Hoe mijn gewicht steeds minder belangrijk voor mij wordt.

Tijdens mijn eetstoornis was mijn gewicht misschien wel het meest belangrijk voor mij. Bij alles wat ik at, dronk maar ook deed, was het cijfer op de weegschaal het eerste dat door mijn hoofd ging.Wanneer iemand mij bijvoorbeeld vroeg of ik mee ging een ijsje halen, want het was tenslotte 30 graden buiten, bedacht ik me eerst wat ik die dag al gegeten had, nog moest eten en of het ´gezellig´ genoeg zou zijn. Met andere woorden: waren de calorieën van het ijsje het waard. Ik dacht niet na of ik zin had in het ijsje. En als ik dan besloot om mee te gaan, dacht ik er niet aan welke smaak ik lekker zou vinden. Nee, ik dacht na over in welke smaak de minste calorieën zouden zitten.Op gevoel eten was voor mij al lang geleden en op een gegeven moment besefte ik me dat mijn lichaam was overgenomen door ‘het duiveltje op mijn rechterschouder’ dat ik beschrijf in mijn dagboekverhalen. Vaak vroeg ik me af of dit ooit nog zou veranderen. Hoe kon ik ooit weer eten zonder na te denken over de calorieën die in alle producten zitten. Ik had tenslotte al van zoveel producten alle hoeveelheden in mijn hoofd gestampt. Net als de rijtjes met Engelse vervoegingen op de middelbare school. Toen ik dit met mijn therapeut besprak, vertelde ze mij dat het tijd nodig had. Maar, hoeveel tijd dan precies? Eén jaar, vijf jaar, tien jaar? Ik was bang dat ik nooit meer normaal zou kunnen genieten van een pizza, van patatjes of van koekjes zonder over de calorieën na te denken, en zonder me schuldig te voelen over dat ik ‘te veel’ had gegeten. En het klopt dat het tijd nodig heeft om te slijten. Het is in de loop der jaren steeds  beter gegaan, maar het is nog steeds een dagelijkse strijd. Gelukkig heeft het engeltje op mijn linkerschouder steeds meer invloed gekregen. Hierdoor lukt het me negen van de tien keer om de dingen te doen die ik wil doen. Wel blijft het al die keren toch ‘ruzie’ tussen het engeltje en het duiveltje.

Lees meer »

Hoe ik mijn waarheid aan het vinden ben.

In mijn vorige blog, die je hier kunt lezen, vertelde ik dat ik op het moment bezig ben met mijn eigen waarheden vinden. Een voorbeeld: Er ligt een appel op de tafel. Mijn waarheid is dat het een lekkere appel is. Jouw waarheid is misschien dat het een vieze appel is. Maar DE enige waarheid is dat die appel een appel is. Onze gedachten en emoties kunnen veranderen en creëren onze waarheid, maar niet DE waarheid. Het is de manier hoe wij naar het leven kijken en hoe we het leven ervaren.Maar hoe kunnen we onze waarheid vinden, zonder een oordeel te geven? In deze blog ga ik wat dieper in welke methodes ik hier voor gebruik. Stilte voor de stormOp het moment houd ik me erg rustig. Stilte voor de storm noem ik het maar.  Om 6.30 uur begin ik de dag met mediteren, gevolgd door een uurtje yoga of een workout. Na mijn ontbijt, rond 8.30 uur, schrijf ik een uurtje (of langer) voor mijn website. Soms doe ik dan nog een uurtje yoga of oefen ik poses waar ik beter in wil worden. Na de lunch maak ik een wandeling of fiets ik een stuk. Daarna ga ik aan de ‘studie’. Alsof ik weer bezig ben met een opleiding, pak ik mijn yoga filosofie boeken erbij die ik kreeg tijdens mijn opleiding voor yogadocent. Alle hoofdstukken lees ik door, en ik schrijf alles op wat voor mij interessant klinkt. Bij ieder punt sta ik stil zonder oordeel, maar wel kijk ik of het klinkt als mijn waarheid.  Na het avondeten zet ik mijn koptelefoon op om nog een keer te mediteren en om een korte podcast te luisteren. Na een half uurtje lezen gaat mijn licht uit om 22.30 uur. Dit is nu mijn levenMijn dag ziet er momenteel vijf dagen per week, in grote lijnen, zo uit. De andere twee dagen zijn altijd verschillend, gewoonweg om dat ik die dagen wat drukker ben. Zo kan ik mijn waarheden ook toepassen in het dagelijks leven.Dit is waar ik momenteel behoefte aan heb en ik voel dat het werkt voor mij. Ik doe dit voor mezelf, niet omdat iemand anders verwacht dat ik dit doe. De vraag die ik mezelf momenteel regelmatig stel is: “komt dat wat ik denk, doe, voel, geloof en zeg, met elkaar overeen en probeer ik daarbij om zo liefdevol mogelijk naar mezelf en anderen te zijn?”Observeren in plaats van oordelenIk kan hier kort op antwoorden met ‘ja’ of ‘nee’, maar daar kom ik geen stap verder mee. Ik wil mijn woordkeuze aanpassen, zodat wat ik zeg een observatie wordt in plaats van een oordeel. Dit is wat ik hiervoor toepas: Ik observeer de situatie, “wat is er aan de hand?”. Ik luister naar mijn gevoel, “hoe voel ik me hierbij?” Ik kijk wat ik nodig heb, ‘wat zijn mijn behoeften op dit moment?”Als laatste doe ik een verzoek, “ben ik in staat om dit toe te passen?” Lees hier een kort voorbeeld hoe je dit zou kunnen toepassen in een relatie (wat voor relatie dan ook).CommunicerenDe waarheid spreken, in het algemeen, is iets wat wij als mensen erg lastig vinden.  En dan heb ik het niet alleen over liegen, maar eigenlijk over alle communicatie. Verbaal en non-verbaal. Vaak zijn we ons er niet eens van bewust dat we dingen zeggen, doen en denken die eigenlijk niet van onszelf zijn. Eerlijk en oprecht zijn is niet meer zo vanzelfsprekend omdat we zijn beïnvloed door het verleden, emoties en herinneringen. We horen dingen en geloven dit, vertellen het door alsof het feiten zijn, terwijl we eigenlijk nooit hebben uitgezocht of dit echt de waarheid is. ‘Think before you speak’T: is it True ?                     Is het waar?H: is it Helpful ?              Is het behulpzaam?I: is it Inspiring ?             Is het inspirerend ? N: is it Necessary ?        Is het nodig?K: is it Kind ?                     Is het aardig? Dit betekent natuurlijk niet dat we dit altijd moeten toepassen voordat we spreken. Soms zijn juist de gesprekken zonder veel inhoud erg fijn, maar in veel gevallen zou het je kunnen helpen om je meer bewust te worden van wat en hoe je communiceert. Zeggen we iets om het zeggen of spreken we onze waarheid (gevoel) uit, zonder hierbij andere mensen te kwetsen of pijn te doen? En soms is het gewoon beter om te zwijgen.                                              ‘’Open your mounth only if what you are going to say is more beautiful than silence’’                                                                                                                                   ~ Buddha ~Lees hier een nieuw interview met mij die afgelopen maandag online is gekomen.Schrijf je hier in voor mijn nieuwsbrief en blijf op de hoogte van alle nieuwe blogs, ontwikkelingen en andere leuke dingen rondom mijn website. 

Lees meer »

Wat mediteren mij brengt

Tijdens mijn opleiding voor yoga docent in Thailand, stond mediteren iedere ochtend op het programma. Om 6.00 uur begon mijn dag, vijf minuten later wandelde ik in stilte naar de yoga shala en van 6.30 tot 7.00 uur mediteerden we met de hele groep. We zaten dan, in stilte, bij elkaar. De eerste drie (van de vier) weken, vond ik dit heel erg lastig. Stil zitten lukte niet, vooral omdat er veel onrust in mijn lichaam zat. Iets dat ik altijd al heb gehad. Hoe graag ik ook wilde mediteren, het heeft me veel gekost om dit eigen te maken. Misschien wilde ik wel te graag, maar ik hield vol en nu hoort mediteren bij mij. Het brengt me heel veel.En nu is het niet zo dat ik uren in alle stilte in mijn kamer zit (wat zeker wel mag natuurlijk). In de ochtend, maximaal 15 minuutjes, voordat de rest van de wereld ontwaakt is voor mij voldoende.

Lees meer »

Gestrand op Abu Dhabi airport.

We zijn allemaal wel eens ziek, niet lekker en/of grieperig. Wat is jouw eerste reactie op het moment dat je voelt dat je ziek wordt? Vaak zijn er verschillende reacties. Sommige mensen denken: ”Oh, het zal wel meevallen, gaat wel weer over’ en er zijn ook mensen die gelijk denken dat ze dood gaan. (; Maar wat is nou verstandig als je voelt dat je ziek aan het worden bent? Helaas ben ik in het verleden al behoorlijk vaak goed ziek geweest. Tijdens mijn reis in Ghana in 2013 voelde ik me vaak ellendig. Op een gegeven moment hield ik het niet meer vol en zag ik de grond langzaam onder mijn voeten vandaan zakken. Ik was nog aan het herstellen van de eetstoornis, en mijn lichaam was uitgeput en uitgedroogd. Ik ben opgenomen in het ziekenhuis en kreeg daar een infuus. Tien zakken vocht en genoeg pillen voor een heel weeshuis waren nodig om mij weer een klein beetje op de been te krijgen.

Lees meer »

Be you. The world will adjust.

Als ik je zou vertellen dat ik bang ben (geweest) voor donuts, wat zou dan jouw reactie zijn? Zou je lachen, me raar aankijken of misschien wel met je ogen rollen, om weg te lopen met de gedachte: “die is niet goed snik.” En als ik je, nadat jij mijn dagboekverhaal over de donut hebt gelezen, vertel dat ik nog steeds het liefst geen donuts aanraak. Wat is dan je reactie? Heb je er begrip voor, zou je me willen helpen om over deze angst heen te komen of denk je dat je in ieder geval niet hoeft te beginnen over een donut, omdat het een trauma is uit mijn verleden? Vooroordelen Het lastige aan een wereld met zoveel verschillende mensen is, dat je nooit weet wat voor persoon je voor je hebt staan. Je kent zijn of haar verhaal niet en je weet niet hoe die persoon zich voelt van binnen. De buitenkant is maar een schild, dat bij alles wat je meemaakt steeds harder en harder wordt. Alles wat jij denkt over een persoon kan heel anders dan de werkelijkheid zijn. Wanneer je de caissière in de supermarkt een chagrijnige trien noemt, bijvoorbeeld omdat ze niet met een glimlach aan je vroeg of je het bonnetje erbij wilt. Sta je er niet bij stil dat er misschien van alles aan de hand kan zijn. Misschien is haar kat net overleden, of is haar relatie net uit. Misschien is het gewoon een momentopname en reageert ze bij de volgende klant weer een stuk vrolijker. Of misschien heeft ze het gewoon echt niet naar haar zin op haar werk en is ze al maanden op zoek naar een andere baan. ‘De mens’ is heel goed in het in hokjes stoppen van andere mensen. Wanneer je in de auto zit en de bestuurder voor je wisselt, waarschijnlijk per ongeluk, net iets te snel van baan waardoor hij/zij jou afsnijdt hoe reageer jij dan? Er is een grote kans dat je geïrriteerd bent, misschien zelfs boos en je zou zelfs die persoon uit kunnen maken voor van alles en nog wat. Dit zonder je te bedenken dat je zelf ook niet altijd perfect rijdt. De toon is gezet en jouw conclusie is dat de bestuurder voor je arrogant en egoïstisch is. Terwijl je die persoon helemaal niet kent, nog nooit hebt gezien en je helemaal niet weet wie het is en wat zijn/haar verhaal is. Ook slurpt al dat geïrriteerd en boos zijn onwijs heel energie, wat zonde is van jouw dag.Wanneer is het genoeg?

Lees meer »

Durf groot te dromen.

Deze blog wil ik beginnen met een bedankje aan iedereen, want WAUW, wat heb ik al veel lieve reacties gehad!Speciaal wil ik Astrid, mijn moeder, bedanken voor het taalkundig goed in elkaar zetten van mijn blogs en dagboekverhalen.

Lees meer »

Mijn jongere jaren (4/4)

Meer geaccepteerd Toen school weer begon na de zomervakantie, kreeg ik onwijs veel leuke reacties en het was eigenlijk wel weer leuk om de meiden uit mijn klas te zien. Het voelde alsof ik wat meer aanspraak had, ondanks dat ik al een stuk rustiger geworden was en mijn eigenwijze reacties voor me hield. Dit kwam doordat ik was afgevallen dus (dacht ik).Mijn moeder wilde na de zomervakantie ‘een paar kilootjes afvallen’. Dit was een gunstig moment voor mij om te besluiten met haar mee te doen. De kilo´s vlogen eraf! 'Dit is iets wat ik kan, hierdoor ga ik geaccepteerd worden' ging door mijn hoofd. 

Lees meer »

Mijn jongere jaren (3/4)

Als zussen voor elkaarOp de scouting ontstond een groepje van 6 meiden, wat allemaal heel gezellig was. Maar we waren vooral samen te vinden. Sommige meiden ken ik nog van mijn eerste basisschool en het was in het begin best gek om met hen ineens in een hechte groep te komen. En zeker omdat ze me in eerste instantie de deur hadden gewezen. Hier heb ik niet meer teveel over nagedacht en de scouting was altijd het gezelligste moment van de week. Na school zaten mijn beste vriendin en ik bij mij of bij haar, net als in de weekenden. We kregen geen genoeg van elkaar en ze was als een zus voor mij.

Lees meer »

Mijn jongere jaren (2/4)

Weer wennenHalverwege groep 4 werd er helaas besloten dat ze me niet meer verder konden helpen op de basisschool waar ik toen zat en moest ik, door mijn dyslexie, naar het speciaal onderwijs. Na een paar weken niks meer te hebben gehoord van mijn vriendinnetjes besloot ik een mailtje te sturen. Op mijn vraag om binnenkort een keertje samen te spelen was het enige antwoord : ‘Ik mag niet meer met je omgaan, want jij bent anders zegt mijn mama’. We waren toen 8 jaar oud… Ik weet nog toen ik halverwege groep 4, na de kerstvakantie, in mijn nieuwe klas kwam. Op een nieuwe school met allemaal nieuwe kinderen. Ondanks dat er de eerste dagen veel kinderen om me heen hingen, omdat ze een nieuw meisje erg interessant vonden, had ik me nog nooit zo eenzaam gevoeld. Dit zorgde ervoor dat ik wilde veranderen en dus streng werd tegen mezelf. Het voelde alsof ik me iedere dag weer moest bewijzen om geaccepteerd te worden door een paar meiden uit de klas, waar ik graag mee om wilde gaan. Ze leken mij nog de ‘normaalste’ kinderen op deze school en ze waren het meest bijdehand, dus ik keek tegen hun op. Ergens was het speciaal onderwijs erg fijn, want na de pauzes moesten we over onze gevoelens praten, wat ik nog nooit eerder had kunnen doen omdat het altijd over mijn dyslexie ging. Het lezen en schrijven ging steeds beter en ik begon er langzaam een klein beetje plezier in te krijgen. Wel voelde ik me weer anders dan de andere kinderen van mijn klas, want alle andere vakken waren erg makkelijk en ik liep dus ver voor op de rest.

Lees meer »

Follow me on social media

Maak jouw eigen website met JouwWeb