naar ik het vond dat ik ongesteld was toen we, aan het begin van het tweede schooljaar van het VMBO, gingen zwemmen met de klas. Hierdoor  durfde ik niet te zwemmen en er ontstond een heel slechte dag. Huilend kwam ik thuis van school omdat ik mezelf haatte en ik besloot nog strenger te worden.

Dit was gelijk de laatste keer dat ik ongesteld werd, daarna is alles heel snel gegaan en ik kan me ook niks meer herinneren van de maanden september en oktober 2010.  Mijn onzekerheid was er nog steeds, net als de depressieve gedachten...

Wel viel ik kilo’s af, waardoor het me lukte deze dingen meer te negeren. Grote truien droeg ik en mijn broeken gingen steeds losser zitten. Maar omdat we de winter in gingen merkte niemand het echt op dat ik zo snel kilo’s verloor. Veel moeite hoefde ik niet te doen om weinig te eten, mijn ouders waren veel aan het werk en we aten bijna nooit samen. Het was voor mij onwijs makkelijk maar kleine beetjes of soms zelfs helemaal niets te eten.

Echte trucjes had ik niet in het begin, ik at gewoon weinig en dit ging me heel goed af.

Doordat ik een beugel had rond die tijd, verzon ik smoesjes dat ik sommige dingen niet kon eten of dat ik te veel pijn had in mijn mond. Ook gebruikte ik mijn beugel als excuus omdat ik zo rustig en stil was geworden op school. Want praten ging een stuk lastiger met een grote plaat in mijn mond. Ergens was dit dus echt waar, maar het liegen tegen mijn omgeving ging me steeds beter af.

Mijn hele eetstoornis periode ben ik blijven eten en ook heb ik nooit hulpmiddelen gebruikt als laxeerpillen (gelukkig!). Het enige wat ik geprobeerd heb, is mijn vinger in mijn keel steken. Maar dit was een vreselijke ervaring en ik zal dat ook nooit meer kunnen doen.

De gedachten over mezelf zijn altijd heel negatief geweest. Zelfmoordgedachten had ik met vlagen, tijdens sommige periodes in mijn leven wist ik niet meer wat ik nog kon toevoegen in deze wereld of wat ik goed kon doen. Het voelde alsof ik helemaal alleen op deze wereld stond en ik zag totaal geen toekomst. Mijn sociale contacten waren helemaal voorbij, ik had alleen nog anderhalf uur scouting op de donderdagavonden en een uurtje dansen op de vrijdagmiddagen over. Voor de rest zag ik mijn vriendinnen amper en zo had ik dus alle tijd voor mijn eetstoornis. Steeds dieper in mijn bubbel, steeds sneller vlogen de kilo’s eraf en op een gegeven moment trok mijn mentrix op school aan de bel…

Mijn eerste week als blogger

Bedankt voor het lezen van eerste mijn blogs!
Er zijn al onwijs veel lieve en leuke reacties binnen gekomen. 
Als je mijn verhaal inspirerend of mooi vind, vergeet het dan niet te delen met je dierbaren.
Vanaf volgende week komt er iedere dinsdag een dagboek verhaal online rond 10.00AM. 
Ook zal ik minimaal 1 blog per week posten over verschillende onderwerpen. 

Je mag altijd contact met me opnemen door hieronder een berichtje te plaatsen of mij een mail te sturen. 
Dit vind ik juist onwijs leuk en ik ben benieuwd naar jouw mening en/of verhaal. 
Voor nu wens ik iedereen een heel fijn weekend. Vergeet niet om te genieten van de tijd in het nu. 
Voor je het weet is het weer maandag en mag je weer aan het werk. (: